* Όπως δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα "Πρώτο Θέμα" την Κυριακή 25 Ιουλίου 2010*
Ακούω την εκπομπή μας ρε Σωκράτη. Την επανάληψη το βράδυ (που είναι πάντα καλύτερη). Ακούω το παιδί μας που δεν πρόλαβε να γίνει ενός έτους. Κάθομαι να σου γράψω με χαρτί και στιλό γιατί δουλεύουμε μαζί από τότε που γέμιζες δεκάδες σελίδες καθημερινά χειρόγραφα.
Και μια εποχή μετά αγόρασες τον πρώτο σου υπολογιστή και δεν σταμάτησες να γράφεις κι εκεί. Και δεν σταμάτησες ποτέ. Και τι κατάλαβες;
Αυτό με ρώτησε και ο Βασίλης. Σκεπτόμενος την έγκυο αδερφή του που άφηνες πίσω, με ρώτησε: "Αξίζει;" και εκείνη την στιγμή μου έδειχνε...εσένα νεκρό. Και τότε συνειδητοποίησα πόσα πράγματα δεν ξέρω για σένα. Ακόμα και την γυναίκα σου την Αδαμαντία την είχα δει μόνο μία φορά ως νύφη. Την δεύτερη φορά την είδα χήρα.
Ρε Σωκράτη, διάβασα ότι μια δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης, όταν έμαθε ότι εκτελέστηκες, διερωτήθηκε μέσα της: "Μα, ποιος μ...τον έκανε ήρωα;" Φυσικά θα της απαντήσω της κυρίας, όμως άλλο σου έλεγα.
Η ίδια λοιπόν προβληματίστηκε στο κείμενο της για το αν τελικά είσαι "ένας από εμάς"...και στο τέλος σου έκανε την τιμή να σε συμπεριλάβει στη νομενγκλατούρα τους. "Άπό εμάς" πάει να πει...από τους δημοσιογράφους.
Και άκου, Σωκράτη, δημοσιογράφος είναι και αυτός που αποκαλύπτει παραδικαστικό, παράνομο τζόγο, κύκλωμα αστυνομικών, μεγαλοαπατεώνων, ναρκωτικών, μαστροπείας, χρηματισμούς και σκάνδαλα υπουργών ( θυμάσαι πόσο τις γουστάραμε αυτές τις θεματάρες;) δημοσιογράφος είναι και αυτός που -από τότε που θυμόμαστε-παρουσίαζε εκπομπές. Μια πρωινή εκπομπή, μια βραδυνή, ένα talk show, άντε και καμιά Eurovision.
Δημοσιογράφος είναι και αυτός που ψάχνεται και συγκρούεται.
Δημοσιογράφος είναι και αυτός που πρέπει να χαμογελάει σε όλους.
Μωρέ δεν πάτε να...;
(Αλλά δεν βρίζουμε ποτέ μπροστά στον Σωκράτη.)
Λοιπόν, ξέρεις τι πιστεύω; Μάλλον θα την πείραξε το θέμα με τα συμβόλαια στη ΕΡΤ. Και άκου Σωκράτη, ένας άλλος δημοσιογράφος συμπέρανε από το θάνατο σου ότι "θα πρέπει να προσέχουμε τι λέμε και τι γράφουμε". Πού να καταλάβουν αυτοί τι σημαίνει "να παίζεις τα πάντα;"
Σσσσσσσσσσς, Σωκράτη, αυτοί δεν πήραν μυρωδιά.
Ναι, από τότε που έφυγες όλα αυτά. Όχι, δεν κάνω λάθος. Ρώτα τους.
Μωρέ, κανά δύο μηνάκια στο γραφείο και θα στρώνανε...αλλά θα έρθουν τώρα να σου πουν -και με το δίκιο τους- " και γιατί να κάνω αποκαλύψεις; Για να με σκοτώσουν σαν τον Γκιόλια;"
Να το...Πως κατάφερες ρε φίλε, να αφήσεις το όνομά σου στη Ιστορία; Τι κόλπο είναι πάλι αυτό; Εντάξει, ήσουν ιδιόμορφη περίπτωση ανθρώπου αλλά τόσο πια;
Το κατάφερες και αυτό. Σε παραδέχομαι. "Αύριο τι θα παίξουμε;"
Ναι, ρε Σωκράτη, και αυτή την επιστολή την γράφω με απλά λόγια για να "καταλαβαίνει ο κόσμος".Ακόμη και "η γιαγιά στη Αλεξανδρούπολη" (με είχες πρήξει μ΄αυτή την γιαγιά στη Αλεξανδρούπολη") "Να καταλαβαίνει ο κόσμος" και "να καταλαβαίνει ο κόσμος".
Μωρέ καταλαβαίνει ο κόσμος.
Όχι ρε Σωκράτη, και αύριο στο γραφείο; Να πάρουμε και κανά ρεπό. Α, θα έρθεις κι εσύ. Και εμείς πότε θα ζήσουμε; Α, έχουμε καιρό.
(Σ έχω ικανό να μου το έλεγες και τώρα αυτό)
Ρε Σωκράτη, ξέρεις πού καταλήγω; Ότι πάλι λειτούργησες σαν αρχισυντάκτης. Έβαλες την γραμμή και μας είπες: "Να σας δω.
Ποιος συνεχίζει και ποιος κωλώνει; Ποιος είναι μάγκας και ποιος θα αρχίσει να σκέφτεται καλύτερα το τι λέει και το τι γράφει."
Βγάλε αυτούς που θα ηρεμήσουν, βγάλε και αυτούς που θα το ξανασκεφτούν.
Μείναμε και κάποιες χιλιάδες που δεν έχουμε να σκεφτούμε τίποτα. Γιατί μάθαμε από εσένα και τον κάθε αντίστοιχο Σωκράτη τον βασικό κανόνα: "Πρέπει να το μάθει ο κόσμος".
Μάθε λοιπόν, κόσμε ότι έχασα έναν φίλο. Όταν πρωτοσυναντηθήκαμε, δεν με χώνεψε και δεν τον χώνεψα.Όσο περνούσε ο καιρός, μάλιστα, καταλάβαινα ότι διαφέρουμε σε πολλά. Και ο καιρός πέρασε κι άλλο και βρήκαμε τον κώδικα επικοινωνίας που ψάχναμε.Και ήταν τόσο απλός τελικά...
Πάντα με τον λαό.
Χτυπάμε πάντα τους μεγάλους και τους δυνατούς.
Και αυτό από κώδικας επικοινωνίας έγινε βιοθεωρία και τρόπος σκέψης.
Και ενώ ήμασταν διαφορετικοί χαρακτήρες ποτέ δεν διαφωνούσαμε στη δουλειά. Σχεδόν για κανένα θέμα. Τρομερό δεν είναι;
Δεν είναι ωραίο πράγμα να σου αρέσει η δουλειά σου; Του Σωκράτη του άρεσε, παθιαζόταν, πείσμωνε΄. Και αυτό τον γέμιζε ζωή.
Και μετά πήγαινε στο σπίτι που τον περίμεναν η γυναίκα του και το παιδάκι του.
Ο Σωκράτης ήταν ευτυχισμένος άνθρωπος...Και είχε ένα τρόπο να σε παρασύρει σ΄αυτό.
Δεν απαιτώ την μοναδικότητα του πρωταγωνιστή μου. Ο καθένας έχει τον δικό του Σωκράτη που σέβεται και εμπιστεύεται και ξέρει ότι δεν θα τον πουλήσει ποτέ. Απλά τον δικό μου τον σκοτώσανε.
Σ΄αυτούς που τον σκοτώσανε δεν θέλω να αναφερθώ καθόλου.
Ούτε μία λέξη χαμένη γι αυτούς. Για τον Σωκράτη όμως θα ήθελα κάτι ακόμη. Να του ζητήσω συγγνώμη.
Ξέρω ότι, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο σε μένα, εκείνος θα αναστάτωνε το σύμπαν με τις φωνές του και εγώ δεν βρήκα το κουράγιο να βγω ούτε σ΄ένα δελτίο να πω μία κουβέντα γι΄αυτόν. Φοβήθηκα ότι θα με πάρουν τα κλάμματα...όπως τώρα.
Και δεν είναι ώρα για κλάμματα.Είναι ώρα για επίθεση. Έχουμε στιλό και μικρόφωνα.Και αυτά είναι είναι βαρύτερος οπλισμός από 17 σφαίρες.
Συγγνώμη Σωκράτη, που δεν κάναμε περισσότερα.
Που δεν αποκαλύψαμε κι άλλα.
Που δεν ξηλώσαμε κι άλλους.
Που δεν φωνάξαμε ακόμη περισσότερο.
Συγγνώμη φίλε, που δεν σε γνώρισα καλύτερα.
Σε πίστεψα ότι έχουμε ακόμα καιρό μπροστά μας. Άλλωστε ήσουν μόνο 37 χρόνων.
Μπορώ όμως να κάνω κάτι που θα σου αρέσει. Όταν μεγαλώσουν τα παιδάκια σου θα τους περιγράψω το πόσο ωραίος τύπος ήταν ο πατέρας τους.
Θα τους αρέσει, Σωκράτη.
Γεια σου ρε Γκιόλια...
(Μη αργήσεις στην εκπομπή την Δευτέρα! )
Ακούω την εκπομπή μας ρε Σωκράτη. Την επανάληψη το βράδυ (που είναι πάντα καλύτερη). Ακούω το παιδί μας που δεν πρόλαβε να γίνει ενός έτους. Κάθομαι να σου γράψω με χαρτί και στιλό γιατί δουλεύουμε μαζί από τότε που γέμιζες δεκάδες σελίδες καθημερινά χειρόγραφα.
Και μια εποχή μετά αγόρασες τον πρώτο σου υπολογιστή και δεν σταμάτησες να γράφεις κι εκεί. Και δεν σταμάτησες ποτέ. Και τι κατάλαβες;
Αυτό με ρώτησε και ο Βασίλης. Σκεπτόμενος την έγκυο αδερφή του που άφηνες πίσω, με ρώτησε: "Αξίζει;" και εκείνη την στιγμή μου έδειχνε...εσένα νεκρό. Και τότε συνειδητοποίησα πόσα πράγματα δεν ξέρω για σένα. Ακόμα και την γυναίκα σου την Αδαμαντία την είχα δει μόνο μία φορά ως νύφη. Την δεύτερη φορά την είδα χήρα.
Ρε Σωκράτη, διάβασα ότι μια δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης, όταν έμαθε ότι εκτελέστηκες, διερωτήθηκε μέσα της: "Μα, ποιος μ...τον έκανε ήρωα;" Φυσικά θα της απαντήσω της κυρίας, όμως άλλο σου έλεγα.
Η ίδια λοιπόν προβληματίστηκε στο κείμενο της για το αν τελικά είσαι "ένας από εμάς"...και στο τέλος σου έκανε την τιμή να σε συμπεριλάβει στη νομενγκλατούρα τους. "Άπό εμάς" πάει να πει...από τους δημοσιογράφους.
Και άκου, Σωκράτη, δημοσιογράφος είναι και αυτός που αποκαλύπτει παραδικαστικό, παράνομο τζόγο, κύκλωμα αστυνομικών, μεγαλοαπατεώνων, ναρκωτικών, μαστροπείας, χρηματισμούς και σκάνδαλα υπουργών ( θυμάσαι πόσο τις γουστάραμε αυτές τις θεματάρες;) δημοσιογράφος είναι και αυτός που -από τότε που θυμόμαστε-παρουσίαζε εκπομπές. Μια πρωινή εκπομπή, μια βραδυνή, ένα talk show, άντε και καμιά Eurovision.
Δημοσιογράφος είναι και αυτός που ψάχνεται και συγκρούεται.
Δημοσιογράφος είναι και αυτός που πρέπει να χαμογελάει σε όλους.
Μωρέ δεν πάτε να...;
(Αλλά δεν βρίζουμε ποτέ μπροστά στον Σωκράτη.)
Λοιπόν, ξέρεις τι πιστεύω; Μάλλον θα την πείραξε το θέμα με τα συμβόλαια στη ΕΡΤ. Και άκου Σωκράτη, ένας άλλος δημοσιογράφος συμπέρανε από το θάνατο σου ότι "θα πρέπει να προσέχουμε τι λέμε και τι γράφουμε". Πού να καταλάβουν αυτοί τι σημαίνει "να παίζεις τα πάντα;"
Σσσσσσσσσσς, Σωκράτη, αυτοί δεν πήραν μυρωδιά.
Ναι, από τότε που έφυγες όλα αυτά. Όχι, δεν κάνω λάθος. Ρώτα τους.
Μωρέ, κανά δύο μηνάκια στο γραφείο και θα στρώνανε...αλλά θα έρθουν τώρα να σου πουν -και με το δίκιο τους- " και γιατί να κάνω αποκαλύψεις; Για να με σκοτώσουν σαν τον Γκιόλια;"
Να το...Πως κατάφερες ρε φίλε, να αφήσεις το όνομά σου στη Ιστορία; Τι κόλπο είναι πάλι αυτό; Εντάξει, ήσουν ιδιόμορφη περίπτωση ανθρώπου αλλά τόσο πια;
Το κατάφερες και αυτό. Σε παραδέχομαι. "Αύριο τι θα παίξουμε;"
Ναι, ρε Σωκράτη, και αυτή την επιστολή την γράφω με απλά λόγια για να "καταλαβαίνει ο κόσμος".Ακόμη και "η γιαγιά στη Αλεξανδρούπολη" (με είχες πρήξει μ΄αυτή την γιαγιά στη Αλεξανδρούπολη") "Να καταλαβαίνει ο κόσμος" και "να καταλαβαίνει ο κόσμος".
Μωρέ καταλαβαίνει ο κόσμος.
Όχι ρε Σωκράτη, και αύριο στο γραφείο; Να πάρουμε και κανά ρεπό. Α, θα έρθεις κι εσύ. Και εμείς πότε θα ζήσουμε; Α, έχουμε καιρό.
(Σ έχω ικανό να μου το έλεγες και τώρα αυτό)
Ρε Σωκράτη, ξέρεις πού καταλήγω; Ότι πάλι λειτούργησες σαν αρχισυντάκτης. Έβαλες την γραμμή και μας είπες: "Να σας δω.
Ποιος συνεχίζει και ποιος κωλώνει; Ποιος είναι μάγκας και ποιος θα αρχίσει να σκέφτεται καλύτερα το τι λέει και το τι γράφει."
Βγάλε αυτούς που θα ηρεμήσουν, βγάλε και αυτούς που θα το ξανασκεφτούν.
Μείναμε και κάποιες χιλιάδες που δεν έχουμε να σκεφτούμε τίποτα. Γιατί μάθαμε από εσένα και τον κάθε αντίστοιχο Σωκράτη τον βασικό κανόνα: "Πρέπει να το μάθει ο κόσμος".
Μάθε λοιπόν, κόσμε ότι έχασα έναν φίλο. Όταν πρωτοσυναντηθήκαμε, δεν με χώνεψε και δεν τον χώνεψα.Όσο περνούσε ο καιρός, μάλιστα, καταλάβαινα ότι διαφέρουμε σε πολλά. Και ο καιρός πέρασε κι άλλο και βρήκαμε τον κώδικα επικοινωνίας που ψάχναμε.Και ήταν τόσο απλός τελικά...
Πάντα με τον λαό.
Χτυπάμε πάντα τους μεγάλους και τους δυνατούς.
Και αυτό από κώδικας επικοινωνίας έγινε βιοθεωρία και τρόπος σκέψης.
Και ενώ ήμασταν διαφορετικοί χαρακτήρες ποτέ δεν διαφωνούσαμε στη δουλειά. Σχεδόν για κανένα θέμα. Τρομερό δεν είναι;
Δεν είναι ωραίο πράγμα να σου αρέσει η δουλειά σου; Του Σωκράτη του άρεσε, παθιαζόταν, πείσμωνε΄. Και αυτό τον γέμιζε ζωή.
Και μετά πήγαινε στο σπίτι που τον περίμεναν η γυναίκα του και το παιδάκι του.
Ο Σωκράτης ήταν ευτυχισμένος άνθρωπος...Και είχε ένα τρόπο να σε παρασύρει σ΄αυτό.
Δεν απαιτώ την μοναδικότητα του πρωταγωνιστή μου. Ο καθένας έχει τον δικό του Σωκράτη που σέβεται και εμπιστεύεται και ξέρει ότι δεν θα τον πουλήσει ποτέ. Απλά τον δικό μου τον σκοτώσανε.
Σ΄αυτούς που τον σκοτώσανε δεν θέλω να αναφερθώ καθόλου.
Ούτε μία λέξη χαμένη γι αυτούς. Για τον Σωκράτη όμως θα ήθελα κάτι ακόμη. Να του ζητήσω συγγνώμη.
Ξέρω ότι, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο σε μένα, εκείνος θα αναστάτωνε το σύμπαν με τις φωνές του και εγώ δεν βρήκα το κουράγιο να βγω ούτε σ΄ένα δελτίο να πω μία κουβέντα γι΄αυτόν. Φοβήθηκα ότι θα με πάρουν τα κλάμματα...όπως τώρα.
Και δεν είναι ώρα για κλάμματα.Είναι ώρα για επίθεση. Έχουμε στιλό και μικρόφωνα.Και αυτά είναι είναι βαρύτερος οπλισμός από 17 σφαίρες.
Συγγνώμη Σωκράτη, που δεν κάναμε περισσότερα.
Που δεν αποκαλύψαμε κι άλλα.
Που δεν ξηλώσαμε κι άλλους.
Που δεν φωνάξαμε ακόμη περισσότερο.
Συγγνώμη φίλε, που δεν σε γνώρισα καλύτερα.
Σε πίστεψα ότι έχουμε ακόμα καιρό μπροστά μας. Άλλωστε ήσουν μόνο 37 χρόνων.
Μπορώ όμως να κάνω κάτι που θα σου αρέσει. Όταν μεγαλώσουν τα παιδάκια σου θα τους περιγράψω το πόσο ωραίος τύπος ήταν ο πατέρας τους.
Θα τους αρέσει, Σωκράτη.
Γεια σου ρε Γκιόλια...
(Μη αργήσεις στην εκπομπή την Δευτέρα! )
Σχόλια