Γράφει η Γεωργία Μαρίνου
"Το σκοτάδι κρύβει όλα τα μυστικά από τα οποία προσπαθούμε να ξεφύγουμε… Κι εσύ, κι εσύ προσπαθείς να ξεφύγεις αλλά νιώθεις πως δεν μπορείς. Τρέξε προς το φως, τρέξε προς την αλήθεια για να γλυτώσεις από τα δεσμά του σκότους. "
«Μα τι βλακείες είναι αυτές που με βάζεις και διαβάζω, ρε Αλίκη;»
«Νόμιζα πως σου άρεσαν τα μυστήρια.»
«Ναι, αλλά αυτό φτάνει σε άλλα επίπεδα... Πρόσεχε Αλίκη, προχωράς σε δρόμους χωρίς επιστροφή.»
«Έλα ρε Άγγελε.»
«Λοιπόν μικρή φεύγω, πρέπει να πάω στη δουλειά να προσέχεις»
«Καλά»
Τι κρύβεται άραγε πίσω από το σκοτάδι; Ίσως να είναι η αλήθεια, ίσως το απόλυτο τίποτα… Η Αλίκη ήθελε να περάσει στο επόμενο στάδιο, σε κάτι ανώτερο, να μπει στην αγκαλιά των αγγέλων… Ο αδελφός της προσπαθούσε να την κρατήσει στη γη, αλλά η καρδιά της δεν υπάκουγε στη λογική, ήθελε να πετάξει και θα το έκανε. Ήταν δεκαεφτά χρονών είχε όνειρα, όχι συνηθισμένα σαν των άλλων εφήβων. Έχασε τους γονείς της μικρή, όταν ακόμα τους είχε ανάγκη. Αλήθεια πότε παύεις να χρειάζεσαι τους γονείς σου; Ο αδελφός της προσπαθούσε να τη μεγαλώσει σωστά και να της χαρίσει μία φυσιολογική ζωή, η Αλίκη όμως είχε άλλα σχέδια.
Άνοιξε τον υπολογιστή της κι άρχισε πάλι να συζητά με τον διαδικτυακό της φίλο. Μιλούσαν για τους αγγέλους, «μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί τους», της έλεγε συχνά. Ήταν ήδη πολύ κοντά στο πρώτο βήμα, το μόνο που έμενε να κάνει ήταν να ανάψει ένα κερί να συγκεντρωθεί και να ανοίξει το μυαλό της για να τους δεχτεί…
Άναψε το κερί και ξάπλωσε στο κρεβάτι της. Σιγά-σιγά τσιμπήματα άρχισαν να κυκλώνουν το σώμα της. Κάποιες στιγμές την πονούσαν… Δεν την ένοιαζε όμως, ήταν σίγουρη πως είχε καταφέρει να επικοινωνήσει με τους αγγέλους.
Μετά από λίγο ξαναγύρισε στην οθόνη του υπολογιστή της . Ο νεαρός άντρας, της έλεγε πόσο καλά τα είχε πάει. Κάποια στιγμή θα μπορούσε να επικοινωνήσει και με τους αγγέλους… Η Αλίκη ένιωσε το σώμα της να βαραίνει, αν δεν καθόταν στην καρέκλα θα είχε πέσει κάτω. Τα τσιμπήματα άρχισαν να γίνονται όλο και πιο έντονα, σχηματίζοντας κόκκινα σημάδια στο σώμα της. Με το ζόρι κατάφερε να πληκτρολογήσει τις ερωτήσεις της, με ποιους είχε έρθει σε επαφή, με τι;
Ο άντρας την επιβεβαίωσε πως για να φτάσει στους αγγέλους έπρεπε να περάσει πρώτα από τα κατώτερα επίπεδα, τα κακά πνεύματα.
Τα μάτια της Αλίκης άνοιξαν διάπλατα, τι είχε κάνει στον εαυτό της; Τα τσιμπήματα άρχισαν να τρώνε τα σωθικά της, ούρλιαζε από τον πόνο… Η οθόνη της εμφάνισε ένα ακόμα μήνυμα… «Ήρθε η ώρα να γνωρίσεις τους αγγέλους».
Η Αλίκη ζητούσε βοήθεια ούρλιαζε, φώναζε τον αδελφό της. Εκείνη τη στιγμή μπήκε μέσα στο δωμάτιο ο Άγγελος, είχε γυρίσει νωρίτερα από τη δουλειά του. Την βρήκε αναίσθητη στο πάτωμα με ανοιχτές πληγές σε όλο της το σώμα. Οι πληγές δεν σταματούσαν άνοιγαν με μυστήριο τρόπο.
«Τι έκανες;» Φώναζε ο Άγγελος πάνω από το αναίσθητο σώμα της αδελφής του. Άρχισε να προσεύχεται, ήταν το μόνο που μπορούσε να κάνει για να τη σώσει. Όσο έλεγε την προσευχή οι πληγές περνούσαν στο δικό του σώμα. Ο Άγγελος δεν σταμάτησε, έπρεπε να σώσει την αδελφή του. Τα τσιμπήματα ταξίδεψαν μέχρι το λαιμό του. Εκεί φορούσε τον ξύλινο σταυρό της μητέρας του, οι πληγές δεν μπόρεσαν να εξαπλωθούν, ο σταυρός δεν τις άφηνε. Σιγά, σιγά υποχωρούσαν.
Η μάχη είχε τελειώσει, η Αλίκη άνοιξε δειλά τα μάτια της. Ο Άγγελος την αγκάλιασε σφιχτά.
Κάλεσαν την αστυνομία, βρήκαν τη διεύθυνση του νεαρού άντρα. Τον συνέλαβαν κι εκείνος δεν έφερε καμία αντίσταση. Μέσα στο σπίτι του βρέθηκαν διάφορα περίεργα αντικείμενα, τα χρησιμοποιούσε για τελετές.
Η Αλίκη είχε γλυτώσει χάριν στον αδελφό της, αυτός ήταν ο φύλακας άγγελος της. Μαζί θα έβγαιναν νικητές από αυτή τη ζωή. Οι άγγελοι θα είναι κοντά τους…
Σχόλια