Γράφει η Άννυ Απκαριάν
Το σώμα μου χαλαρό,
μέσα στη σιωπή απλά παρατηρώ.
Κάτι διαφορετικό να κινείται, κάτι να αλλάζει.
Κάθε αναπνοή μου ξετύλιγε έναν καινούργιο κόσμο που με καλούσε να τον προσέξω για πρώτη φορά.
Τα χέρια μου μεταμορφώθηκαν σε ανθισμένα λιγνά κλαδιά που διψούν να αναπτυχθούν και να δουν το γαλάζιο του ουρανού.
Τα πόδια μου έγιναν κορμός και ρίζες που θέλουν μέσα στη γη να χωθούν και να νιώσουν την ασφάλεια που μια Μητέρα μπορεί να δώσει.
Αφιερωμένο στη Μαρί
Σχόλια