΄(Ένα κείμενο όχι τόσο πρόσφατο.....)
Όλα ξεκίνησαν πριν μερικούς μήνες.... Ναι, ήταν τέλη Σεπτεμβρίου.... Τότε ήταν που βρισκόμουν ακόμα στη πόλη όπου σπουδάζω, τέλος εξεταστικής περιόδου και εγώ ήμουν μέσα στο άγχος για να βρω μόνιμη δουλειά ( όχι απαραιτήτως αυτό που σπούδαζα) ώστε να μπορέσω να "αποδράσω" από τα Μέγαρα και να έμενα μόνιμα στη πόλη που αγαπούσα, στη πόλη που φιλοξένησε τα φοιτητικά μου χρόνια. Ήταν τότε, που πίστευα πως ο Θεός με είχε ξεχάσει,ή πως με απέφευγε.... Ήταν τότε που είχα χάσει την πίστη μου για ζωή, είχα χάσει την ελπίδα, και το πιο σημαντικό είχα ξεχάσει να κάνω όνειρα.....
Θαρρώ, τώρα σκεπτόμενη, πως το πιο σημαντικό ήταν ότι είχα χάσει τα όνειρά μου... Αυτά που με έκαναν να ζω... Ναι, τώρα θυμήθηκα, σε αυτή την σκοτεινή περίοδο της ζωής μου δεν ζούσα απλώς προσπαθούσα να επιβιώσω. Προσπαθούσα να γίνω πιο δυνατή, προσπαθούσα να κάνω περήφανη τον εαυτό μου. Αυτό που ήθελα πιο πολύ; Να πιστέψω στον εαυτό μου έστω και μία φορά, να ψιθυρίσω " Μπορώ να τα κάνω όλα", να αποδείξω πρώτα σε μένα και μετά στους άλλους ότι "ναι μπορώ να κάνω αυτό και αυτό και αυτό". Να "διώξω" από πάνω μου την ταμπέλα της "συνεσταλμένης μαθητριούλας" και την ρετσινιά που αυτή μου προκαλούσε.
Εκείνη λοιπόν την περίοδο, δυστυχώς δεν κατάφερα και πολλά.Δουλειά αδυνατούσα να βρω, όχι γιατί δεν είχα τα ανάλογα προσόντα, αλλά αντιθέτως είχα περισσότερα από αυτά που ζητούσαν. Όμως αυτό (ίσως ακουστεί περίεργο), δεν με "έριξε" ψυχολογικά και συνέχισα να προσπαθώ.Άλλωστε, επιτυχημένος είναι αυτός που πέφτει από την μία αποτυχία στη άλλη και έχει την δύναμη να σηκωθεί όρθιος... Έτσι, πήρα την μεγάλη απόφαση... Δεν ήταν ώριμο εκ μέρους μου να ακολουθήσω το δρόμο της φύγης και να μη αντιμετωπίσω το κάθε πρόβλημα από την ρίζα του, και αφού αποχαιρέτησα γνωστους και φίλους πήρα τον δρόμο της επιστροφής προς τα πάτρια εδάφη, για να "πολεμήσω το κακό" από την ρίζα του πια.Τώρα καταλαβαίνω πόσο σωστή ήταν η συγκεκριμένη απόφαση.
Και για να συνεχίσω, θα σας πω πως μετά από την επιστροφή μου όλα έγιναν τόσο μαγικά, τόσο υπέροχα, τόσο ρόδινα....Η ζωή μου επιτέλους έγινε σαν.. παραμύθι!! Ακόμα "πιάνω" ώρες ώρες τον εαυτό μου να "τσιμπιέται" αδυνατώντας να πιστέψει τι πραγματικά έχει συμβεί. Ό,τι επιθυμούσα όλο αυτό τον καιρό έγιναν τόσο απλά, σαν από θαύμα...!! Ναι ακριβώς ένα θαύμα χρειαζόνταν για να επιστρέψω και πάλι πίσω στη ζωή, πίσω στα ξεχασμένα μου όνειρα, στη ξεχασμένη ελπίδα... Και αν δεν έχετε κουραστεί ακόμα, αγαπητοί αναγνώστες και αναρωτιέστε τι συνέβη και άλλαξε τόσο πολύ η ζωή μου, θα σας πω στις επόμενες γραμμές.
Αρχές Οκτωμβρίου, βρήκα δουλειά πάνω στο αντικείμενο που σπουδάζω. Αυτό ήταν το πρώτο καλύτερο πράγμα που μου συνέβη. Κάθε μέρα δουλεύω 6 ή 7 ώρες το απόγευμα και πραγματικά το απολαμβάνω. ¨Οταν έρχεται η ώρα που πρέπει να φύγω από την δουλειά, θλίβομαι. Όσοι είναι εκπαιδευτικοί, καταλαβαίνουν πόσο υπέροχο είναι,όταν οι μαθητές δείχνουν την αγάπη τους σε αυτόν που τους διδάσκει. Είναι υπέροχο να "οδηγείς" τον μαθητή σου από το δρόμο της άγνοιας στο δρόμο της γνώσης, να τον καθοδηγείς, να τον συμβουλεύεις, να γίνεσαι το πρότυπο του.. Πραγματικά υπέροχο συναίσθημα......... Αυτή η δουλειά μου έδωσε την δύναμη που χρειάζόμουν για να ανακαλύψω από την αρχή τον εαυτό μου. Μου έδωσε την ώθηση να κάνω νέα πράγματα, διαφορετικά από ότι είχαν συνηθίσει να με βλέπουν οι γνωστοί και οι φίλοι μου. Πράγματα που για πολλούς δεν είχα την δυνατότητα να κάνω, ή πράγματα που δεν ταίριαζαν στις δικές μου χαμηλές προοπτικές (σύμφωνα με λεγόμενα "φίλων") ; Ίσως, πολύ πιθανόν πως ναι. Όμως εγώ για πρώτη φορά δεν άκουσα κανέναν. Συνέχισα. Με οδηγό τα όνειρά μου ακολούθησα τον δρόμο της καρδιάς μου καισυνέχισα. Κ συνεχίζω με το ίδιο σκοπό: να μη ξαναπληγώσω, να μη απογοητεύσω ξανά τον εαυτό μου και μαζί με τον εαυτό μου και όσους μου στάθηκαν στη επιτυχία μα και στη αποτυχία. Αυτούς που πίστεψαν σε μένα, σε αυτά που μπορώ να κάνω ως "Μαίρη, αυτοί που μου έδωσαν μία σάνιδα για να μην πνιγώ, και όχι αυτοί που με άφησαν στο βυθό της θάλασσας.
Και ερχόμαστε σε αυτό εδώ το κείμενο, μα και στα προηγούμενα που έχω γράψει από αυτή εδώ την στήλη..... Ας μιλήσω σε αυτό το σημείο, για την προσπάθεια που κάνω τον τελευταίο καιρο.. Αναφέρομαι στη προσπάθεια που κάνω, γράφωντας όσα αισθάνομαι,όσα δεν μπορώ να πω σε χιλιάδες τετράδια, χρησιμοποιώντας δεκάδες μολύβια και στυλό καιστη συνέχεια να βρω το θάρρος ( ή μάλλον το θράσος) να χτυπήσω την πόρτα αυτής της εφημερίδας και να ζητήσω ( !!!!!) να δημοσιεύσουν αυτά τα κείμενα. Μάλλον προτού να πάω στη εφημέρίδα να ζητήσω αυτό το τόσο παράλογο πράγμα, θα έπρεπε πρώτα να επισκεφτώ τον οικογενειακό γιατρό. Αναρωτιέμαι τι θα με συμβούλευε. Κι όμως τα πράγματα ήταν πολύ πιο διαφορετικά από ότι περίμενα. Αντί να με "πετάξουν έξω με τις κλοτσιές" αυτοί οι άνθρωποι, ομόρφυναν την ζωή μου πολύ περισότερο. Και όπως ήδη βλέπετε, αγαπητοί μου αναγνώστες, άλλο ένα όνειρο μου έγινε πραγματικότητα.... Ήδη έχω ξεκινήσει να γράφω κάποια κείμενα στη εφημερίδα και μπορώ να πω πως αυτή την περίοδο νοιώθω σαν να " πετάω στον έβδομο ουρανό".
Πως έχει αλλάξει την ζωή μου το γεγονός πώς κάποιοι άνθρωποι με εμπιστεύτηκαν και δημοσίευσαν κείμενα μου; Το γεγονός λοιπόν...... Δεν ξέρω... Για πρώτη φορά αυτό δεν μπορώ να το εκφράσω με λέξεις.Η σωστή απάντησηβρίσκεται κρυμμένη μέσα μου... ίσως υπάρχουν περισσότερες από μία σωστές απαντήσεις... Ίσως η απάντηση να βρίσκεται πίσω από το τωρινό μου χαμόγελο, πίσω από τα ζωγραφισμένα από ευτυχία μάτια μου, ακόμα και όταν πρέπει να αντιμετωπίσω τον χειρότερο μου εφιάλτη......Ίσως αυτά να είναι μία καλή απάντηση.. Επίσης, σαν απάντηση μπορεί να θεωρηθεί και το γεγονός πως πια έχω την δυνατότητα να κοιτάω πιο μακριά από πριν, να κάνω και άλλα όνειρα, πέρα από τις δυνατότητες μου, να πέφτω για ύπνο και αντί για εφιάλτες μεδιαφόρων ειδών " ταμπέλες", περιορισμούς και απαγορεύσεις, με φράχτες και φυλακές, να βλέπω πανέμορφα κάστρα με πρίγκηπες, λουλούδια, ουράνια τόξα, παιδικές χαρές.... Το ελάχιστο που μπορώ να κάνω είναι να πω ένα " ευχαριστώ".
Βέβαια όπως και κάθε παραμύθι έχει την αρνητική του πλευρά, και το δικό μου παραμύθι είχε την δική του αρνητική πλευρά. Αυτή η πλευρά ήρθε όταν έπρεπε να καταλάβω και να διαχωρήσω τους αληθινούς φίλους από τους ψεύτικους. Αυτό ήταν μία πραγματικά οδυνηρή εμπειρία, γιατί είναι πολύ δύσκολο να διαπιστώνεις πως οι άνθρωποι με τους οποίους έχεις μοιραστεί τα πάντα για χρόνια δεν αξίζουν δεκάρα. Ξέρετε τι κατάλαβα; Πως αυτοί που χαίρονται με τις αναποδιές και τις αποτυχίες σου, ενώ στεναχωριούνται και γίνονται εχθρικοί απεναντί σου όταν τους λες ότι κατάφερες έστω και κάτι, ακόμα και το πιο ασήμαντο, όταν λές ότι έχεις έστω και μία επιτυχία στο ενεργητικό σου, αυτοί δενμπορούν χαρακτηριστούν "φίλοι". Γιατι "φίλος" με την πραγματική έννοια της λέξης είναι αυτός που κλαίει όταν κλαις, πονάει όταν πονάς, γελάει όταν γελάς και χαίρεται όταν χαίρεσαι. Και μη νομίζεται πως είμαι ιδιαίτερα έξυπνη... Άργησα πολύ να το καταλάβω. Ίσως και από φόβο.... Ο φόβος της μοναξιάς μου έκλεινε τα μάτια και δεν μπορούσα να δω την αλήθεια.
Όμως τώρα είδα.... Και μάλιστα καθαρά. Και δεν την ξαναπατάω. Το υπόσχομαι στον εαυτό μου. Έδιωξα από την ζωή μου ό,τι περιττό και άχρηστο και κράτησα μόνο το ουσιαστικό.Το ουσιαστικό που είναι αόρατο στο μάτι αλλά τόσο σημαντικό (όπως έχει πει και ο Λέο Μπουσκάλια) και έτσι συνεχίζω να ακολουθώ τον δρόμο που μόνη μου χαράζω: τον δρόμο της καρδιάς και του ονείρου.
Γιατί έγραψα όλες τις παραπάνω αράδες; Σαν να βλέπω αγαπητοί αναγνωστες, ένα τεράστιο ερωτηματικό ζωγραφισμένο στα μάτια σας. Το ίδιο ερωτηματικό είναι ζωγραφισμένο και στα δικά μου μάτια, μα και στη οθόνη του υπολογιστή μου. Ειλικρινά, δεν ξέρω γιατί έγραψα όλα αυτά, ούτε φυσικά ξέρω αν όλα αυτά δημοσιευτούν. Δεν ξέρω......Αν θέλετε δείτε όλο αυτό το κείμενο σαν μία εκ βάθους εξομόλογηση, σαν κάποια λόγια βγαλμένα από την καρδιά της συντάκτριας αυτής της στήλης, και τίποτα άλλο. Αν φυσικά θέλετε μπορείτε να πετάξετε αυτό το δισέλλιδο στα σκουπίδια ( μόνο θα σας παρακαλούσα σε κάδους ανακύκλωσης).
Το μόνο που θα ήθελα να κάνετε, ολοκληρώνοντας και αυτό το κείμενο, αγαπητοί αναγνωστές, είναι να σκεφτείτε λίγο την δική σας ζωή, την δική σας πορεία, ποια πράγματα κατάφέρατε να κάνετε, ποιά όχι, τι σας ξέφυγε, τι λάθη κάνατε...Κάντε ένα μικρό απολογισμό, σκεφτείτε λίγο, μιλήστε με τον εαυτό σας, ξεθάψτε κάποιο από τα όνειρά σας και προσπαθήστε να το κάνετε έστω και τώρα πραγματικότητα. Ποτέ δεν είναι αργά. Μπορείτε να κάνετε την ζωή σας να μοιάζει με παραμύθι, αρκεί να το θέλετε πραγματικά και να είστε έτοιμοι να αλλάξετε όλα όσα σας χαλάνε την μαγεία της μοναδικότητας σας, την μαγεία της ζωής σας.Να θυμάστε πάντα, η ζωή δεν θέλει δειλία, κανένας δειλός δεν έχει ζήσει πραγματικά.ΖΩΗ είναι να ξεπερνάς τον εαυτό σου κάθε μέρα, να κάνεις κάτι διαφορετικό. Ζωή ειναι να γίνεσαι καλύτερος κάθε μέρα, κάθε ώρα...
Sincerely yours
Μαίρη Κάντα
Όλα ξεκίνησαν πριν μερικούς μήνες.... Ναι, ήταν τέλη Σεπτεμβρίου.... Τότε ήταν που βρισκόμουν ακόμα στη πόλη όπου σπουδάζω, τέλος εξεταστικής περιόδου και εγώ ήμουν μέσα στο άγχος για να βρω μόνιμη δουλειά ( όχι απαραιτήτως αυτό που σπούδαζα) ώστε να μπορέσω να "αποδράσω" από τα Μέγαρα και να έμενα μόνιμα στη πόλη που αγαπούσα, στη πόλη που φιλοξένησε τα φοιτητικά μου χρόνια. Ήταν τότε, που πίστευα πως ο Θεός με είχε ξεχάσει,ή πως με απέφευγε.... Ήταν τότε που είχα χάσει την πίστη μου για ζωή, είχα χάσει την ελπίδα, και το πιο σημαντικό είχα ξεχάσει να κάνω όνειρα.....
Θαρρώ, τώρα σκεπτόμενη, πως το πιο σημαντικό ήταν ότι είχα χάσει τα όνειρά μου... Αυτά που με έκαναν να ζω... Ναι, τώρα θυμήθηκα, σε αυτή την σκοτεινή περίοδο της ζωής μου δεν ζούσα απλώς προσπαθούσα να επιβιώσω. Προσπαθούσα να γίνω πιο δυνατή, προσπαθούσα να κάνω περήφανη τον εαυτό μου. Αυτό που ήθελα πιο πολύ; Να πιστέψω στον εαυτό μου έστω και μία φορά, να ψιθυρίσω " Μπορώ να τα κάνω όλα", να αποδείξω πρώτα σε μένα και μετά στους άλλους ότι "ναι μπορώ να κάνω αυτό και αυτό και αυτό". Να "διώξω" από πάνω μου την ταμπέλα της "συνεσταλμένης μαθητριούλας" και την ρετσινιά που αυτή μου προκαλούσε.
Εκείνη λοιπόν την περίοδο, δυστυχώς δεν κατάφερα και πολλά.Δουλειά αδυνατούσα να βρω, όχι γιατί δεν είχα τα ανάλογα προσόντα, αλλά αντιθέτως είχα περισσότερα από αυτά που ζητούσαν. Όμως αυτό (ίσως ακουστεί περίεργο), δεν με "έριξε" ψυχολογικά και συνέχισα να προσπαθώ.Άλλωστε, επιτυχημένος είναι αυτός που πέφτει από την μία αποτυχία στη άλλη και έχει την δύναμη να σηκωθεί όρθιος... Έτσι, πήρα την μεγάλη απόφαση... Δεν ήταν ώριμο εκ μέρους μου να ακολουθήσω το δρόμο της φύγης και να μη αντιμετωπίσω το κάθε πρόβλημα από την ρίζα του, και αφού αποχαιρέτησα γνωστους και φίλους πήρα τον δρόμο της επιστροφής προς τα πάτρια εδάφη, για να "πολεμήσω το κακό" από την ρίζα του πια.Τώρα καταλαβαίνω πόσο σωστή ήταν η συγκεκριμένη απόφαση.
Και για να συνεχίσω, θα σας πω πως μετά από την επιστροφή μου όλα έγιναν τόσο μαγικά, τόσο υπέροχα, τόσο ρόδινα....Η ζωή μου επιτέλους έγινε σαν.. παραμύθι!! Ακόμα "πιάνω" ώρες ώρες τον εαυτό μου να "τσιμπιέται" αδυνατώντας να πιστέψει τι πραγματικά έχει συμβεί. Ό,τι επιθυμούσα όλο αυτό τον καιρό έγιναν τόσο απλά, σαν από θαύμα...!! Ναι ακριβώς ένα θαύμα χρειαζόνταν για να επιστρέψω και πάλι πίσω στη ζωή, πίσω στα ξεχασμένα μου όνειρα, στη ξεχασμένη ελπίδα... Και αν δεν έχετε κουραστεί ακόμα, αγαπητοί αναγνώστες και αναρωτιέστε τι συνέβη και άλλαξε τόσο πολύ η ζωή μου, θα σας πω στις επόμενες γραμμές.
Αρχές Οκτωμβρίου, βρήκα δουλειά πάνω στο αντικείμενο που σπουδάζω. Αυτό ήταν το πρώτο καλύτερο πράγμα που μου συνέβη. Κάθε μέρα δουλεύω 6 ή 7 ώρες το απόγευμα και πραγματικά το απολαμβάνω. ¨Οταν έρχεται η ώρα που πρέπει να φύγω από την δουλειά, θλίβομαι. Όσοι είναι εκπαιδευτικοί, καταλαβαίνουν πόσο υπέροχο είναι,όταν οι μαθητές δείχνουν την αγάπη τους σε αυτόν που τους διδάσκει. Είναι υπέροχο να "οδηγείς" τον μαθητή σου από το δρόμο της άγνοιας στο δρόμο της γνώσης, να τον καθοδηγείς, να τον συμβουλεύεις, να γίνεσαι το πρότυπο του.. Πραγματικά υπέροχο συναίσθημα......... Αυτή η δουλειά μου έδωσε την δύναμη που χρειάζόμουν για να ανακαλύψω από την αρχή τον εαυτό μου. Μου έδωσε την ώθηση να κάνω νέα πράγματα, διαφορετικά από ότι είχαν συνηθίσει να με βλέπουν οι γνωστοί και οι φίλοι μου. Πράγματα που για πολλούς δεν είχα την δυνατότητα να κάνω, ή πράγματα που δεν ταίριαζαν στις δικές μου χαμηλές προοπτικές (σύμφωνα με λεγόμενα "φίλων") ; Ίσως, πολύ πιθανόν πως ναι. Όμως εγώ για πρώτη φορά δεν άκουσα κανέναν. Συνέχισα. Με οδηγό τα όνειρά μου ακολούθησα τον δρόμο της καρδιάς μου καισυνέχισα. Κ συνεχίζω με το ίδιο σκοπό: να μη ξαναπληγώσω, να μη απογοητεύσω ξανά τον εαυτό μου και μαζί με τον εαυτό μου και όσους μου στάθηκαν στη επιτυχία μα και στη αποτυχία. Αυτούς που πίστεψαν σε μένα, σε αυτά που μπορώ να κάνω ως "Μαίρη, αυτοί που μου έδωσαν μία σάνιδα για να μην πνιγώ, και όχι αυτοί που με άφησαν στο βυθό της θάλασσας.
Και ερχόμαστε σε αυτό εδώ το κείμενο, μα και στα προηγούμενα που έχω γράψει από αυτή εδώ την στήλη..... Ας μιλήσω σε αυτό το σημείο, για την προσπάθεια που κάνω τον τελευταίο καιρο.. Αναφέρομαι στη προσπάθεια που κάνω, γράφωντας όσα αισθάνομαι,όσα δεν μπορώ να πω σε χιλιάδες τετράδια, χρησιμοποιώντας δεκάδες μολύβια και στυλό καιστη συνέχεια να βρω το θάρρος ( ή μάλλον το θράσος) να χτυπήσω την πόρτα αυτής της εφημερίδας και να ζητήσω ( !!!!!) να δημοσιεύσουν αυτά τα κείμενα. Μάλλον προτού να πάω στη εφημέρίδα να ζητήσω αυτό το τόσο παράλογο πράγμα, θα έπρεπε πρώτα να επισκεφτώ τον οικογενειακό γιατρό. Αναρωτιέμαι τι θα με συμβούλευε. Κι όμως τα πράγματα ήταν πολύ πιο διαφορετικά από ότι περίμενα. Αντί να με "πετάξουν έξω με τις κλοτσιές" αυτοί οι άνθρωποι, ομόρφυναν την ζωή μου πολύ περισότερο. Και όπως ήδη βλέπετε, αγαπητοί μου αναγνώστες, άλλο ένα όνειρο μου έγινε πραγματικότητα.... Ήδη έχω ξεκινήσει να γράφω κάποια κείμενα στη εφημερίδα και μπορώ να πω πως αυτή την περίοδο νοιώθω σαν να " πετάω στον έβδομο ουρανό".
Πως έχει αλλάξει την ζωή μου το γεγονός πώς κάποιοι άνθρωποι με εμπιστεύτηκαν και δημοσίευσαν κείμενα μου; Το γεγονός λοιπόν...... Δεν ξέρω... Για πρώτη φορά αυτό δεν μπορώ να το εκφράσω με λέξεις.Η σωστή απάντησηβρίσκεται κρυμμένη μέσα μου... ίσως υπάρχουν περισσότερες από μία σωστές απαντήσεις... Ίσως η απάντηση να βρίσκεται πίσω από το τωρινό μου χαμόγελο, πίσω από τα ζωγραφισμένα από ευτυχία μάτια μου, ακόμα και όταν πρέπει να αντιμετωπίσω τον χειρότερο μου εφιάλτη......Ίσως αυτά να είναι μία καλή απάντηση.. Επίσης, σαν απάντηση μπορεί να θεωρηθεί και το γεγονός πως πια έχω την δυνατότητα να κοιτάω πιο μακριά από πριν, να κάνω και άλλα όνειρα, πέρα από τις δυνατότητες μου, να πέφτω για ύπνο και αντί για εφιάλτες μεδιαφόρων ειδών " ταμπέλες", περιορισμούς και απαγορεύσεις, με φράχτες και φυλακές, να βλέπω πανέμορφα κάστρα με πρίγκηπες, λουλούδια, ουράνια τόξα, παιδικές χαρές.... Το ελάχιστο που μπορώ να κάνω είναι να πω ένα " ευχαριστώ".
Βέβαια όπως και κάθε παραμύθι έχει την αρνητική του πλευρά, και το δικό μου παραμύθι είχε την δική του αρνητική πλευρά. Αυτή η πλευρά ήρθε όταν έπρεπε να καταλάβω και να διαχωρήσω τους αληθινούς φίλους από τους ψεύτικους. Αυτό ήταν μία πραγματικά οδυνηρή εμπειρία, γιατί είναι πολύ δύσκολο να διαπιστώνεις πως οι άνθρωποι με τους οποίους έχεις μοιραστεί τα πάντα για χρόνια δεν αξίζουν δεκάρα. Ξέρετε τι κατάλαβα; Πως αυτοί που χαίρονται με τις αναποδιές και τις αποτυχίες σου, ενώ στεναχωριούνται και γίνονται εχθρικοί απεναντί σου όταν τους λες ότι κατάφερες έστω και κάτι, ακόμα και το πιο ασήμαντο, όταν λές ότι έχεις έστω και μία επιτυχία στο ενεργητικό σου, αυτοί δενμπορούν χαρακτηριστούν "φίλοι". Γιατι "φίλος" με την πραγματική έννοια της λέξης είναι αυτός που κλαίει όταν κλαις, πονάει όταν πονάς, γελάει όταν γελάς και χαίρεται όταν χαίρεσαι. Και μη νομίζεται πως είμαι ιδιαίτερα έξυπνη... Άργησα πολύ να το καταλάβω. Ίσως και από φόβο.... Ο φόβος της μοναξιάς μου έκλεινε τα μάτια και δεν μπορούσα να δω την αλήθεια.
Όμως τώρα είδα.... Και μάλιστα καθαρά. Και δεν την ξαναπατάω. Το υπόσχομαι στον εαυτό μου. Έδιωξα από την ζωή μου ό,τι περιττό και άχρηστο και κράτησα μόνο το ουσιαστικό.Το ουσιαστικό που είναι αόρατο στο μάτι αλλά τόσο σημαντικό (όπως έχει πει και ο Λέο Μπουσκάλια) και έτσι συνεχίζω να ακολουθώ τον δρόμο που μόνη μου χαράζω: τον δρόμο της καρδιάς και του ονείρου.
Γιατί έγραψα όλες τις παραπάνω αράδες; Σαν να βλέπω αγαπητοί αναγνωστες, ένα τεράστιο ερωτηματικό ζωγραφισμένο στα μάτια σας. Το ίδιο ερωτηματικό είναι ζωγραφισμένο και στα δικά μου μάτια, μα και στη οθόνη του υπολογιστή μου. Ειλικρινά, δεν ξέρω γιατί έγραψα όλα αυτά, ούτε φυσικά ξέρω αν όλα αυτά δημοσιευτούν. Δεν ξέρω......Αν θέλετε δείτε όλο αυτό το κείμενο σαν μία εκ βάθους εξομόλογηση, σαν κάποια λόγια βγαλμένα από την καρδιά της συντάκτριας αυτής της στήλης, και τίποτα άλλο. Αν φυσικά θέλετε μπορείτε να πετάξετε αυτό το δισέλλιδο στα σκουπίδια ( μόνο θα σας παρακαλούσα σε κάδους ανακύκλωσης).
Το μόνο που θα ήθελα να κάνετε, ολοκληρώνοντας και αυτό το κείμενο, αγαπητοί αναγνωστές, είναι να σκεφτείτε λίγο την δική σας ζωή, την δική σας πορεία, ποια πράγματα κατάφέρατε να κάνετε, ποιά όχι, τι σας ξέφυγε, τι λάθη κάνατε...Κάντε ένα μικρό απολογισμό, σκεφτείτε λίγο, μιλήστε με τον εαυτό σας, ξεθάψτε κάποιο από τα όνειρά σας και προσπαθήστε να το κάνετε έστω και τώρα πραγματικότητα. Ποτέ δεν είναι αργά. Μπορείτε να κάνετε την ζωή σας να μοιάζει με παραμύθι, αρκεί να το θέλετε πραγματικά και να είστε έτοιμοι να αλλάξετε όλα όσα σας χαλάνε την μαγεία της μοναδικότητας σας, την μαγεία της ζωής σας.Να θυμάστε πάντα, η ζωή δεν θέλει δειλία, κανένας δειλός δεν έχει ζήσει πραγματικά.ΖΩΗ είναι να ξεπερνάς τον εαυτό σου κάθε μέρα, να κάνεις κάτι διαφορετικό. Ζωή ειναι να γίνεσαι καλύτερος κάθε μέρα, κάθε ώρα...
Sincerely yours
Μαίρη Κάντα
Σχόλια
Κάποια στιγμή θα κοιτάζεις στο παρελθόν και θα σου φαίνονται όλα ένα παιχνίδι!!
Οι ευχές μου να σε συνοδεύουν σε ότι νέο κάνεις!!!!!!!!!!!!!