Επιμέλεια: Μαίρη Κάντα
Το τελευταίο διάστημα το φαινόμενο της ανεργίας χτυπάει μαζικά την πόρτα κάθε Έλληνα πολίτη. Σε κάθε οικογένεια υπάρχει τουλάχιστον και ένας άνεργος. Άτομα που έχουν απολυθεί λόγω οικονομικής κρίσης, γυναίκες ή νέοι με πτυχίο που ψάχνουν μία δουλειά είναι κυρίως τα θύματα της ανεργίας. Ας μη κρυβόμαστε: Όλοι γνωρίζουμε περιπτώσεις ανθρώπων που είναι άνεργοι. Μπορεί να είναι ο γείτονας, ένα φιλικό πρόσωπο, κάποιος συγγενής μας. Μπορεί να είμαστε και εμείς οι ίδιοι…
Η ανεργία επηρεάζει και την ψυχολογική μας κατάσταση. Φανταστείτε κάποιον με οικογένεια, παιδιά και υποχρεώσεις να απολυθεί από την πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί; Μα είναι φυσιολογικό, θα σκεφτεί το πιο λογικό. Το πώς θα ζήσει την οικογένειά του από εδώ και πέρα. Ποιο θα είναι το μέλλον. Στη αρχή, δεν μπορεί να πιστέψει πως στα ξαφνικά έχασε την δουλειά του, θα υποστεί σοκ. Στη συνέχεια, έπειτα από εβδομάδες ή και μήνες επίμονης αναζήτησης εργασίας θα παρουσιάσει συμπτώματα άγχους, απαισιοδοξίας πολλές φορές και κατάθλιψης.
Αλλά ας πάρουμε και την περίπτωση ενός νέου με πτυχίο. Για χρόνια αυτός ο νέος σπούδαζε. Απέφευγε να διασκεδάσει, να πραγματοποιήσει μία έξοδο και διάβαζε με την προοπτική να πάρει το πτυχίο του. Έχοντας το πτυχίο στα χέρια του, βγαίνει στη αγορά της εργασίας για να πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο. Να εργαστεί πάνω στο επάγγελμα που σπούδασε. Και ξαφνικά διαπιστώνει πως το όνειρο του έγινε εφιάλτης. Πώς δεν υπάρχουν κενές θέσεις εργασίας. Νοιώθει θλίψη, απογοήτευση, κλείνεται στο εαυτό του, δεν ξέρει πώς να αντιδράσει, τι να σκεφτεί, πώς να νοιώσει, ένα απέραντο κενό κυριαρχεί…
Όλα του φαίνονται ανούσια. Έχει χάσει τον ενθουσιασμό του. Σπούδαζε τόσα χρόνια για το «τίποτα». Έχασε τα νεανικά του χρόνια μελετώντας. Έζησε με τα βιβλία του αγκαλιά για ένα καλύτερο μέλλον, για να διαπιστώσει πως δεν υπάρχει πια μέλλον. Για να διαπιστώσει πως τα βιβλία του έλεγαν ψέματα, όταν τον προσκαλούσαν να τα διαβάσει για ένα πιο λαμπρό μέλλον.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι νέοι φεύγουν από την πατρίδα τους, μεταναστεύουν για ένα καλύτερο «αύριο». Πηγαίνουν σε χώρες άλλες που τους δίνουν αυτό που του αξίζει. Που μπορούν, που τους επιτρέπουν να κάνουν πράξη τα όνειρά τους. Δεν μένουν, δεν θέλουν να μείνουν σε μία χώρα όπου τους καταστρέφει τα όνειρα, όπου τους καταστρέφει το μέλλον. Και τι κρίμα, η χώρα που δεν τους επιτρέπει να ζήσουν είναι η ίδια η χώρα που τους γέννησε, είναι η πατρίδα τους, η Ελλάδα.
Επίσης, δεν είναι τυχαίο πως οι αυτοκτονίες λόγω ανεργίας και οικονομικής κρίσης έχουν αυξηθεί τους τελευταίους μήνες. Κάθε μέρα στα ΜΜΕ καταγράφονται ένα ή δύο περιστατικά αυτοκτονιών λόγω της άσχημης κατάστασης που επικρατεί. Δεν θα πρέπει να κάνει κάτι η Πολιτεία; Δεν θα πρέπει να βρεθεί μία λύση; Και όλα αυτά προτού να γεμίσουν τα νεκροταφεία από αυτόχειρες και αδειάσει η χώρα από Έλληνες.
Το τελευταίο διάστημα το φαινόμενο της ανεργίας χτυπάει μαζικά την πόρτα κάθε Έλληνα πολίτη. Σε κάθε οικογένεια υπάρχει τουλάχιστον και ένας άνεργος. Άτομα που έχουν απολυθεί λόγω οικονομικής κρίσης, γυναίκες ή νέοι με πτυχίο που ψάχνουν μία δουλειά είναι κυρίως τα θύματα της ανεργίας. Ας μη κρυβόμαστε: Όλοι γνωρίζουμε περιπτώσεις ανθρώπων που είναι άνεργοι. Μπορεί να είναι ο γείτονας, ένα φιλικό πρόσωπο, κάποιος συγγενής μας. Μπορεί να είμαστε και εμείς οι ίδιοι…
Η ανεργία επηρεάζει και την ψυχολογική μας κατάσταση. Φανταστείτε κάποιον με οικογένεια, παιδιά και υποχρεώσεις να απολυθεί από την πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί; Μα είναι φυσιολογικό, θα σκεφτεί το πιο λογικό. Το πώς θα ζήσει την οικογένειά του από εδώ και πέρα. Ποιο θα είναι το μέλλον. Στη αρχή, δεν μπορεί να πιστέψει πως στα ξαφνικά έχασε την δουλειά του, θα υποστεί σοκ. Στη συνέχεια, έπειτα από εβδομάδες ή και μήνες επίμονης αναζήτησης εργασίας θα παρουσιάσει συμπτώματα άγχους, απαισιοδοξίας πολλές φορές και κατάθλιψης.
Αλλά ας πάρουμε και την περίπτωση ενός νέου με πτυχίο. Για χρόνια αυτός ο νέος σπούδαζε. Απέφευγε να διασκεδάσει, να πραγματοποιήσει μία έξοδο και διάβαζε με την προοπτική να πάρει το πτυχίο του. Έχοντας το πτυχίο στα χέρια του, βγαίνει στη αγορά της εργασίας για να πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο. Να εργαστεί πάνω στο επάγγελμα που σπούδασε. Και ξαφνικά διαπιστώνει πως το όνειρο του έγινε εφιάλτης. Πώς δεν υπάρχουν κενές θέσεις εργασίας. Νοιώθει θλίψη, απογοήτευση, κλείνεται στο εαυτό του, δεν ξέρει πώς να αντιδράσει, τι να σκεφτεί, πώς να νοιώσει, ένα απέραντο κενό κυριαρχεί…
Όλα του φαίνονται ανούσια. Έχει χάσει τον ενθουσιασμό του. Σπούδαζε τόσα χρόνια για το «τίποτα». Έχασε τα νεανικά του χρόνια μελετώντας. Έζησε με τα βιβλία του αγκαλιά για ένα καλύτερο μέλλον, για να διαπιστώσει πως δεν υπάρχει πια μέλλον. Για να διαπιστώσει πως τα βιβλία του έλεγαν ψέματα, όταν τον προσκαλούσαν να τα διαβάσει για ένα πιο λαμπρό μέλλον.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι νέοι φεύγουν από την πατρίδα τους, μεταναστεύουν για ένα καλύτερο «αύριο». Πηγαίνουν σε χώρες άλλες που τους δίνουν αυτό που του αξίζει. Που μπορούν, που τους επιτρέπουν να κάνουν πράξη τα όνειρά τους. Δεν μένουν, δεν θέλουν να μείνουν σε μία χώρα όπου τους καταστρέφει τα όνειρα, όπου τους καταστρέφει το μέλλον. Και τι κρίμα, η χώρα που δεν τους επιτρέπει να ζήσουν είναι η ίδια η χώρα που τους γέννησε, είναι η πατρίδα τους, η Ελλάδα.
Επίσης, δεν είναι τυχαίο πως οι αυτοκτονίες λόγω ανεργίας και οικονομικής κρίσης έχουν αυξηθεί τους τελευταίους μήνες. Κάθε μέρα στα ΜΜΕ καταγράφονται ένα ή δύο περιστατικά αυτοκτονιών λόγω της άσχημης κατάστασης που επικρατεί. Δεν θα πρέπει να κάνει κάτι η Πολιτεία; Δεν θα πρέπει να βρεθεί μία λύση; Και όλα αυτά προτού να γεμίσουν τα νεκροταφεία από αυτόχειρες και αδειάσει η χώρα από Έλληνες.
Σχόλια