Του Πέτρου Κουμπλή
Πηγή:aixmi.gr
«Ποιόν αγαπάς πιο πολύ; Τον μπαμπά ή τη μαμά;»
Αυτή είναι η πρώτη δημοσκοπική ερώτηση στη ζωή ενός ανθρώπου. Είναι η πρώτη φορά που- έστω κι αθώα- αντιμετωπίζεται ως target group, που οφείλει άμεσα ν’ απαντήσει με ποσοτικά και ποιοτικά κριτήρια.
Τα μωρά, ευτυχώς, απαντούν « αγκ αγκ ααααμπα, ααa, άτα, κκκκκααμπ…» – που είναι τελικά οι πιο σοβαρές λέξεις που μπορεί να πει κανείς σε μια τέτοια περίσταση. Γιατί υπό άλλες συνθήκες, αν χρησιμοποιήσουν τους δικούς μας κώδικες, θα μπορούσαν ν’ απαντήσουν ευθαρσώς:
«Κανέναν δεν αγαπάω περισσότερο, φιλαράκο μου. Γιατί μιλάμε για μια άλλη αγάπη. Μη μετρήσιμη, μη εξηγήσιμη. Δεν διαιρείται, δεν κομματιάζεται, δεν μπαίνει στο ζύγι, δεν γίνεται φράση, δίλημμα και λογικό συμπέρασμα».
Τα μωρά έχουν τη σοφία να μείνουν σιωπηλά. Κι απλώς χαρίζουν την αγάπη τους γενναιόδωρα μ’ ένα χορταστικό φαφούτικο χαμόγελο. Μέχρι να ξαναπροσπαθήσουν οι άνθρωποι – με ποταπά κίνητρα στη συνέχεια- να τους εμφυσήσουν την υπέρτατη ντόπα της «σύγκρισης» και της «διαίρεσης».
Τι είσαι; Αριστερός ή Δεξιός; Κεντρώος; Ακρο… κάτι; Πράσινος, Βένετος, Τιρκουάζ ή Εμπριμέ; Δε μπορεί, κάτι θα είσαι. Λέγε, τι είσαι; Τι ομάδα είσαι, αγαπάς την πατρίδα, πόσο την αγαπάς, σε ποιο θεό πιστεύεις, πως τον λένε, κάνει θαύματα; Είσαι μαζί μας; Είσαι με τους άλλους; Διάλεξε στρατόπεδο.
Η διαίρεση είναι το πρόβλημά μας.
Διαίρει και βασίλευε.
Όσο πιο διαιρεμένοι είναι οι άνθρωποι, τόσο πιο εύκολα ελέγχονται. Γιατί τόσο πιο λυσσασμένα θα διεκδικήσουν το ασφυκτικά μικρό κομμάτι που νομίζουν πως τους αναλογεί. Αυτομάτως ο Άλλος είναι Αντίπαλος.
Ζούμε ως target groups.
Αυτό είναι το είδος μας. Έτσι μας αναγνωρίζουν. Ζούμε μέσα σε πολύ συγκεκριμένα όρια, στα οποία αναλογούν και οι αντίστοιχοι φόβοι κι επιβραβεύσεις. Με άλλες λέξεις ποτίζεις τους φόβους του ενός, με διαφορετικές του άλλου. Ξέρουν πως ν’ απευθυνθούν στο target group σου. Ξέρουν τις τεχνικές για να σ’ ενθουσιάσουν. Μα και στην τραγωδία, σαν τα όρνεα που μυρίζουν τη σάρκα, στέκονται πάνω από το πτώμα και κηρύττουν με τις λέξεις που νομίζεις πως θέλεις ν’ ακούσεις. Κι εσύ μέσα στο κουτάκι σου δεν ακούς πραγματικά, δεν διαβάζεις με προσοχή, δεν κατανοείς, δεν εμβαθύνεις ποτέ, απλώς περιμένεις να κυλήσει ο χρόνος για να ξαναπείς, να ξαναγράψεις αυτό που ήδη ξέρεις, να περιφέρεις την ιδεολογία, τη γνώμη σου. Να παπαγαλίσεις αυτό που μόλις άκουσες. Και να συγκρουστείς για χάρη του.
Λες «Εγώ ξέρω, Εγώ θα σου πω» κι αυτομάτως δεν υπάρχει καμία ελπίδα να μάθεις ποτέ.
Το κατακερματισμένο πλήθος είναι οι πιο πειθήνιοι υπήκοοι.
Σπαταλούν τον ελάχιστο χρόνο που τους αναλογεί πάνω στον πλανήτη, προσπαθώντας απλώς να επιβληθούν στους άλλους.
Και Εκείνοι πάντοτε ξέρουν που θα σε βρουν. Εκεί θα βρίσκεσαι, στο κουτάκι σου.
Και τώρα τα Target Groups θύμωσαν. Αγριέψαμε. Τι θα κάνουμε;
Θα μπορούσαν τα πλήθη ,δικαίως εξαγριωμένα, να εισβάλουν στ’ ανάκτορα και να καρατομήσουν τους κακούς βασιλιάδες και την αυλή τους. Αυτό γίνεται εύκολα. Έχει ξαναγίνει αμέτρητες φορές στο παρελθόν. Γρήγορα, όμως, θα καταλάβουν πως μπορεί κάποτε ο Βασιλιάς να ήταν απλώς Γυμνός, άλλοτε να ήταν Ηλίθιος, Καταστροφικός ή Φαύλος , μα σήμερα… ο Πραγματικός Βασιλιάς είναι Αόρατος.
Οι επενδυτές, οι τράπεζες (οι θεοποιημένες Αγορές) κατέχουν παγκοσμίως πολλαπλάσιο χρήμα απ’ ότι τα κράτη. Είναι πολύ πιο δυνατές απ’ οποιαδήποτε κυβέρνηση και νόμο. Όποιος έχει το χρήμα κινεί και τα νήματα- και τις αντίστοιχες μαριονέτες. Οι άνθρωποι ψηφίζουν κυβερνήσεις, αλλά οι κυβερνήσεις είναι απολύτως εξαρτώμενες από μια αόρατη τοκογλυφική δύναμη. Κανείς δεν ξέρει πραγματικά αυτούς του τραπεζίτες, τους τύπους εκείνους που μπορούν να φαλιρίσουν τη μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο και να εξαθλιώσουν οποιονδήποτε μοιάζει αδύναμος. Ο βασικός στόχος τους είναι να μην σταματήσει ποτέ ο δανεισμός. Ποτέ.
Ο αδίστακτος Αόρατος Βασιλιάς δανείζει και διοικεί.
Πώς αντιμετωπίζεις τον Αόρατο Βασιλιά; Παραμένεις εμφανώς ευάλωτος ή γίνεσαι κι εσύ αόρατος;
Τι θα γινόταν, όμως, αν σ’ αυτή την ασύμμετρη μάχη με τον Αόρατο Αιμοσταγή Μονάρχη, γινόμασταν κι εμείς… Αόρατοι;
Μπροστά σ’ ένα ετερόκλητο πλήθος, που δεν έχει ταμπέλες, δεν έχει αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά, δεν έχει για θεό τις λέξεις και τα συνθήματα, ξαφνικά εκείνος χάνει το πλεονέκτημα. Γινόμαστε για τα δικά του μέτρα «μη ανιχνεύσιμοι». Ξέρει πως ν’ απευθυνθεί ξεχωριστά στον απελπισμένο άνεργο. Ξέρει πως ν’ απευθυνθεί σ’ έναν φοβισμένο ηλικιωμένο, σε μια μητέρα, σ’ έναν νεαρό ,μπορεί να τους χειριστεί- το κάνει χρόνια τώρα. Αλλά, ξαφνικά, βραχυκυκλώνει όταν πρέπει ν’ απευθυνθεί σε όλους αυτούς συγχρόνως. Δε μπορεί να στρέψει το ένα target group ενάντια στο άλλο. Δεν έχει από πού να πιαστεί. Δεν τους ελέγχει.
Το νιώθεις το μούδιασμα του.
Τι γίνεται όταν ξαφνικά οι άνθρωποι ενώνονται; Όταν συνειδητοποιούν πως ο διπλανός όχι απλώς δεν είναι εχθρός τους, αλλά κομμάτι του εαυτού τους; Τι γίνεται όταν το μήνυμα για το Οριστικό Τέλος της Διαίρεσης ταξιδέψει σε κάθε γωνιά, σε κάθε δρόμο και πλατεία αυτού του κόσμου;
Μια Αόρατη Δύναμη θα γεννηθεί.
Θα είναι εκκωφαντικά σιωπηλή , απέναντι στον θόρυβο των λέξεων. Θα είναι βαθιά αποφασισμένη απέναντι στην οκνηρία της διαρκούς άρνησης. Θα είναι λυτρωτικά ειρηνική απέναντι στη βαρβαρότητα της βίας. Δε θα είναι ούτε target ούτε απλώς group.
Η Αόρατη δύναμη που θα διαγράψει τα αόρατα χρέη.
Τα εικονικά, τα ψεύτικα.
Η Αόρατη δύναμη, με την πιο ορατή κι αληθινή αγάπη
… and the world will live as One.
Πηγή:aixmi.gr
«Ποιόν αγαπάς πιο πολύ; Τον μπαμπά ή τη μαμά;»
Αυτή είναι η πρώτη δημοσκοπική ερώτηση στη ζωή ενός ανθρώπου. Είναι η πρώτη φορά που- έστω κι αθώα- αντιμετωπίζεται ως target group, που οφείλει άμεσα ν’ απαντήσει με ποσοτικά και ποιοτικά κριτήρια.
Τα μωρά, ευτυχώς, απαντούν « αγκ αγκ ααααμπα, ααa, άτα, κκκκκααμπ…» – που είναι τελικά οι πιο σοβαρές λέξεις που μπορεί να πει κανείς σε μια τέτοια περίσταση. Γιατί υπό άλλες συνθήκες, αν χρησιμοποιήσουν τους δικούς μας κώδικες, θα μπορούσαν ν’ απαντήσουν ευθαρσώς:
«Κανέναν δεν αγαπάω περισσότερο, φιλαράκο μου. Γιατί μιλάμε για μια άλλη αγάπη. Μη μετρήσιμη, μη εξηγήσιμη. Δεν διαιρείται, δεν κομματιάζεται, δεν μπαίνει στο ζύγι, δεν γίνεται φράση, δίλημμα και λογικό συμπέρασμα».
Τα μωρά έχουν τη σοφία να μείνουν σιωπηλά. Κι απλώς χαρίζουν την αγάπη τους γενναιόδωρα μ’ ένα χορταστικό φαφούτικο χαμόγελο. Μέχρι να ξαναπροσπαθήσουν οι άνθρωποι – με ποταπά κίνητρα στη συνέχεια- να τους εμφυσήσουν την υπέρτατη ντόπα της «σύγκρισης» και της «διαίρεσης».
Τι είσαι; Αριστερός ή Δεξιός; Κεντρώος; Ακρο… κάτι; Πράσινος, Βένετος, Τιρκουάζ ή Εμπριμέ; Δε μπορεί, κάτι θα είσαι. Λέγε, τι είσαι; Τι ομάδα είσαι, αγαπάς την πατρίδα, πόσο την αγαπάς, σε ποιο θεό πιστεύεις, πως τον λένε, κάνει θαύματα; Είσαι μαζί μας; Είσαι με τους άλλους; Διάλεξε στρατόπεδο.
Η διαίρεση είναι το πρόβλημά μας.
Διαίρει και βασίλευε.
Όσο πιο διαιρεμένοι είναι οι άνθρωποι, τόσο πιο εύκολα ελέγχονται. Γιατί τόσο πιο λυσσασμένα θα διεκδικήσουν το ασφυκτικά μικρό κομμάτι που νομίζουν πως τους αναλογεί. Αυτομάτως ο Άλλος είναι Αντίπαλος.
Ζούμε ως target groups.
Αυτό είναι το είδος μας. Έτσι μας αναγνωρίζουν. Ζούμε μέσα σε πολύ συγκεκριμένα όρια, στα οποία αναλογούν και οι αντίστοιχοι φόβοι κι επιβραβεύσεις. Με άλλες λέξεις ποτίζεις τους φόβους του ενός, με διαφορετικές του άλλου. Ξέρουν πως ν’ απευθυνθούν στο target group σου. Ξέρουν τις τεχνικές για να σ’ ενθουσιάσουν. Μα και στην τραγωδία, σαν τα όρνεα που μυρίζουν τη σάρκα, στέκονται πάνω από το πτώμα και κηρύττουν με τις λέξεις που νομίζεις πως θέλεις ν’ ακούσεις. Κι εσύ μέσα στο κουτάκι σου δεν ακούς πραγματικά, δεν διαβάζεις με προσοχή, δεν κατανοείς, δεν εμβαθύνεις ποτέ, απλώς περιμένεις να κυλήσει ο χρόνος για να ξαναπείς, να ξαναγράψεις αυτό που ήδη ξέρεις, να περιφέρεις την ιδεολογία, τη γνώμη σου. Να παπαγαλίσεις αυτό που μόλις άκουσες. Και να συγκρουστείς για χάρη του.
Λες «Εγώ ξέρω, Εγώ θα σου πω» κι αυτομάτως δεν υπάρχει καμία ελπίδα να μάθεις ποτέ.
Το κατακερματισμένο πλήθος είναι οι πιο πειθήνιοι υπήκοοι.
Σπαταλούν τον ελάχιστο χρόνο που τους αναλογεί πάνω στον πλανήτη, προσπαθώντας απλώς να επιβληθούν στους άλλους.
Και Εκείνοι πάντοτε ξέρουν που θα σε βρουν. Εκεί θα βρίσκεσαι, στο κουτάκι σου.
Και τώρα τα Target Groups θύμωσαν. Αγριέψαμε. Τι θα κάνουμε;
Θα μπορούσαν τα πλήθη ,δικαίως εξαγριωμένα, να εισβάλουν στ’ ανάκτορα και να καρατομήσουν τους κακούς βασιλιάδες και την αυλή τους. Αυτό γίνεται εύκολα. Έχει ξαναγίνει αμέτρητες φορές στο παρελθόν. Γρήγορα, όμως, θα καταλάβουν πως μπορεί κάποτε ο Βασιλιάς να ήταν απλώς Γυμνός, άλλοτε να ήταν Ηλίθιος, Καταστροφικός ή Φαύλος , μα σήμερα… ο Πραγματικός Βασιλιάς είναι Αόρατος.
Οι επενδυτές, οι τράπεζες (οι θεοποιημένες Αγορές) κατέχουν παγκοσμίως πολλαπλάσιο χρήμα απ’ ότι τα κράτη. Είναι πολύ πιο δυνατές απ’ οποιαδήποτε κυβέρνηση και νόμο. Όποιος έχει το χρήμα κινεί και τα νήματα- και τις αντίστοιχες μαριονέτες. Οι άνθρωποι ψηφίζουν κυβερνήσεις, αλλά οι κυβερνήσεις είναι απολύτως εξαρτώμενες από μια αόρατη τοκογλυφική δύναμη. Κανείς δεν ξέρει πραγματικά αυτούς του τραπεζίτες, τους τύπους εκείνους που μπορούν να φαλιρίσουν τη μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο και να εξαθλιώσουν οποιονδήποτε μοιάζει αδύναμος. Ο βασικός στόχος τους είναι να μην σταματήσει ποτέ ο δανεισμός. Ποτέ.
Ο αδίστακτος Αόρατος Βασιλιάς δανείζει και διοικεί.
Πώς αντιμετωπίζεις τον Αόρατο Βασιλιά; Παραμένεις εμφανώς ευάλωτος ή γίνεσαι κι εσύ αόρατος;
Τι θα γινόταν, όμως, αν σ’ αυτή την ασύμμετρη μάχη με τον Αόρατο Αιμοσταγή Μονάρχη, γινόμασταν κι εμείς… Αόρατοι;
Μπροστά σ’ ένα ετερόκλητο πλήθος, που δεν έχει ταμπέλες, δεν έχει αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά, δεν έχει για θεό τις λέξεις και τα συνθήματα, ξαφνικά εκείνος χάνει το πλεονέκτημα. Γινόμαστε για τα δικά του μέτρα «μη ανιχνεύσιμοι». Ξέρει πως ν’ απευθυνθεί ξεχωριστά στον απελπισμένο άνεργο. Ξέρει πως ν’ απευθυνθεί σ’ έναν φοβισμένο ηλικιωμένο, σε μια μητέρα, σ’ έναν νεαρό ,μπορεί να τους χειριστεί- το κάνει χρόνια τώρα. Αλλά, ξαφνικά, βραχυκυκλώνει όταν πρέπει ν’ απευθυνθεί σε όλους αυτούς συγχρόνως. Δε μπορεί να στρέψει το ένα target group ενάντια στο άλλο. Δεν έχει από πού να πιαστεί. Δεν τους ελέγχει.
Το νιώθεις το μούδιασμα του.
Τι γίνεται όταν ξαφνικά οι άνθρωποι ενώνονται; Όταν συνειδητοποιούν πως ο διπλανός όχι απλώς δεν είναι εχθρός τους, αλλά κομμάτι του εαυτού τους; Τι γίνεται όταν το μήνυμα για το Οριστικό Τέλος της Διαίρεσης ταξιδέψει σε κάθε γωνιά, σε κάθε δρόμο και πλατεία αυτού του κόσμου;
Μια Αόρατη Δύναμη θα γεννηθεί.
Θα είναι εκκωφαντικά σιωπηλή , απέναντι στον θόρυβο των λέξεων. Θα είναι βαθιά αποφασισμένη απέναντι στην οκνηρία της διαρκούς άρνησης. Θα είναι λυτρωτικά ειρηνική απέναντι στη βαρβαρότητα της βίας. Δε θα είναι ούτε target ούτε απλώς group.
Η Αόρατη δύναμη που θα διαγράψει τα αόρατα χρέη.
Τα εικονικά, τα ψεύτικα.
Η Αόρατη δύναμη, με την πιο ορατή κι αληθινή αγάπη
… and the world will live as One.
Σχόλια