Γράφει η Ελίνα Λαγουδάκη
Νιώθει μόνος. Δεν έχει κανέναν να μιλήσει. Δεν υπάρχει κανείς να τον ρωτήσει τι κάνει και πως περνάει.
Εδώ και δύο χρόνια, ο Μάνος παλεύει μόνος του. Έρχεται καθημερινά αντιμέτωπος με τους φόβους του και με τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν ξέρει πως να αποβάλλει από μέσα του αυτό το συναίσθημα. Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτεται το χθες. Το παρελθόν. Όταν ήταν ακόμα παιδί και ζούσε με τους γονείς του, όταν είχε κάποιους να τον αγαπάνε και να τον νοιάζονται. Όταν μπορούσε να χαμογελάει και να σκέφτεται το μέλλον του.
Τα τελευταία χρόνια, μόνη του συντροφιά είναι ένα χαρτάκι και ένα κομμάτι γυαλί. Εκεί βρίσκει την απόλυτη απόλαυση. Αυτά τον βοηθούν να βρει την ελευθερία και την απόλαυση. Την μοναδική απόλαυση που του έχει μείνει.
Πάνω στο γυαλί, λοιπόν, απλώνει την λευκή σκόνη που του καίει το κορμί. Μετά, την χωρίζει σε γραμμές και με το χαρτί, κάνοντας το ρολό, την τραβάει μέσα του. Αυτή η σκόνη μπαίνει αργά στο σώμα του και καίει όλα του τα κύτταρα και τα νεύρα του... Καίει την ψυχή και το μυαλό του. Μόλις μπει μέσα του και ο τελευταίος κόκκος της λευκής σκόνης, αρχίζει το ταξίδι στην παραδεισένια κόλαση. Το μυαλό του ταξιδεύει στο κενό και μπροστά στα μάτια του έρχονται διάφορες εικόνες. Προσπαθεί να σηκωθεί, αλλά τα πόδια του είναι αδύναμα... Κλείνει τα μάτια και βρίσκει την δύναμη να σηκώσει τον κορμό του. Ρουφάει άλλη μια γραμμή και ξαπλώνει στον καναπέ. Τον χάραμα το βρήκε εκεί, με ανοιχτά μάτια και παγωμένο... Έκανε ένα μεγάλο ταξίδι, στην απόλυτη ελευθερία!
Σχόλια