Αντίο Ελλάδα, αντίο χώρα της Δημοκρατίας....

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010, ώρα 7:30, ξυπνάω με ένα περίεργο αίσθημα, με ένα κόμπο στο λαιμό, νοιώθω πως κάτι πολύ κακό έχει συμβεί, είμαι φοβισμένη χωρίς να ξέρω το γιατί...Ανοίγω τον υπολογιστή, αγαπημένη συνήθεια πριν ξεκινήσω την μέρα. Στο αγαπημένο μου blog, βλέπω τις πιο πρόσφατες αναρτήσεις... Μιλούσαν για μία δολοφονία δημοσιογράφου έξω από το σπίτι του, για 16 σφαίρες τριγύρω στο άψυχο κορμί του και ύστερα το όνομα του δημοσιογράφου και λίγα λόγια για αυτόν. “Σωκράτης Γκιόλιας, ετών 37 σύζυγος και πατέρας ενός δίχρονου παιδιού και ενός αγέννητου που δεν πρόλαβε να αγκαλιάσει”.

Σάββατο 24 Ιουλίου, ώρα 14:00. Πέρασαν λίγες μέρες από την άγρια και στυγερή δολοφονία ενός δημοσιογράφου. Προσπαθώ να γράψω ένα κείμενο, μα δεν μπορώ... Οι λέξεις δεν μου βγαίνουν, τρέμει το χέρι μου, κάνω λάθη, νοιώθω ανίκανη πια να γράψω έστω και μία πρόταση...Μα πρέπει... Ίσως είναι το λιγότερο που πρέπει να κάνω. Πρέπει να ακουστεί, να φωνάξουμε όλοι μαζί, για αυτό που συνέβη.

Η είδηση είναι μία: “Τα ξημερώματα της Δευτέρας 17/7 άγνωστοι δολοφόνησαν τον γνωστό δημοσιογράφο Σωκράτη Γκιόλια. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Σωκάτης Γκιόλιας βρισκόταν στο διαμέρισμα του όταν περίπου στις 5:25 το πρωί του χτύπησαν το κουδούνι για να κατεβεί κάτω γιατί του κλέβουν το αυτοκίνητο.Όταν κατέβηκε στο δρόμο, τον “γάζωσαν” με 16 σφαίρες, και στην συνέχεια εξαφανίστηκαν με αυτοκίνητο.”

“Βουίζει” στα αυτιά μου ακόμα και τώρα αυτή η είδηση. Κάποιοι σκότωσαν ένα μάχιμο δημοσιογράφο έξω από το σπίτι του, στη γειτονιά του, μπροστά στα μάτια της εγκύου γυναίκας του, που παρακολουθούσε την στιγμή της δολοφονίας από το μπαλκόνι του σπιτιού και το δίχρονο αγοράκι τους κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο. Ξενυχτώντας τόσα βράδια προσπαθώ να καταλάβω το “γιατί”, να εξηγήσω μέσα μου τι πραγματικά έχει συμβεί.. Ο Σωκράτης Γκιόλιας ήταν ο εκφραστής του μεγαλύτερου ελληνικού blog “troktiko”. Το “troktiko” ένα blog στο διαδίκτυο δηλαδή, που δημιουργήθηκε για να λέει την αλήθεια και μόνο αυτή, ακόμα και αν ενοχλούνταν κάποιοι, ήταν η ιδέα του Σωκράτη Γκιόλια, όπως ακριβώς αναφέρουν οι δηλώσεις των διαχειριστών του συγκεκριμένου blog τη ημέρα της δολοφονίας του.

Συνεχίζω να γράφω προσπαθώντας να καταλάβω. Οι σφαίρες των δραστών δεν είχαν στόχο μόνο τον Σωκράτη, είχαν στόχο τα διάφορα blogs, την δημοσιογραφία,είχαν στόχο την ίδια την χώρα. Μία χώρα παύει να είναι δημοκρατική όταν κάποιοι τόσο άναδρα προσπαθούν να βάλουν “φίμωτρο” στην ελευθερία λόγου, στη ελευθερία των απόψεων....Μία χώρα παύει να είναι φιλόξενη, παύει να παράγει πολιτισμό όταν τρομοκρατείται από τέτοια περιστατικά βίας....

Πιθανόν κάποιοι να μη συμφωνούσαν με όλα όσα έλεγε ο Σωκράτης, ναι είναι πιθανόν.... Πιθανόν κάποιοι να είχαν ενοχληθεί για όσα έγραφε στο troktiko ανώνυμα ή για όσα έλεγε επώνυμα... Και τι μ΄αυτό; Εκεί έχουμε φτάσει; Αυτή είναι πια η κοινωνία μας; Όποιος ενοχλεί με την παρουσία του, τα λόγια του, τις αποκαλύψεις του, όποιος δεν ακολουθεί μία συγκεκριμένη γραμμή, θα εξαφανίζεται, θα δολοφονείται; Τόσο απροσωπα, τόσο άνανδρα; Ε, όχι δεν το δέχομαι αυτό..Όχι δεν μπορώ να το δεχτώ...Όχι, αδυνατώ να πιστέψω πως αυτό έγινε στην Ελλάδα του 2010, στη Ελλάδα που θαύμαζα για την δημοκρατία της.Όχι, όχι!

Σταματώ για λίγο να γράφω, αφήνω το στυλό κάτω και κλείνω τα μάτια. Προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου όλα τα γεγονότα της εβδομάδας που πέρασε. Ένας νεκρός πεσμένος, στο δρόμο, μία γυναίκα – η γυναίκα του- σοκαρισμένη από το μπαλκόνι ουρλιάζει...Δύο παιδιά ορφανά, δύο παιδιά που από νωρίς θα γνωρίσουν την ασχήμια της κοινωνίας μας, δύο παιδιά, μία σύζυγος, μία μητέρα που για πάντα θα αναρωτιούνται το “γιατί” που θα θρηνούν για την τόσο ξαφνική και άδικη απώλεια ενός δικού τους ανθρώπου.

Ανοίγω πάλι τα μάτια. Θέλω να κλάψω, φωνάξω, να ουρλιάξω, για τον Σωκράτη, για τον κάθε Σωκράτη, για τον κάθε δημοσιογράφο που ίσως βρεθεί στη θέση του Σωκράτη αύριο. Οργή, πόνος, θλίψη, αγανάκτηση, όλα μαζί γίνονται ένα. Βουρκώνω...Ναι, βουρκώνω για το θάνατο της δημοσιογραφίας, για το θάνατο της Ελλάδας...Ντρέπομαι...Αχ, πόσο ντρέπομαι για την παρακμή που βρίσκεται η χώρα μου, για την διάλυση της..

Δεν αντέχω και ξεσπάω σε λυγμούς... Φωνάζω, μα η φωνή μου “πνίγεται”...Ουρλιάζω “γιατί” μα κανείς δεν μου απαντά....Μένω σιωπηρή..Νοιώθω το κορμί, το κεφάλι μου να νεκρώνει..Δεν θέλω να επιτρέψω να συμβεί αυτό...Με αργές κινήσεις, αφήνω το γραπτό στη άκρη, μπαίνω στο troktiko για να πάρω δύναμη να συνεχίσω να γράφω αυτό το κείμενο που ξεκίνησα, να συνεχίσω να γράφω γενικά, να μπορώ να εκφράζω ελεύθερα την γνώμη μου, είτε επώνυμα, είτε ανώνυμα... Όμως, μπαίνοντας στο blog βλέπω τις τελευταίες δυσάρεστες εξελίξεις.

Σάββατο 24/7 ώρα 12:18 πμ είναι η τελευταία ανάρτηση του blog troktikou. Λίγες μέρες μετά την δολοφονία του εμπνευστή τους Σωκράτη Γκιόλια, οι διαχειριστές του blog αποφάσισαν να σταματήσουν την λειτουργία του. Με την φράση: “Καληνύχτα Ελλάδα, ο τόπος που γέννησε την Δημοκρατία κατάντησε να σκοτώνει την ελευθερία της έκφρασης” ένα blog, το μεγαλύτερο της Ελλάδας έκλεισε. Τα κατάφεραν λοιπόν; Αυτοί που σκότωσαν τον Σωκράτη Γκιόλια, κατάφεραν μέσα σε λίγες μέρες να σκοτώσουν την ελευθερία έκφρασης; Κατάφεραν να κλείσουν το troktiko; Θα καταφέρουν να κλείσουν όλα τα blogs που υπάρχουν; Αλήθεια, κινδυνεύουν όλοι οι bloggers που δεν θέλουν να συμβιβαστούν σε μία κοινωνία όπου δολοφονούν αθώους πολίτες; Αλήθεια κινδυνεύουν όλοι οι μάχιμοι δημοσιογράφοι;

Φτάνει ο ένας νεκρός, ας μη “νεκρωθούμε” και όλοι οι υπόλοιποι. Ας αντισταθούμε. Η δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια, πρέπει να μας ξυπνήσει, για να κοιτάξουμε λίγο παραπέρα από τον εαυτό μας και την καθημερινότητα μας και να αγωνιστούμε...Ας μη επιτρέψουμε να μπει “φίμωτρο” στην ελευθερία λόγου, στη ελευθερία έκφρασης. Να μη αναγκαστούμε να πούμε “Αντίο Ελλάδα, αντίο δημοκρατία..” Ας το κάνουμε για τα παιδιά μας. Βοηθήστε τα να έχουν μία χώρα ελεύθερη και δημοκρατική. Βοηθήστε τα, να πολεμούν για το κάθε τι, να μη συμβιβάζονται να μη “βολεύονται” σε μεγάλα γραφεία,πίσω από ¨κοστούμια”.

Λίγα λεπτά προτού να παραδώσω το κείμενο για να δημοσιευτεί, θα ήθελα να πω ένα “ευχαριστώ”. Ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στον Σωκράτη Γκιόλια. Ένα άνθρωπο που δεν ήξερα προσωπικά αλλά τον γνώρισα μέσω του troktikou, μέσα από την ραδιοφωνική εκπομπή σε γνωστό σταθμό, μέσα από τις στήλες του σε εφημερίδες. Γιατί μου έμαθε να ανακαλύπτω την αλήθεια, την αντικειμενική αλήθεια...Γιατί έδωσε “πνοή” στα blogs και τους bloggers, γιατί δεν σταμάτησε στιγμή να λέει την άποψη του ελεύθερα, ακόμα και αν ήξερε πως κάποιους ενοχλούσε...Ένα λοιπόν “ευχαριστώ” σε ένα πραγματικό δημοσιογράφο...











Sincerely yours

Μαίρη Κάντα







24/7/2010