Γράφει η Γεωργία Μαρίνου
Μια φορά κι έναν καιρό, το φως του ουρανού έπεσε στη γη. Ένα παπούτσι το είχε καλέσει, γιατί ευχήθηκε να μην είναι πια μόνο. Το φως έπεσε δίπλα στο παπούτσι και από καφέ μεταμορφώθηκε σε χρυσό. Λίγες μέρες πέρασα μαζί και έγιναν καλοί φίλοι.
Το φως όμως έπρεπε να γυρίσει πίσω στον ουρανό, γιατί τα αστέρια δεν έλαμπαν τη νύχτα χωρίς αυτό. Με αποτέλεσμα τα νυχτόβια ζώα να μην βλέπουν τίποτα και τα νυχτολούλουδα δεν μπορούσαν να ανθίσουν χωρίς το φως του. Το παπούτσι ήταν πολύ λυπημένο που έπρεπε να αποχωριστεί τον φίλο του. Λίγο πριν φύγει το φως του αποκάλυψε το αληθινό του όνομα «φεγγάρι». Το παπούτσι για να το αποχαιρετίσει του έδωσε ένα από τα κορδόνια του, δηλαδή τη μισή του καρδιά. Από τότε το παπούτσι ανέβαινε στο λόφο που για πρώτη φορά συνάντησε το φως. Το χάζευε από εκεί ψηλά.
Προσπαθούσε να μην ευχηθεί να έρθει κοντά του το φεγγάρι, το παπούτσι όμως ήταν και πάλι μόνο. Το χρυσαφί χρώμα του είχε αρχίσει να ξεθωριάζει, ώσπου έγινε και πάλι καφέ. Προσπάθησε να κάνει φιλίες και με άλλα παπούτσια αλλά κανένα δεν το ήθελε, το θεωρούσαν μια απλή γαλότσα και τίποτα παραπάνω. Το παπούτσι δεν άντεξε άλλο κι ευχήθηκε να έρθει κοντά του το φεγγάρι. Τότε όλα τα νυχτολούλουδα μαράθηκαν, τα νυχτόβια ζώα άρχισαν να παραπονιούνται για το φαγητό τους. Το φεγγάρι προσπάθησε να εξηγήσει στο παπούτσι πως έπρεπε να φύγει, μέσα από αυτό κυλούσε η ζωή στη νύχτα.
Τότε το παπούτσι έδωσε και το άλλο κορδόνι του στο φως, έτσι θα είχε ολόκληρη την καρδιά του και δεν θα ήταν πια χώρια. Το παπούτσι έπεσε λιπόθυμο. Το φως το πήρε στην αγκαλιά του και το πήγε ψηλά στον ουρανό. Από τότε το παπούτσι δεν ξανά έμεινε μόνο ποτέ…
Σχόλια