Γράφει η Γεωργία Μαρίνου
Σημάδια παντού στο σώμα της, σημάδια που μέσα τους κρύβουν κι ένα μικρό περιστατικό, λίγα δευτερόλεπτα χρειάστηκαν για να εμφανιστούν, αλλά για να επουλωθούν, ο χρόνος είναι μεγαλύτερος.
Πονάνε πολύ, ακόμα κι όταν χαθούν μέσα στο σώμα, ακόμα πονάνε. Μπορεί και να μην πάψουν ποτέ να της θυμίζουν αυτό που ζει, έναν εφιάλτη…
Τα μάτια της κόκκινα από την κούραση ψάχνουν την έξοδο, μία έξοδο που την έχουν σφραγίσει τα χέρια του άντρα της, για άλλη μία φορά τη χτύπησε. Κι ο λόγος; Ανόητος όπως κάθε φορά. Η καρδιά της χίλια κομμάτια που σχηματίζουν κύκλο γύρω της… αλλά δεν μπορούν να την προστατέψουν, κανείς δεν μπορεί… Η ζωή της θα τελειώσει κάπως έτσι, παρασυρόμενη από ένα ακόμη χαστούκι. Το λουτρό αίματος θα είναι το σεντόνι της, ο άγγελος της, ο φύλακας άγγελος της θα είναι εκεί και θα πονάει μαζί της. Αλλά όχι δεν έχει πεθάνει, δεν ήρθε ακόμα η ώρα να λυτρωθεί. Πρέπει να παλέψει γι αυτά που πρόκειται να ζήσει… Όσα ακόμα της απομένουν.
Σχόλια