Γράφει η Γεωργία Μαρίνου
Η Αφροδίτη είχε χάσει τον άντρα της εδώ και μερικούς μήνες από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, έτσι ζούσε μόνη στην πλούσια βίλα της. Δυστυχώς δεν πρόλαβε να της χαρίσει το παιδί που τόσο λαχταρούσε. Συχνά ένιωθε μόνη, κοιτούσε τα αστέρια και ευχόταν να γίνει κάποιο θαύμα.
Καθισμένη στην καρέκλα του δωματίου της, αναλογιζόταν το όνειρο της. Κάποιος χτύπησε την πόρτα της. Ήταν η Μαρία, η πιστή της υπηρέτρια, ήταν πάντα στο πλευρό της από τότε που την άφησε ο άντρας της. Χωρίς να περιμένει την απάντηση της Αφροδίτης, μπήκε στο δωμάτιο κρατώντας το δίσκο με το τσάι της κυρίας της. Τον άφησε στο διπλανό τραπεζάκι. Η Αφροδίτη την ευχαρίστησε και της ζήτησε να την αφήσει μόνη.
Μερικές ώρες μετά όταν ο ήλιος είχε χαθεί, η Αφροδίτη βρισκόταν ακόμα ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, αποφάσισε να σηκωθεί, ένιωθε το σώμα της τόσο μουδιασμένο. Αύριο ήταν τα γενέθλια της, θα έκλεινε τα 40, οι ελπίδες της για να κάνει παιδί είχαν χαθεί.
Βγήκε στο μπαλκόνι του δωματίου της, χάζευε τα αστέρια. Ήταν μία συνήθεια που συνήθιζε να κάνει μαζί με τον άντρα της. Της έλειπε τόσο πολύ. Δάκρυα άρχισαν να σκεπάζουν τα μάγουλα της. Ξαφνικά, ένα αστέρι έπεσε από τον ουρανό, η Αφροδίτη έκανε μία ευχή. Να αποκτήσει ένα μωρό. Ήξερε πως αυτό δεν θα γινόταν αλλά, ήθελε να ελπίζει έστω και σε ένα θαύμα…
Το επόμενο πρωί η Μαρία ανέφερε στην Αφροδίτη πως το άγαλμα του αγγέλου, θα αργούσε μερικές ακόμα εβδομάδες. Η Αφροδίτη ένιωσε απογοητευμένη, αυτό το άγαλμα ήταν επιθυμία του άντρα της, το είχαν παραγγείλει μαζί λίγες μέρες πριν το ατύχημα, δεν ήθελε να καθυστερήσει περισσότερο. Περίμενε ήδη αρκετά, τους είχαν προειδοποιήσει πως θα καθυστερήσει μερικούς μήνες ακόμα αλλά η Αφροδίτη δεν ήταν σε θέση να περιμένει άλλο.
Οι επόμενες εβδομάδες βρήκαν την Αφροδίτη βαριά άρρωστη στο κρεβάτι. Ο γιατρός είπε πως υπέφερε από κατάθλιψη και αυτό την αρρώστησε. Η Μαρία αγαπούσε πολύ την Αφροδίτη, πάντα της φερόταν σαν να ήταν αληθινή της κόρη. Ευτυχώς είχα καλά νέα για την Αφροδίτη. Το άγαλμα του αγγέλου είχε φτάσει στο σπίτι. Βρισκόταν ήδη έξω στον κήπο.
Η Αφροδίτη σηκώθηκε δειλά από το κρεβάτι της και πήγε με τη βοήθεια της Μαρίας στον κήπο. Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα όταν είδε το άγαλμα. Πήγε κοντά και άγγιξε τα φτερά του αγγέλου. Η συγκίνηση ήταν μεγάλη, έτσι η Μαρία την οδήγησε πάλι στην κρεβατοκάμαρα της.
Εκείνο το βράδυ ξέσπασε καταιγίδα, μία αστραπή έπεσε πάνω στο άγαλμα του αγγέλου και το κατέστρεψε. Η Αφροδίτη ξύπνησε από έναν γερό πόνο στο στήθος. Έτρεξε προς τον κήπο. Τα κομμάτια από το άγαλμα την οδήγησαν σε αυτό που βρισκόταν μέσα του. Ένα μωρό. Η καταιγίδα ξαφνικά σταμάτησε. Η Αφροδίτη πήρε στην αγκαλιά της το νεογέννητο, ήταν ένα μικρό κοριτσάκι. Την ονόμασε Κρυσταλλένια. Τα μάτια της ήταν τόσο λαμπερά σαν την αστραπή που την έφερε στην αγκαλιά της Αφροδίτης. Από εκείνη τη νύχτα η Αφροδίτη μεγάλωσε την Κρυσταλλένια με αληθινή αγάπη. Έτσι καμιά τους δεν έμεινε μόνη ποτέ
Σχόλια