Γράφει η Μαίρη Κάντα
Ένα βράδυ. Μονάχα ένα βράδυ ήταν αρκετό.. Τι λέω; Μία στιγμή ήταν αρκετή για να αλλάξει όλη την ζωή μου. Ήταν την εποχή που σπούδαζα. Έψαχνα να υιοθετήσω μία γάτα για να μου κρατάει συντροφιά τις ώρες που διάβαζα. Κάπως έτσι τον γνώρισα.
Υπάλληλος ήταν στο pet shop της γειτονιάς. Μαζί με την γάτα απέκτησα και αυτόν. Δεν μου άρεσε στη αρχή αυτός. Όχι ότι δεν ήταν όμορφος. Κούκλος ήταν.. Είχε κάτι όμως στο βλέμμα του… Ένοιωθα πως κάτι κρύβει. Κάτι πολύ κακό, κάτι που το κατάλαβα πολύ αργότερα…
Με φλέρταρε κάθε φορά που επισκεπτόμουν το κατάστημα για να αγοράσω άμμο για την γάτα. Στη αρχή τον απέφευγα. Προσπαθούσα δηλαδή. Μα κάθε φορά το φλερτ του γινόταν όλο και πιο έντονο. Νέα ήμουν και σκέφτηκα να τολμήσω. Πίσω από ένα σακί με άμμο μου έδωσε το πρώτο φιλί. Μακάρι να έμενα μόνο στο πρώτο φιλί. Μακάρι να έφευγα μακριά του από τη πρώτη στιγμή. Να μη τον έβλεπα ποτέ ξανά…
Αλλά βλέπεις, τον αγάπησα. Τον αγάπησα πολύ. Θα μπορούσα να κάνω τα πάντα γι αυτόν. Τον αποκαλούσα «ζωή μου» μα αυτός μου πήρε την ζωή μέσα από τα χέρια μου… Ήλπιζα πως θα μου χάριζε παντοτινή ευτυχία και αυτός μου χάρισε… δεκάδες χάπια.. Κόκκινα, πράσινα, γαλάζια χάπια που θα πίνω σε όλη μου τη ζωή.. Όσο ζήσω δηλαδή… Εάν..
Δεν είχα καταλάβει… Πώς να το είχα καταλάβει; Δεν ήξερα τι μου έκρυβε….. Άρχισα να υποψιάζομαι όταν νοσηλεύτηκα στο νοσοκομείο. Εκεί ανάμεσα στις επισκέψεις των γιατρών και στις εξετάσεις που έκανα, ήρθε και αυτός κρατώντας μία γαρδένια. Το αγαπημένο του φυτό, όπως συνήθιζε να λέει. Έχοντας στη αγκαλιά μου, την γαρδένια, τον άκουγα να μου λέει κάποια πράγματα που θα έπρεπε να γνώριζα.. Δεν θυμάμαι τι έγινε μετά. Δεν θυμάμαι τίποτα. Σκοτάδι… Μόνο την γαρδένια θυμάμαι στη αγκαλιά μου και τα κουτιά με ροζ χάπια που μου έδωσαν στο νοσοκομείο. Τίποτα άλλο..
Δεν τον έχω ξαναδεί από τότε. Έχουν περάσει και χρόνια… Αν τον έχω ξεχάσει; Όχι βέβαια.. Τον θυμάμαι κάθε φορά που πίνω κάποιο από τα χάπια μου… Κάποιες φορές έχω ζωγραφίσει την μορφή του με μολύβι. Με πονάει τόσο η μορφή του, ακόμα και ζωγραφισμένη στο χαρτί. Πονάω όταν σκέφτομαι το παρελθόν, το πόσο ξένοιαστη και αθώα ήμουν… Φοβάμαι για το μέλλον. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει.
Αν κάνω όνειρα για το μέλλον; Ναι, μερικές φορές… Θα ήθελα το «αύριο» μου να μη έχει χάπια, επισκέψεις σε νοσοκομεία, άγχος για τη υγεία μου… Θα ήθελα να κρατάω με χαρά το παιδί μου από το χέρι και να το πηγαίνω στο σχολείο. Πόσο θα ήθελα να μη υπήρχε το παρελθόν μου. Να μη υπήρχε αυτός….
Και αν ήταν όλα διαφορετικά; Αν δεν τον γνώριζα ποτέ; Αν αντί για γάτα, έπαιρνα ένα καναρίνι; Όμορφα που είναι τα καναρίνια. Στο κλουβί τους, δίχως να καταστρέφουν το σπίτι, κελαηδούν όλη τη μέρα. Δεν θα χρειαζόταν να πηγαίνω τόσο συχνά στο pet shop για άμμο. Θα μπορούσα να είχα πάρει ένα σκύλο. Θα ήταν και καλός φύλακας. Γιατί με κοιτάς έτσι; Μη ανησυχείς.. Δεν τρελάθηκα.. Όχι ακόμα....
Στο πάτωμα του σπιτιού υπάρχει μία αζαλέα). Τι κοιτάς; Το φυτό; Αζαλέα είναι. Είναι το μόνο φυτό που μισούσε ο… Αυτός, ξέρεις… Έτσι και εγώ έχω αυτή την αζαλέα στο σπίτι.. Για να τον εκδικηθώ. Σου αρέσει; Μόνο αυτό το φυτό έχω τώρα συντροφιά στο σπίτι. Το καλό είναι πως δεν χρειάζεται σχεδόν καθόλου περιποίηση. Απλά βάζω την γλάστρα στο παράθυρο για να την βλέπει ο ήλιος. Την ποτίζω πού και πού και μόλις δύσει ο ήλιος την πηγαίνω στο δωμάτιο μου.
Την βλέπεις αυτή την καρέκλα; Επίτηδες την αφήνω σε αυτή τη θέση. Σαν να κάθεται κάποιος. Θέλω να κάθεται.. Για να μη νοιώθω τόσο μόνη μου. Να έχω κάποιον για να του μιλάω… Έτσι, όταν είμαι στις μαύρες μου ή όταν έχω κάποια από τις παρενέργειες των φαρμάκων, σκέφτομαι την μαμά μου να κάθεται σε αυτή τη καρέκλα και της μιλάω. Της λέω όλα όσα δεν της έχω πει, για ώρες, πολλές ώρες και μετά ξεσπάω σε κλάματα. Η μαμά; Η μαμά μου δεν ξέρει την αλήθεια, δεν την έχω ξαναδεί από τότε. Δεν αντέχω να μάθει για μένα. Νομίζει πως είμαι στο εξωτερικό, ευτυχισμένη σε μία δουλειά που πάντα ονειρευόμουν…
Αν αισθάνομαι λύπη; Εσύ τι λες; Φυσικά και αισθάνομαι λύπη… Απέραντη λύπη.. Για τα λάθη του παρελθόντος, για μένα… Λύπη για όλα αυτά που έχασα, για αυτά που δεν θα έχω την ευκαιρία να δω… Λύπη για όλα…
Αλλά τι να κάνω; Ό,τι έγινε, έγινε. Δεν μπορώ να αλλάξω το παρελθόν. Κανείς δεν μπορεί.... Εάν έμαθα ποτέ το «γιατί»; Όχι. Εκείνος ποτέ δεν μου είπε, όσο και αν τον πίεσα, όσο και αν τον παρακάλεσα να μου πει. Τώρα, τις μέρες που έχει ήλιο, βγαίνω στο μπαλκόνι, κάθομαι πάνω στο θρανίο, όπως μου άρεσε να κάθομαι στο σχολείο και κοιτάζω ψηλά.. Ίσως ο ουρανός μου δώσει απαντήσεις στα τόσα γιατί που με βασανίζουν…
Σχόλια