Σας χαιρετώ από το όμορφο και εξωτικό Μπαλί..... Καλά, καλά... Μία πλάκα πήγα να κάνω.... Είμαι ακόμα εδώ, με το laptop αγκαλιά και με ένα χωνάκι βανίλια παγωτό, προσπαθώ να γράψω ένα καλοκαιρινό άρθρο.... Μμμμ, για να δούμε.... Ποιες είναι οι μεγαλύτερες απολαύσεις του καλοκαιριού; Οι βουτιές στη θάλασσα, και φυσικά τα παγωτά...!! Παγωτά....!! Ορίστε το σημερινό καλοκαιρινό μου θέμα... Για να δούμε λοιπόν ποιές είναι οι γνώσεις μας σχετικά με το παγωτό. Πότε συναντάμε για πρώτη φορά στη ιστορία το παγωτό και από πού προέρχεται; Σε αυτές τις ερωτήσεις λοιπόν, θα προσπαθήσω να απαντήσω στη συνέχεια του κειμένου. Ας ξεκινήσω ευθύς να εξιστορώ το μαγικό ταξίδι του παγωτού στο χρόνο και στο χώρο...
Σύμφωνα με τους ειδικούς, το παγωτό προέρχεται από την ανατολή, αφού η τούρκικη λέξη (σερμπέτι) σημαίνει παγωμένο αναψυκτικό. Αλλά η ιστορία του δεν ξεκινάει από την Ανατολή. Η ιστορία του παγωτού περιβάλλεται από έναν μανδύα ασάφειας. Για παράδειγμα, οι Βρετανοί υποστηρίζουν ότι αυτός που πρώτος παρασκεύασε παγωτό ήταν ένας μάγειρας στη αυλή του βασιλιά Καρόλου Α΄. Ακόμα συμπληρώνουν πως ο ενθουσιασμός που προκάλεσε ήταν τόσο μεγάλος, ώστε ως το αποκεφαλισμό του μονάρχη το 1649, ο μάγειρας εισέπραττε ετησίως 500 λίρες για να κρατήσει επτασφράγιστο μυστικό την συνταγή του. Όμως κάποιες πρόσφατες μελέτες διαψεύδουν αυτό τον ισχυρισμό.
Ο πρόγονος του παγωτού δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στη Κίνα γύρω στο 2000 π.Χ. Παρασκευαζόταν από ελαφρώς βρασμένο ρύζι, μυρωδικά και γάλα, τα οποία τοποθετούνταν στο χιόνι για να πήξουν. Έχτιζαν επίσης και υπόγειες αποθήκες για να διατηρούν τον απαραίτητο πάγο για πολλές εβδομάδες.Αργότερα παρασκευάστηκαν γλυκά με βάση παγωμένους χυμούς φρούτων, με ή χωρίς γάλα, και κατά το 13ο αιώνα μπορούσε να τα αγοράσει κάποιος εύκολα στους δρόμους του Πεκίνου. Στη Ρώμη οι αυτοκράτορες έφερναν από τις Αλπεις τεράστια κομμάτια πάγου καλυμμένα με άχυρο για να ψύχουν το κρασί τους.· Ο πρώτος άνθρωπος στη Δύση που δοκίμασε ένα μείγμα από χιόνι, μέλι και πολτό φρούτων ήταν ο ηδονοθήρας Νέρων, η σχετική πάντως συνταγή φαίνεται ότι χάθηκε μαζί του.
Όταν οι Άραβες γύρω στα 800 μ.Χ. κατέλαβαν τη Σικελία και έφεραν μαζί τους τα “σερμπέτια“, οι πολύ επινοητικοί κάτοικοι της νήσου τα παράλλαξαν πολύ γρήγορα σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε «γρανίτα», ανακατεύοντας χυμούς και κομμάτια φρούτων με χιόνι από την Αίτνα. Η μανία των Σικελών γι' αυτά τα κρυσταλλικά σορόπια ήταν τέτοια που πολλούς αιώνες αργότερα ο βασιλιάς Βίκτωρ - Αμεδαίος Β' σημείωνε το 1718 στο ημερολόγιό του πόσο τον εκνεύριζε η συνήθεια των συμβούλων του στο Παλέρμο να απολαμβάνουν σε κάθε περίσταση μια γρανίτα, ακόμη και κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων. Πολλοί περιηγητές του 16ου αιώνα πάλι μνημονεύουν ότι στο σαράι του σουλτάνου της Κωνσταντινούπολης υπήρχαν αποθήκες πάντα γεμάτες με χιόνι για το αραίωμα των σερμπετιών ενώ οι καλεσμένοι εντυπωσιάζονταν με τις κούπες για τα επιδόρπια, καμωμένες καθώς ήταν από παγωμένους χυμούς φρούτων.
Το αποφασιστικό βήμα έγινε κάπου στις αρχές του 17ου αιώνα. Οι Ιταλοί τότε κατέληξαν σε αυτό που ονομάζουμε σήμερα παγωτό, ζεματίζοντας ένα μείγμα κρέμας γάλακτος και ζάχαρης, αρωματίζοντάς το με πολτό φρούτων και χτυπώντας το για ώρα μέσα σε ένα λουτρό από σπασμένο πάγο και αλάτι. Ως τα μέσα του αιώνα οι γρανίτες και τα παγωτά είχαν φθάσει ως τις Βερσαλίες, αλλά η τιμή τους ήταν αρχικώς απαγορευτική για τους κοινούς θνητούς. Έτσι, το παγωτό ήταν αποκλειστικό προνόμιο των πλουσίων.Μερικές δεκαετίες όμως αργότερα η συντεχνία των λεμοναδοποιών παρασκεύαζε καθημερινά «αρωματικό χιόνι» και το μοίραζε στα cafe των Παρισίων.
Οι Γάλλοι έμειναν για έναν αιώνα περίπου πιστοί στον συνδυασμό τριμμένου πάγου και χυμών. Κάποια στιγμή όμως αποφάσισαν να βάλουν και τη δική τους πινελιά, προσθέτοντας ασπράδι αβγού, για να γεννηθεί το «σορμπέ», το οποίο πάγωνε συνήθως σε καλούπια σχήματος φρούτων. Τα παγωτά πήραν τα πρωτεία από τις γρανίτες κάπου στα τέλη του 18ου αιώνα, στη χώρα των καινοτομιών, τις ΗΠΑ. Ο πρόεδρος Τζορτζ Ουάσιγκτον ενθάρρυνε τους μαγείρους του να ανακαλύπτουν νέες συνταγές παγωτού ενώ ο διάδοχός του Τόμας Τζέφερσον συνήθιζε να προσφέρει στους καλεσμένους του την «ομελέτα-έκπληξη», ψητό παγωτό με μπόλικο σιρόπι.
Το 1700 εμφανίστηκαν κάποιες συνταγές σε ένα γαλλικό βιβλίο με τον τίτλο «Η Τέχνη του να φτιάχνεις παγωτό» ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος Τόμας Τζέφερσον είχε μια συνταγή για παγωτό βανίλια. Ωστόσο το παγωτό τότε δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές γιατί η παρασκευή του αποτελούσε μεγάλο μπελά: αρκεί να σκεφτείτε ότι εμπλέκονταν δύο μεγάλοι κουβάδες, μεγάλες ποσότητες αλατιού και πάγου και 40 λεπτά κατά τα οποία κουνούσαν τον ένα κουβά και ανακάτευαν στον άλλο.
Η πρώτη αισθητή βελτίωση στην παρασκευή του παγωτού έγινε το 1846 από την Αμερικανίδα νοικοκυρά Νάνσυ Τζόνσον, που εφηύρε τη χειροκίνητη παγωτομηχανή με τη μανιβέλα. Μέσα εκεί, ανακατευόταν το μείγμα παγωτού με πάγο και αλάτι, μέχρι να παγώσει. Η Νάνσυ Τζόνσον δεν ήταν ιδιαίτερα προνοητική και δεν κατοχύρωσε την πατέντα της, αλλά πούλησε τα δικαιώματα σε κάποιον κ. Γιανγκ, ο οποίος τουλάχιστον έδειξε την απαραίτητη ευγένεια και έδωσε στη συσκευή το όνομά της. Μέσα στις επόμενες τρεις δεκαετίες είχαν κιόλας εμφανιστεί 70 βελτιωμένοι τύποι αυτής της παγωτομηχανής. Η τεράστια ζήτηση ώθησε το 1851 τον Τζέικομπ Φάζελ να ιδρύσει στη Βαλτιμόρη την πρώτη βιομηχανία παγωτού.
Το πρώτο χωνάκι παγωτού παρουσιάσθηκε το 1904 στη έκθεση στο St Louis από έναν Σύριο μετανάστη, τον Ernest A. Hamwi. Τα σέρβιρε σε ένα χώρο έκθεσης με ζάχαρη και γλυκά, όταν στη έκθεση ένα γειτονικό σταντ παγωτού είχε έλλειψη από πιάτα. Έτσι, ο Hamwi αποφάσισε να τυλίγει τα μπισκότα σε κώνους, τα άφηνε να παγώσουν και ύστερα τα πουλούσε. Με αυτό το τρόπο, άθελά του, ο Hamwi έγινε ο δημιουργός του παγωτού σε χωνάκι.
Το 1933, ο Νικόλας Ζυμαράς από την Αγκαστίνα ήταν ο πρώτος άνθρωπος στη γειτονική Κύπρο, ο οποίος αγόρασε την τέχνη του παγωτού από ένα Λιβανέζο για 15,00 λίρες. Έτσι άρχισε να σερβίρει παγωτά στο σπίτι για την οικογένεια και τους φίλους του. Κάποια στιγμή παρατήρησε ότι το παγωτό είχε ζήτηση και άρχισε να το πουλά. Μετά από μερικά χρόνια μεταβίβασε το επάγγελμα στο γιο του Αντώνη Ζυμαρά, ο οποίος δημιούργησε την πρώτη βιομηχανία παγωτού στη Κύπρο το 1982.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το παγωτό είναι το πιο δημοφιλές επιδόρπιο του καλοκαιριού. Πολλοί από εμάς το λατρεύουμε και δεν μπορούμε με τίποτα να αντισταθούμε σε αυτό το πολύ γλυκό πειρασμό. Σήμερα, οι πρώτες ύλες που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή του παγωτού είναι: γάλα, αυγά, κακάο, κρέμα γάλακτος, βούτυρο, γλυκαντικές ουσίες, ξηροί καρποί, κομμάτια φρούτων και σιρόπι. Οι πιο συνηθισμένες γεύσεις του παγωτού είναι η βανίλια, η σοκολάτα και η φράουλα. Αλλά και υπάρχουν και πολλές άλλες γεύσεις για τους πιο απαιτητικούς πελάτες όπως: καρπούζι, στασιασμένα, τιραμισού, λεμόνι, γιαούρτι με πορτοκάλι, μους σοκολάτα, πεπόνι, τσίχλα, σύκο, καϊμάκι, καφές, πεπόνι, μόκα, ρούμι, μπανάνα, μπύρα, καταίφι, κάστανο.
Είναι λανθασμένη η άποψη ότι το παγωτό δεν έχει διατροφική αξία. Αντίθετα είναι τρόφιμο που περιέχει πληθώρα θρεπτικών συστατικών. Περιέχει μαγνήσιο, φώσφορο, βιταμίνες A, βιταμίνη C, βιταμίνες του συμπλέγματος B, D και Ε, υδατάνθρακες και ικανοποιητική ποσότητα ασβεστίου. Ωστόσο, παρόλο που το παγωτό έχει πλούσια θρεπτική αξία, δεν παύει να έχει και αρκετές θερμίδες. Τα 100 γρ. αποδίδουν από 100 έως 350 θερμίδες, γι’αυτό θα πρέπει να ελέγχουμε την συχνότητα που το καταναλώνουμε. Καλό θα ήταν να περιοριστούμε λίγο και να τρώμε 100γρ. παγωτό ως και 3 φορές την εβδομάδα.
Υπάρχουν διάφορα είδη παγωτών που τα διαφοροποιεί ο τρόπος παρασκευής τους. Αυτά είναι τα σπιτικά, τα τυποποιημένα και τα light (ή διαίτης) παγωτά. Το σπιτικό είναι το πιο αγνό παγωτό αφού δεν χρησιμοποιούνται συντηρητικά κατά την παρασκευή και έχει μικρότερη διάρκεια ζωής.
Από την άλλη το τυποποιημένο παγωτό έχει μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από το σπιτικό λόγω των συντηρητικών που χρησιμοποιούνται κατά την παρασκευή του και μπορείτε να επιλέξετε ανάμεσα από ποικιλία γεύσεων και σχημάτων. Η θερμιδική του αξία είναι ίδια με αυτή του σπιτικού παγωτού.
Το light έχει λιγότερες θερμίδες και λιπαρά από τα υπόλοιπα τυποποιημένα παγωτά. Και αυτό γιατί χρησιμοποιείται κατά την παρασκευή σοκολάτα γάλακτος, ημιαποβουτυρωμένο γάλα και γλυκαντικές ουσίες αντί για ζάχαρη. Τα light παγωτά δεν υστερούν καθόλου σε γεύση σε σχέση με τα τυποποιημένα.
Κάποια μικρά μυστικά για το παγωτό
- Μικροί και μεγάλοι
Το περισσότερο παγωτό το τρώνε τα παιδιά ηλικίας 2 έως 12, αλλά και οι ενήλικες άνω των 45!
- 50 γλειψίματα
Ο μέσος αριθμός «γλειψιμάτων» που χρειάζεται για να αποτελειώσουμε ένα χωνάκι με μία μπάλα παγωτού είναι 50.
- Παγωτοπονοκέφαλος
Καμιά φορά, το παγωτό μπορεί να μας φέρει…πονοκέφαλο. Αυτό γίνεται γιατί η θερμοκρασία στο στόμα μας πέφτει απότομα και τα αγγεία στον εγκέφαλο αντιδρούν και πρήζονται, κάτι που είναι γνωστό ως «πάγωμα του εγκεφάλου»! Ευτυχώς, διαρκεί μόνο 30-60 δευτερόλεπτα. Και μετά συνεχίζουμε ακάθεκτοι!
- 4 μέτρα παγωτό
Το μεγαλύτερο παγωτό σάντεϊ (βανίλια με σιρόπι) όλων των εποχών φτιάχτηκε στην Καλιφόρνια το 1985. Είχε ύψος 3,96 μέτρα και περιείχε 21 λίτρα παγωτό και 3500 κιλά σιρόπι και γαρνιτούρες.
- Στο φεγγάρι και πίσω
Εάν το παγωτό που καταναλώνεται στη γη κατά τη διάρκεια ενός χρόνου το βάζαμε σε χωνάκια και τα στοιβάζαμε το ένα πάνω στο άλλο, ο πύργος θα έφτανε έως το φεγγάρι και άλλο τόσο!
- Ένα παγωτό είναι ικανό να ανεβάσει το επίπεδο αλκοόλ στο αίμα.
Και όμως είναι πραγματικότητα. Ένα περιστατικό συνέβη στη Μελβούρνη, όπου κάποιος θέλησε να «δροσιστεί» με ένα παγωτό. Μετά το παγωτό αποφάσισε να οδηγήσει. Οι αστυνομικοί τον σταμάτησαν και διαπίστωσαν υψηλά επίπεδα αλκοόλ. Στο δικαστήριο λοιπόν εξακριβώθηκε η αλήθεια, αφού ο κατηγορούμενος επέμενε πως ήταν αθώος. Έτσι, αφού πρώτα οι δικαστές του έκαναν αλκοτέστ το οποίο έδειξε μηδενικό αποτέλεσμα, μετά του αγόρασαν το «ένοχο» παγωτό. Μετά από μία με δύο μπουκιές επανέλαβαν το αλκοτέστ και ο κατηγορούμενος είχε δίκιο καθώς η μέτρηση του αλκοτέστ ήταν 0,018.
Κάπου εδώ αγαπητοί αναγνώστες το κείμενο που αναφερόταν στο παγωτό και στην ιστορία του έφτασε αισίως στο τέλος.... Για ακόμα μία φορά σας αποχαιρετώ, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την επόμενη εβδομάδα.....
Σχόλια