Επιμέλεια: Μαίρη Κάντα
«Το περιβάλλον κινδυνεύει. Πρέπει να το προστατέψουμε γιατί κάποια στιγμή η ίδια η φύση θα εκδικηθεί για όσα κακά της έχει κάνει ο άνθρωπος». Χρόνια τώρα μας προειδοποιούσαν οι επιστήμονες για τους κινδύνους που διατρέχει το περιβάλλον και ο πλανήτης, αλλά εμείς δεν δίναμε την σημασία που έπρεπε να δώσουμε. Τα συχνά προβλήματα της καθημερινότητας μας απορροφούν τόσο πολύ που δυστυχώς δεν μας αφήνουν να σκεφτούμε το «αύριο» του περιβάλλοντος. Η απειλή της εκδίκησης της φύσης στα μάτια των ανθρώπων φαίνεται τόσο μακρινή απέναντι στα άλλα καθημερινά προβλήματα.
Όμως, όπως φάνηκε, η μέρα αυτή έφτασε. Και η φύση εκδικήθηκε αυτόν που χρέος του ήταν να την προστατεύει. Εκδικήθηκε τον άνθρωπο. Μόνο λίγες μέρες έχουν περάσει από τον καταστροφικό σεισμό και το τσουνάμι που έπληξε την Ιαπωνία. Από τις οθόνες των τηλεοράσεων μας παρακολουθούμε καθημερινά εικόνες βιβλικής καταστροφής. Πολυόροφες πολυκατοικίες, ολόκληρες πόλεις έχουν χαθεί, εξαφανιστεί κάτω από το νερό. Τα νούμερα που βγαίνουν στην δημοσιότητα δείχνουν την τραγικότητα της κατάστασης και το μέγεθος της καταστροφής. Οι νεκροί ξεπερνούν τις δέκα χιλιάδες ενώ οι αγνοούμενοι ξεπερνούν τις 18000. Χιλιάδες επίσης είναι και οι άστεγοι.
Ο ιαπωνικός λαός αυτό το διάστημα εκτός από την φυσική καταστροφή έχει να αντιμετωπίσει και ένα ακόμα μεγάλο πρόβλημα: το πρόβλημα της πυρηνικής απειλής. Από το τσουνάμι δημιουργήθηκαν πολλά προβλήματα στο εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας με αποτέλεσμα την έκλυση επικίνδυνης για τον άνθρωπο ραδιενέργειας στο περιβάλλον.
Η στάση του ιαπωνικού λαού απέναντι σε αυτή την τεράστια τραγωδία μπορώ να πω πως είναι ιδιαίτερα συγκινητική. Στα συντρίμμια έχουν χαθεί τόσες ανθρώπινες ψυχές, υπάρχουν οικογένειες που έχουν χάσει 2-3 ή και περισσότερα μέλη τους, γονείς που είδαν το παιδί τους να παρασύρεται από τα ορμητικά νερά, χωρίς να προλάβουν να κάνουν κάτι, άνθρωποι είδαν τον γείτονά τους να ζητάει βοήθεια και δεν μπορούσαν να βοηθήσουν… Όλοι οι πληγέντες, ανάμεσα τους και μικρά παιδιά, μπορούν να εξιστορήσουν όσα άσχημα έζησαν τις ώρες που χτύπησε το τσουνάμι την χώρα τους. Στα μάτια τους ακόμα υπάρχει η εικόνα της απόλυτης καταστροφής.
Αλλά, στα μάτια τους μπορεί κάποιος να δει και το πείσμα για επιβίωση, την δύναμη και την θέληση για ζωή. Προσπαθούν, όσο δύσκολο και αν φαίνεται τώρα, και παρά τις αντίξοες συνθήκες να επιζήσουν και σιγά-σιγά να γυρίσουν ξανά στην πραγματική ζωή. Σαν να ήταν προετοιμασμένοι για αυτή την τεράστια καταστροφή, μετά το τέλος της, μετρούν τις πληγές τους και προσπαθούν ξανά να γυρίσουν στους παλιούς ρυθμούς τους.
Ενδεικτικό είναι, πως λίγες μέρες μετά το καταστροφικό σεισμό και τσούναμι άνοιξαν τα σχολεία για να εμψυχώσουν τους μαθητές. Μικροί μαθητές, στα καταφύγια των αστέγων, προσφέρουν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, τραγουδώντας, για να ξεχάσουν , όσο είναι δυνατόν, τις δύσκολες στιγμές που πέρασαν. Ο ιαπωνικός λαός έδειξε σε όλους πως ακόμα και μέσα από τα συντρίμμια υπάρχει ζωή και ελπίδα για το μέλλον… Μήπως πρέπει να τον μιμηθούμε;
Σχόλια