Νομίζω από κάπου σε ξέρω...α ναι! Είσαι ο άντρας των ονείρων μου , εσύ που βλέπω στον ύπνο μου κάθε βράδυ!
Βγήκα από την σχολή κλαίγοντας...είχα πλαντάζει στο κλάμα..Περπατούσα , περπατούσα σα χαμένη χωρίς να ξέρω που πάω, που θέλω να πάω , τι θέλω να κάνω ... Έβρεχε καταρρακτωδώς αλλά δεν με ένοιαζε σκεφτόμουν μόνο πως είμαι μια αποτυχημένη . Μόλις είχα κοπεί σε ένα πολύ σημαντικό μάθημα (μάθημα πτυχίου παρακαλώ )....Τι θα κάνω με την καριέρα μου ; Tι θα κάνω με τη ζωή μου ; Πολλά τα (βασανιστικά ) ερωτήματα που κατέκλυσαν στιγμιαία το μυαλουδάκι μου...
Και σα να μη μου έφτανε ο πόνος μου ντιιννν το τηλέφωνο... Η μαμά μου γεμάτη ανυπομονησία να μάθει πως πήγα.
- Μαμά, κόπηκα...έχω γίνει και παπί επειδή τόση ώρα βολτάρω μες τη βροχή...Έλα να με πάρεις ...κλαψ.....
Στο σπίτι η μητέρα μου απ' τη μια προσπαθούσε να με παρηγορήσει αλλά απ'την άλλη με "έκραζε" γιατί αντί να περάσω το μάθημα με άριστα με κόψανε..... Είχα τη στεναχώρια μου...... και μην αντέχοντας τον "εξάψαλμο" της μαμάς χτύπησα τη πόρτα και σηκώθηκα και έφυγα....
Πήρα το αμάξι και ενώ γύρισα όλη την Αθήνα ο δρόμος με έβγαλε στο baraki που δουλεύει η φίλη μου , η Χριστίνα .
-Χριστινιώ , πιάσε μια βότκα ....δυνατή , πολύ δυνατή να τη φτιάξεις...
-Τι έχεις φιλενάδα ; δε σε βλέπω καλά...
-Άστα να πάνε , κόπηκα στο μάθημα , λέω στη φίλη μου και αρχίζω και κλαίω....
-Καλά μωρέ γι΄ αυτή τη βλακεία είσαι έτσι ; Ηρέμησε , πιες το ποτό σου , πάω να σερβίρω και τα λέμε...
Και ενώ πίνω το ποτό μου αμέριμνη και στεναχωρημένη καθώς ήμουν αρχίζει και χτυπάει επίμονα ένα κινητό που είχε πέσει κάτω.... Δεν είναι το δικό μου...Μήπως είναι του ανθρώπου που κάθεται εκεί ; ( καθόταν ένας τύπος στη μπάρα λίγο πιο πέρα από μένα )..
-Συγνώμη το κινητό αυτό μήπως είναι δικό σας ;
-Oπ ναι , μου απαντάει . Μου έπεσε πριν που πήγα να πάρω ποτό ...Σε ευχαριστώ!
Όσο (αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα) μου μιλούσε εγώ τα είχα δει όλα...Ήταν ένας πάρα πολύ γοητευτικός, μελαχρινός άντρας με επιβλητικό βλέμμα , θεληματικό πηγούνι , άψογο ντύσιμο και και ένα πολλά υποσχόμενο στυλ .Αυτό ήταν ερωτεύτηκα , τίποτα δε με κρατάει (που λέει και η Έλλη Κοκκίνου ) σκέφτηκα αμέσως...
-Αποστόλης.
-Κρίστα, απαντάω αναστατωμένη.
-Έρχεσαι συχνά εδώ στο μαγαζί , Κρίστα ;
-Ναι , συνέχεια....
-Άσε τελείωσαν τα ποτά μας......Τι πίνεις ;
-Βότκα
-Χριστίναααααα , φωνάζει , πιάσε δύο βότκες .....
-Αμέσως, απαντάει ...Μπα , μπα βρήκες παρέα Κριστάκι μια χαρά , να μη σε βλέπω όπως πριν που μου 'σουν σαν τον επιτάφιο....
-Ναι ότι δεν είσαι καλά το παρατήρησα και εγώ...γιατί όμως ; (λέει ο Αποστόλης )
-Άσε κόπηκα σε ένα πολύ σημαντικό μάθημα.
-Αυτό είναι όλο ; Σιγά το πράγμα ! Αλήθεια , με τι ασχολείσαι ;
-Είμαι δημοσιογράφος....Και δίνω εξετάσεις αυτήν την περίοδο για να πάρω το πτυχίο μου...Εσύ , τι δουλειά κάνεις ;
-Εγώ είμαι σκηνοθέτης ..Ένα περίεργο πράγμα όμως από τη στιγμή που σε είδα έχω την αίσθηση πως από κάπου σε ξέρω....
Και εγώ νομίζω από κάπου σε ξέρω ...α ναι! Είσαι ο άντρας των ονείρων μου , εσύ που βλέπω στον ύπνο μου κάθε βράδυ , αμέσως σκέφτηκα...
Όλο το βράδυ το πέρασα μαζί του... Είπαμε τα πάντα...Όσο μιλούσαμε με κέρδιζε όλο και περισσότερο...Και ακολούθησαν πολλά (αξημέρωτα) βράδια ....Σιγά - σιγά κατάλαβα πως ήμαστε ο ένας για τον άλλον γιατί το χάδι του ξύπνησε το χαμόγελο μου, ο ψίθυρος του αγκάλιασε τη καρδιά μου...Μέρα με τη μέρα τον ερωτευόμουν όλο και περισσότερο... Και υμνούσα το θεό γιατί μου έστειλε την ευτυχία ...μέσω του Αποστόλη ! Στα μάτια του υπέροχου αυτού πλάσματος βρήκα το ιδανικό (κάτι παραπάνω απ το ιδανικό ) , αυτό που έψαχνα πάντα.... Ναι ...! τον αγάπησα ...... επειδή τα μάτια του χαμογέλασαν , τʼ όνομα του ξύπνησε το βλέμμα μου , η φωνή του νανούρισε τους φόβους μου, οι μυρωδιές του μέθυσαν το κορμί μου...
Κάναμε όνειρα μαζί, σχεδιάζαμε το κοινό μας μέλλον ...ζούσαμε το απόλυτο! Ο καιρός μαζί του περνούσε γρήγορα ,ωραία(τέλεια θα έλεγα)...Και έφτασε η μέρα που κλείναμε επέτειο....ένας υπέροχος χρόνος μαζί...
-Θα πάμε στο εξοχικό μου στην Εύβοια και κάτω από το φως των κεριών θα περάσουμε ένα ρομαντικό δύπνο για δύο, μου λέει ,για να γιορτάσουμε τις αξέχαστες στιγμές που ζήσαμε μαζί....
Εκείνο το βράδυ μου έμεινε αξέχαστο... Όχι γιατί πέρασα υπέροχα. Αλλά γιατί ο άνθρωπος που αγάπησα όσο τίποτα άλλο μου αποκάλυψε ποιος πραγματικά είναι....Μου είπε πως είναι παντρεμένος και έχει ένα παιδί...
-Δεν την θέλω θα τη χωρίσω , μου δήλωσε χαρακτηριστικά με ένα απίστευτο θράσος.
Γεμάτη νεύρα , θυμό , απογοήτευση έφυγα απ το σπίτι του λέγοντας του πως δεν θέλω να τον ξαναδώ...Ένιωσα ότι με κορόιδεψε...πως μπόρεσε να μου κρύψει την αλήθεια για τόσο πολύ ; Δεν μπορούσα να φανταστώ πως είναι το συναίσθημα να είσαι το τρίτο πρόσωπο , η σκιά σε μια σχέση μέχρι που μου συνέβει. Δε ντράπηκε να φερθεί τόσο σκάρτα ; Όχι μόνο σε μένα , αλλά και στην οικογένεια του, στο αθώο του παιδί πάνω απ' όλα...
Το σοκ που πέρασα ήταν τεράστιο...Είχα πέσει σε κατάθλιψη για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα γιατί πίστεψα πως με πρόδωσε....αναρωτήθηκα γιατί...δεν μου άξιζε , τον αγαπούσα του έδωσα τα πάντα ότι είχα και δεν είχα.
Ούτε και εγώ δεν κατάλαβα πως κατάφερα να τον ξεπεράσω.... Ίσως με βοήθησαν πολύ οι φίλοι μου και η δουλειά... Όσο για το πως εξελίχθηκε η ζωή μου μετά το κεφάλαιο Αποστόλης ; : ωραία. Πήρα τελικά το πτυχίο μου και ξεκίνησα να εργάζομαι σε έναν πολύ μεγάλο τηλεοπτικό σταθμό...Τα πήγαινα καλά και ήμουν ήρεμη ,τα πράγματα κυλούσαν ομαλά , ήμουν ένταξη με τον εαυτό μου......
Με εκείνα και με τα άλλα λοιπόν πέρασαν πέντε(χαλαρά) χρόνια απ το χωρισμό μου απ τον Αποστόλη χωρίς να έχω καμία επαφή μαζί του.
Μέχρι την μέρα που τον συνάντησα (προς έκπληξη μου) τυχαία στη δουλειά , στην αίθουσα του μοντάζ συγκεκριμένα...
-Επ
-Αποστολη ;! Tι κάνεις ;
-Καλά...Εσύ; Πως από δω ;
-Καλά είμαι... Δουλεύω εδώ... Εσύ ;
-Και εγώ εδώ δουλεύω....Τι σύμπτωση, ε;! Πάμε στο κυλικείο για λίγο να τα πούμε ;
-Kαι δε πάμε βρε Αποστόλη...!
-Λοιπόν Κριστάκι , τι νέα ;
-Ήσυχα...εσύ ;
-Μια απ τα ίδια....Βγήκε το διαζύγιο μου πριν τρεις μήνες, πήρα το παιδί και είμαι καλά...Άσε κουράστηκα πολύ τόσα δικαστήρια , τόσοι τσακωμοί....
-Χαίρομαι που όλα πήγαν καλά και είσαι εντάξει.
-Τι ώρα σχολάς σήμερα Κρίστα μου;
-9:15
-Και εγώ...Πάμε για ποτό μετά ;
-Aμε... Να δώσουμε ραντεβού στην αίθουσα σύνταξης 9:20 ;
-Έγινε....9:20 θα σε βρω στην αίθουσα σύνταξης και θα φύγουμε κατευθείαν...
Το ποτό που ήπιαμε εκείνο το βράδυ εξελίχθηκε σε μια μαγευτική νύχτα.... Μια νύχτα που μας έκανε να καταλάβουμε πως δεν έπρεπε να χωρίσουμε ποτέ γιατί είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον... Από τότε είμαστε ένα...Ο γάμος , το δικό μας σπίτι δεν άργησαν να έρθουν και.....πεθαίνω(από χαρά πάντα)!
Και αυτό που έχω να δηλώσω είναι : σ ' αγαπώ γιατί μαζί σου το απίστευτο ζω (που λέει και ο φίλος μας
Γιώργος Γιαννιάς )....Ακούς Αποστόλη ;
Σχόλια