Ήρωας: Φωτεινή Ιωάννου. ( Φωτεινή= 7 γράμματα, ημέρα γιορτής = 6/1, 6+1= 7, Ιωάννου= 7 γράμματα)
Ημερομηνία Γέννησης: 7/7/1958 (52 ετών 5+2= 7)
Οκτώβριος 2010
Κλαίρη με λένε οι φίλοι και Φωτεινούλα ο μπαμπάς...Το πραγματικό μου όνομα είναι Φωτεινή...Φωτεινή Ιωάννου. “Φωτεινή” όμορφο όνομα, πολύ φωτεινό και τόσο ξεχωριστό. Ή μάλλον όχι, λάθος κάνω, το πιο ξεχωριστό πράγμα στη ζωή μου είναι αυτό που ανακοίνωσε ο γιατρός την ώρα που γεννιόμουν. “ 7/7/1958, ώρα 7:00 πμ. Σαββατογεννημένη.” Αν δεν ήμουν νεογέννητο εκείνη την χρονιά, θα ορκιζόμουν πως είχα ακούσει τον γιατρό με τα ίδια μου τα αυτιά να το ανακοινώνει στον πατέρα μου.
Ο πατέρας μου....Ένας υπέροχος άνθρωπος. Ψηλός, γοητευτικός, σοβαρός, “ομορφάντρας” σιγομουρμούριζαν οι γυναίκες της γειτονιάς κάθε φορά που περνούσε από εκεί. Πολλές φορές τους άκουγα:
“ Κοίτα, επιστρέφει στο σπίτι πάλι ο κ.Ανέστης.
Ναι. Καλέ έχεις παρατηρήσει πόσο όμορφος είναι; Αυτά τα γκρίζα μαλλιά, αυτό το βλέμμα, αυτά τα μάτια, η κορμοστασιά....Κούκλος, θεός!!
Σσσσσσσσσ, μαρή!! Άνθρωπος του Θεού είναι και μιλάς έτσι;
Μα αφού είναι κούκλος, να μη το πω; έλεγε η Φιλιώ, ήταν δεν ήταν 30 ετών.
Μπες μέσα γρήγορα βρε αποβλακωμένη.Γρήγορα..Μας ακούει και η γειτονιά... (επενέβαινε η μητέρα της Φιλιώς φοβούμενη τον σάλο που προκαλούσε η κορη της)
“Άνθρωπος του Θεού” ήταν ο πατέρας μου, ιερέας στη εκκλησία του διπλανού χωριού. Μητέρα δεν γνώρισα. Πέθανε την ώρα της γέννας. Θυσίασε την ζωή της, για να γεννηθώ εγώ. Το μόνο μου παράπονο, σ όλη μου την ζωή είναι το ότι δεν πρόλαβα να την ευχαριστήσω, να της πω “σ αγαπώ”, να μπορέσω να της μιλήσω. Ούτε φωτογραφία της δεν μπόρεσα ποτέ να δω. Ο πατέρας μου πικραμένος από το θάνατο της μεγάλης του αγάπης, έκρυψε όλες τις φωτογραφίες και δεν μιλούσε ποτέ για αυτήν. Ίσως αυτό ήταν το μοναδικό λάθος του! Μέχρι σήμερα, όσο και άν έχω ψάξει, όσους συγγενείς και αν έχω ρωτήσει, δεν έχω καταφέρει να βρω έστω μία φωτογραφία της μητέρας μου.
Όμως ξέρω την μορφή της.Την έχω γνωρίσει από τα όνειρα μου. Όταν ήμουν μικρή έβλεπα πολύ συχνά όνειρα με την μητέρα μου. Μπορώ να σας περιγράψω την μητέρα μου, ακόμα και αν δεν την έχω δει ποτέ. Η μητέρα μου έμοιαζε με άγγελο. Ψηλή, αδύνατη με ξανθές μπούκλες να πέφτουν στον ώμο, γαλάζια μάτια εύκολα μπορούσες να πεις πως είχε τις αναλογίες μοντέλου (δεν το λέω εγώ, οι νέοι). Της άρεσε να ζωγραφίζει διάφορα, περισσότερο όμορφα τοπία. Πού το ξέρω; Μα μου το ειχε πει, στο όνειρο μου...
Μία φορά την είχα δει στο όνειρο μου να στέκεται στο μπαλκόνι ενός σπιτιού. Η θέα ήταν υπέροχη. Φαινόταν η θάλασσα. Ήμουν και εγώ εκεί, η μητέρα μου ζωγράφιζε...Δεν μου μίλησε, μα εγώ ήθελα να την ρωτήσω....
Μαμά, τι είναι αυτό; Τι ζωγραφίζεις;
..........
Μαμά! Μαμά! Σου μιλάω.......Πες μου τι είναι αυτό;
Σσσσσσσσσσ......Μη μιλάς....
Μα πες μου...Σε παρακαλώ...Τι ζωγραφίζεις;
Όχι τώρα...
Σε παρακαλώ....
Εσένα.
Εμένα; Για να δω.
Όχι. Όχι τώρα.Είναι νωρίς, πολύ νωρίς!
Θυμάμαι είχα στεναχωρηθεί πολύ. Γιατί δεν μου είχε δείξει την ζωγραφιά της; Πάντα μου έδειχνε ό,τι ζωγράφιζε. Γιατί όχι τώρα; Ήμουν περίεργη. Ήθελα να δω. Με τις μύτες των ποδιών,την πλησίασα αθόρυβα και τότε είδα αυτό που ζωγράφιζε. Με κόκκινη χρώμα το όνομα μου “Φωτεινή” και γύρω γύρω υπήρχε μαύρο. Μαύρο, μαύρο, παντού μαύρο...Μαύρες γραμμές, μαύρους κύκλους...Και ένας αριθμός “επτά” με πράσινα γράμματα....
Ξύπνησα κλαίγοντας. Ήμουν 7 χρονών. Ήταν ένας φρικτός εφιάλτης. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το όνειρο. Με αυτό το όνειρο ξεκίνησαν όλα, αυτό το όνειρο είναι και ο λόγος που αυτή την στιγμή κάθομαι στον υπολογιστή και γράφω...Αυτό το όνειρο....
Οκτώβριος 1974 (16 ετών 1+6=7)
Μπαμπά, θα με πας στο σχολείο σήμερα; Δεν θα προλάβω το σχολικό.
Φωτεινή! Τι έχεις να κάνεις σήμερα παιδί μου, που δεν προλαβαίνεις να πάρεις το σχολικό;
Μα μπαμπά...
Όχι μα...Τέλειωνε το πρωινό σου γρήγορα και τρέχα να προλάβεις το σχολικό...Τώρα!
............
Αυτός είναι ο μπαμπάς μου. Κάθε φορά που νευριάζει μαζί μου, με φωνάζει “Φωτεινή”. Τότε ξέρω πως πρέπει να σταματήσω ό,τι κάνω και να τον παρακαλέσω να με ξαναπεί όπως με λέει χαιδευτικά..”Φωτεινούλα”...
Μπαμπάκα, συγγνώμη, τέλειωσα το πρωινό μου. Αλλά δεν μπορώ να φύγω για το σχολείο αν είσαι έτσι θυμωμένος. Μη με λές Φωτεινή...Σε παρακαλώ, μη μου θυμώνεις.
Αγάπη μου, Φωτεινούλα μου, το ξέρεις πως δεν θυμώνω ποτέ με σένα.Είσαι το καλύτερο παιδί. Τι άλλο να ζητήσω από σένα; Είμαι ευτυχισμένος, όταν είσαι και εσύ...Τώρα πήγαινε, το σχολικό σε περιμένει. Καλό μάθημα.....Σ΄αγαπώ...Μη το ξεχνάς.
Και εγώ μπαμπά, κι εγώ...σιγομουρμούρισα καθώς έκλεινα την πόρτα πίσω μου...
Τον λατρεύω τον μπαμπά μου. Είναι δίπλα μου πάντα και στις εύκολες και στις δύσκολες στιγμές.Μπορεί μερικές φορές να θυμώνω μαζί του, αλλά ποτέ δεν του έχω πει κακιά κουβέντα.Ούτε και αυτός. Όπως όλοι οι μπαμπάδες είναι υπερπροστατευτικός (ίσως περισσότερο από τους άλλους, αλλά δεν με νοιάζει. Το ξέρω πως με αγαπάει πολύ και γι αυτό του τα συγχωρώ όλα).
Είμαι 16 ετών. Φέτος είναι η τέταρτη μου χρονιά στο Γυμνάσιο Θηλέων. Το Γυμνάσιο βρίσκεται 100 χιλιόμετρα μακριά από το χωριό μου. Είμαι από τους τυχερούς, μπορώ να πηγαίνω σχολείο με το σχολικό. Στα μαθήματα τα πηγαίνω πολύ καλά, οι καθηγητές με αποκαλούν ''άριστη μαθήτρια της τάξης”, οι συμμαθήτριες μου “φυτό της τάξης”, άλλοτε και “θερμοκήπιο”. “Τι να κάνουμε; Και τα “φυτά” είναι πολύ χρήσιμα” προσπαθεί να με παρηγορήσει ο πατέρας μου.
Όμως εγώ θυμώνω πολλές φορές. Γιατί να είμαι “φυτό”; Και τι “φυτό” είναι αυτό; Δεν θα μπορούσαν να μ΄έλεγαν “νεράιδα”, “έξυπνη”, “σαίνι” ή απλά “καλή μαθήτρια; Αυτό που με θυμώνει περισσότερο είναι όταν υπάρχουν νέοι καθηγητές στη αρχή της σχολικής χρονιάς. Ξέρετε, γίνεται η γνωστή πρώτη γνωριμία με τους μαθητές. Οι καθηγητές φωνάζουν κάθε μαθητή να σηκωθεί στο πίνακα για να πει λίγα λόγια για τον εαυτό του.
Μία τέτοια γνωριμία είχαμε και φέτος στη τάξη μας. Η καθηγήτρια Έκθεσης, η κ. Ραφαέλλα Νεκταρίου ήρθε φέτος στη τάξη μας για να κάνει την πρακτική της. Αντικαταστούσε τον προηγούμενο καθηγητή έκθεσης που φέτος πήρε σύνταξη. Μπαίνοντας στη τάξη η κ. Νεκταρίου, άρχισα να ιδρώνω επικίνδυνα. Όχι, δεν είχε κάτι άσχημο πάνω της η κ. Νεκταρίου, το αντίθετο μάλιστα. Αλλά κατάλαβα πως έπρεπε να ξανασυστηθώ μπροστά της μα και μπροστά σε ολόκληρη την τάξη. Τα λεπτά περνούσαν, ήξερα πως είχε έρθει η ώρα... Το μάθημα με την κ.Νεκταρίου ξεκίνησε κάπως έτσι:
κ.Νεκταρίου: -Καλήμέρα παιδιά. Εύχομαι σε όλους μας καλή σχολική χρονιά. Απ΄ότι έχετε καταλάβει εγώ είμαι η νέα καθηγήτρια Έκθεσης. Ονομάζομαι Ραφαέλλα Νεκταρίου και σιγά σιγά θα γνωριστούμε καλύτερα.
Ας αρχίσουμε λέγοντας τα ονόματά σας και λίγα λόγια για εσάς. Ποιος θα ξεκινήσει; Είμαι “όλο αυτιά”!!
Ε, να ξεκινήσω εγώ;
Ναι φυσικά. Σ΄ακούμε...
Με λένε Αγάπη.
Γεια σου Αγάπη. Πες μου, τι σου αρέσει να κάνεις στο ελεύθερο σου χρόνο;
Ε, να πηγαίνω στο κινηματογράφο, να διαβάζω...Αυτά
Μπράβο...Αλλο παιδί;
Με λένε Καλλιόπη......
Με λένε Άννα...
Με λένε....
Παρουσιάστηκαν μ΄αυτό το τρόπο όλα τα παιδιά. Μόνο εγώ είχα ζαρώσει στο θρανίο, ελπίζοντας να μη με προσέξει η καθηγήτρια. Αλλά δεν είναι τόσο εύκολο τελικά. Πώς να μη σε προσέξει κάποιος όταν κάθεσαι στο πρώτο θρανίο; Ήρθε και η σειρά μου...
κ.Νεκταρίου: -Και εσύ κοπέλα μου; Γιατί δεν μας έχεις πει ακόμα το όνομα σου; Ακούμε όλοι με μεγάλο ενδιαφέρον...
Εεεεεεε, ναι μάλιστα...Με λένε Φωτεινή Αντωνίου.
Φωτεινή; Ενδιαφέρον όνομα...
Γεννήθηκα στις 7/7/1958... ( Τώρα ξεκίνησε όλη η τάξη να γελάει. Αρχίζω να ιδρώνω περισσότερο και τα μάγουλα μου να ΄χουν πάρει “φωτιά”. Μέχρι που ακούω την φίλη μου Νατάσσα να φωνάζει: Πες την μέρα που γεννήθηκες...! Ήταν ανάγκη;)
κ. Νεκταρίου:Η φίλη σου λέει να μας πεις την μέρα που γεννήθηκες.Για πες μας...
Εντάξει λοιπόν. Γεννήθηκα το Σάββατο 7/7/1958 και ώρα 7 το πρωί. ( Το κακό είχε πια γίνει. Όλη η τάξη είχε πέσει κάτω από τα γέλια...!)
Ησυχία παρακαλώ! ΗΣΥΧΙΑ!!! Καθήστε όλοι φρόνιμα...Τι παράξενο....Φωτεινή Αντωνίου γεννημένη στις 7/7/1958 μέρα Σάββατο, ώρα 7 το πρωί. Δηλαδή εσένα σε ακολουθεί ο αριθμός 7, είσαι και Σαββατογεννημένη!! Να είσαι σίγουρη πως εμείς οι δύο θα τα πάμε πολύ καλά. Αλήθεια, ξέρεις τι λένε για τους Σαββατογεννημένους;
Δυστυχώς, έπρεπε να πω την αλήθεια. Ήξερα τι λένε για τους Σαββατογεννημένους. - Ναι ξέρω. Πολλές φορές αν κάποιος που έχει γεννηθεί Σάββατο πει ή ευχηθεί κάτι φωναχτά τότε αυτό συμβαίνει. Επίσης, ο Σαββατογεννημένος βλέπει πολύ συχνά όνειρα που προβλέπουν το μέλλον.
Ναι και τι άλλο;
Παλιότερα, οι άνθρωποι δεν έβλεπαν με καλό μάτι τους σαββατογεννημένους, γιατί θεωρούσαν πως ασχολούνταν με την μαγεία, καθώς κάθε Σάββατο συγκέντρωνονταν οι μάγισσες.
Και το άλλο;
Ποιο;
Α αυτό δεν το ξέρεις. Πίστευαν πως οι σαββατογεννημένοι ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να δουν τις νεράιδες.
Αααα, μάλιστα....
Κάπως έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μου με την κ. Νεκταρίου. Μου άρεσε πολύ αυτή η καθηγήτρια. Μου άρεσε γιατί πολλές φορές κατά την διάρκεια του μαθήματος, μας μιλούσε για τα μεταφυσικά φαινόμενα. Χάρη σ΄αυτή την κυρία μαζί με την Έκθεση μαθαίναμε για την τηλεπάθεια, την μετενσάρκωση, την διαίσθηση κ.α.
Σήμερα δεν θέλω ν΄αργήσω στο σχολείο. Πρώτη ώρα έχουμε Έκθεση. Ανυπομονώ να πάω στο μάθημα. Η μεταφυσική με συναρπάζει.Σίγουρα φταίει που είμαι σαββατογεννημένη.
Η ζωή έξω από το σχολείο δεν είναι καθόλου συναρπαστική. Βαρετή θα έλεγα. Κάνω ό,τι κάνουν όλοι οι έφηβοι. Γυρνάω από το σχολείο, μερικές φορές μαγειρεύω φαγητό, όταν ο πατέρας μου λείπει από το σπίτι για κάποια εξωτερική δουλειά, τρώω και διαβάζω...Αυτά.. Βγαίνω έξω από το σπίτι μόνο κάθε Σάββατο, ενώ πρέπει να επιστρέφω σπιτι όχι αργότερα από τις 11 το βράδυ. Την Κυριακή πηγαίνω πάντα στη εκκλησία, κάτι που ίσως δεν κάνουν και πολύ έφηβοι.
Μερικές φορές μου λείπει η μαμά μου. Αυτό συμβαίνει όταν πηγαίνω στο σπιτι της κολλητής μου για διάβασμα και ανοίγει την πόρτα η μαμά της. Στεναχωριέμαι λίγο αλλά προσπαθώ να μη το σκέφτομαι. Αλλά όποτε θέλω κλείνω τα μάτια και βλέπω στα όνειρα μου την μητέρα μου. Όταν θέλω να πάρω μία απόφαση, η μητέρα μου με συμβουλεύει μέσα σ αυτά.Και τότε ξέρω πως η απόφαση μου είναι σωστή.
Και τώρα μου λείπει. Στο σχολείο το πρωί, μας ζήτησαν να σκεφτούμε τι θέλουμε να γίνουμε όταν θα μεγαλώσουμε. Πρέπει να σπουδάσουμε, μας είπαν. Αλλά τι; Πρέπει να αποφασίσουμε. Πρώτη φορά σκέφτομαι το μέλλον μου. Δεν έχω ιδέα που θα βρίσκομαι σε δύο χρόνια από τώρα, μετά το τέλος του γυμνασίου. Δεν έχω πολλά ενδιαφέροντα. Μόνο το διάβασμα μου αρέσει και η ενασχόληση μου με την μεταφυσική. Παλιότερα νόμιζα πως θα γινόμουν ζωγράφος, όπως και η μαμά μου. Όταν όμως είδα τι είχα ζωγραφήσει, άλλαξα γνώμη αμέσως. Αυτή δεν ήταν ζωγραφιά, αλλά μία υπέροχη μουντζούρα. Αλήθεια, υπάρχει επάγγελμα “μουτζουρογράφος”; Αν υπάρχει πραγματικά θα γινόμουν πολύ καλή.
Τι θα μπορούσα να γίνω; Τι να σπουδάσω; Τι; Αυτό το ερώτημα με βασάνιζε όλη την υπόλοιπη μέρα. Δεν ήξερα τι να σπουδάσω. Στο μπαμπά δεν ήθελα να πω κάτι. Δεν ήθελα να τον στεναχωρήσω.Ούτε να τον αγχώσω. Η απόφαση έπρεπε να ήταν δική μου. Μόνο δική μου. Μακάρι να ήταν εδώ η μαμά. Ίσως να με βοηθούσε.
Νύχτωσε...
Μπαμπά, θα δεις τηλεόραση;
Ναι Φωτεινούλα. Εσύ τι θα κάνεις;
Θα πέσω νωρίς για ύπνο. Είμαι λίγο κουρασμένη.
Εντάξει καλή μου. Όνειρα γλυκά και...σ αγαπώ...Θα ανεβώ σε λίγο πάνω για να δω αν είσαι καλά.
Εντάξει μπαμπάκα...Καλήνύχτα!
Την ώρα του ύπνου, φεύγουμε, δραπετεύουμε από τον κόσμο της πραγματικότητας, ζούμε μέσα στο κόσμο των ονείρων. Σ΄αυτόν το κόσμο γίνονται μαγικά πράγματα, φανταστικά....Όλοι ονειρεύομαστε, αλλά οι περισσότεροι δεν θυμούνται τα όνειρα που είδαν την νύχτα σαν ξημερώσει. Αυτό δεν συμβαίνει όμως με εμένα. Θυμάμαι τα περισσότερα όνειρα που έχω δει. Το πρώτο-πρώτο όνειρο που θυμάμαι μέχρι τώρα είναι το όνειρο που είδα σε ηλικία 7 ετών. Μέχρι τώρα θυμάμαι τον τρόμο που έζησα βλέποντας αυτό το όνειρο. Προσπαθώ να το ξεχάσω αλλά μάταια....
Το όνειρο που είδα εχθές είναι το πιο πρόσφατο που θυμάμαι.Είναι το όνειρο που μου έδωσε την λύση στο προβληματισμό μου. Είδα ξανά την μητέρα. Στο ίδιο σπίτι, με την ίδια θέα, το ίδιο όμορφη, να ζωγραφίζει.Αυτή την φορά ήταν πολύ χαμογελαστή. Βρισκόμουν και εγώ εκεί. Με είδε..
Γεια σου.
Γεια σου μαμά.
Τι κάνεις; Μη φοβάσαι. Πλησίασε.
Να πλησιάσω;
Ναι, έλα..Πιάσε το χέρι μου.Δες τι ζωγράφισα. Αυτή είναι η ζωή σου, η λύση που ψάχνεις.
Πλησιάζοντας κοντά, είδα την αλήθεια. Δεν φοβήθηκα αυτή την φορά. Είδα τον εαυτό μου, σ΄ένα μεγάλο γραφείο και έγραφα κάτι. Δίπλα μου στίβα από βιβλία. Όλα είχαν το τίτλο “Επτά κλειδιά”. Αρχικά δεν κατάλαβα καλά. Μα στη συνέχεια πρόσεξα καλύτερα το βιβλίο...Από κάτω από το τίτλο είδα με χρυσά γράμματα το όνομά μου Φωτεινή Αντωνίου.
Το πρωί ξύπνησα με ένα τεράστιο χαμόγελο. Ήξερα τι θα ακολουθήσω...Ήξερα τι θα γίνω στο μέλλον.....
Συνεχίζεται...
Μαίρη Κάντα
Σχόλια