Λίγες μέρες μόνο έχουν περάσει από το μακελειό στη Αριζόνα, που έχει προκαλέσει σοκ στη Αμερική και σε όλο το κόσμο. Όταν μία απλή πολιτική συνάντηση, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα εξελίχθηκε σε λουτρό αίματος. Στόχος ήταν η βουλευτής των Δημοκρατικών, Γκάμπριελ Γκίφορντς, η οποία συνομιλούσε με μερικούς οπαδούς της έξω από σούπερμάρκετ στο Τουσόν της Αριζόνα, όταν δέχτηκε επίθεση από έναν νεαρό.
Η βουλευτής δέχθηκε πυροβολισμό στο κεφάλι από τον νεαρό, ενώ νεκροί έπεσαν από τα πυρά του δράστη έξι άνθρωποι, ανάμεσα τους ένα 9χρονο κορίτσι και ένας ομοσπονδιακός δικαστής. Άλλοι 13 τραυματίστηκαν, από τους οποίους οι πέντε είναι σοβαρά. Με αφορμή αυτή την τραγωδία στη Αριζόνα, αυτή την εβδομάδα, στη στήλη "Αρθρογραφώντας" θα ασχοληθούμε με τις πολιτικές δολοφονίες των τελευταίων χρόνων. Άς αρχίσουμε την ιστορική αναδρομή.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, το 1920 υπέγραψε την Συνθήκη των Σεβρών. Το ίδιο χρόνο έγινε η πρώτη απόπειρα δολοφονίας κατά του Βενιζέλου στο Παρίσι από δύο βασιλόφρονες αξιωματικούς. Η δεύτερη απόπειρα δολοφονίας κατά του Ελευθέριου Βενιζέλου έγινε 13 χρόνια αργότερα, το βράδυ της Τρίτης, 6ης Ιουνίου του 1933 στη λεωφόρο Κηφισίας.
Κατά την διάρκεια του εμφύλιου πολέμου διαπράχθηκαν στην χώρα μας δύο στυγερές πολιτικές δολοφονίες που συντάραξαν όχι μόνο την ελληνική αλλά και την διεθνή κοινή γνώμη. Ο Γάννης Ζέβγος, δολοφονήθηκε στις 20 Μαρτίου 1947,σε μία περίοδο που είχε αρχίσει η κορύφωση των πολιτικών παθών τα οποία οδήγησαν την Ελλάδα στο εμφύλιο αλληλοσπαραγμό.
Αναπληρωματικό μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, από τους ηγέτες του ΕΑΜ, υπουργός Γεωργίας στη πρώτη μετά την απελευθέρωση κυβέρνηση "Εθνικής Ενότητας", ο Γιάννης Ζέβγος βρισκόταν από τις πρώτες μέρες του Φεβρουαρίου στη Θεσσαλονίκη, ως επικεφαλής αντιπροσωπείας του ΕΑΜ, για να παρακολουθήσει το έργο διεθνούς Επιτροπής του ΟΗΕ.
Το μεσημέρι της Πέμπτης, 20 Μαρτίου 1947, ο Γ. Ζέβγος βγήκε από το εστιατόριο "Ελβετικόν" όπου γευμάτιζε κάθε μέρα και περπατούσε κατευθυνόμενος προς το ξενοδοχείο "Αστόρια", στο οποίο διέμενε. Εκεί του είχε "στήσει καρτέρι" ο Χρήστος Βλάχος, πλαισιωμένος από δύο άλλα άτομα. Ο δράστης πυροβόλησε από πολύ κοντά, τρεις φορές το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και καθώς αυτός έπεσε θανάσιμα πληγωμένος, τον πυροβόλησε ξανά, για τέταρτη φορά και στη συνέχεια τράπηκε σε φυγή. Συνελήφθη μετά από λίγη ώρα, από πολίτες, που τον καταδίωξαν.
Ο φιλοκυβερνητικός Τύπος επιχείρησε να παρουσιάσει το έγκλημα, σαν ένα "ξεκαθάρισμα λογαριασμών" στους κόλπους της Αριστεράς, καθώς εκμεταλλεύτηκε το γεγονός πως ο δολοφόνος είχε κάνει, για ένα διάστημα, στο στρατόπεδο των καταδιωκόμενων κομμουνιστών, στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας. Το σκηνικό άλλαξε μετά τις αποκαλύψεις του Νίκου Σιδηρόπουλου, ενός από την παρέα του δολοφόνου, ο οποίος κατήγγειλε ότι η δολοφονία οργανώθηκε από τις "εθνικόφρονες οργανώσεις" το "Α2" και την "ΕΣΑ".
Ο Χρήστος Βλάχος καταδικάστηκε σε φυλάκιση δύο ετών, το 1948. Ωστόσο, πολύ γρήγορα δραπέτευσε από την φυλακή και φυγαδεύτηκε στη Αργεντινή. Μετά από αρκετά χρόνια επέστρεψε στη Ελλάδα και στις 20 Σεπτεμβρίου 1981, ως τρόφιμος του ψυχιατρείου της Λέρου, σε συνέντευξή του στη εφημερίδα "Ακρόπολις" αποκάλυψε: "Εγώ δούλευα για την ελληνική και την συμμαχική αντικατασκοπία, πολεμούσα τους κομμουνιστές και τους Τούρκους. Έτσι εκτέλεσα και την εντολή που πήρα από τους ανωτέρους μου, να σκοτώσω τον Γιάννη Ζέβγο. Έπρεπε να υπακούσω. Η πατρίδα κινδύνευε, έπρεπε να την καθαρίσω από τους κομμουνιστές. Και τον Σουλτάνο του ΚΚΕ έπρεπε να τον σκοτώσω.
Ένα χρόνο μετά την δολοφονία του Γιάννη Ζέβγου, ήρθε μία άλλη αποτρόπαια πολιτική δολοφονία για να συνταράξει τον ελληνικό κόσμο. Την Πρωτομαγιά του 1948, διαπράχθηκε δολοφονία κατά του υπουργού Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Σοφούλη-Τσαλδάρη, του Χρήστου Λαδά.
Πριν την δολοφονία, προηγήθηκε η δημιουργία της "Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης" από τους αντάρτες του λεγόμενου "Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας". Το γεγονός αυτό οδήγησε την κυβέρνηση στο να θέσει στις 8 Ιανουαρίου 1948, και τυπικά, εκτός νόμου το "ΚΚΕ", το "ΕΑΜ" και την "Εθνική Αλληλεγγύη", να εντείνει τους ρυθμούς θανατικής καταδίκης από τα στρατοδικεία μελών και στελεχών του ΚΚΕ και να οδηγήσει χιλιάδες οπαδούς του στις φυλακές και στα στρατόπεδα.
Το αποτέλεσμα της εφαρμογής των νόμων 509/47 "περί προστασίας του κοινωνικού καθεστώτος" και του Γ' Ψηφίσματος του 1946 "περί προστασίας της ακεραιότητας της χώρας", ήταν ότι ενώ το 1946 είχαν καταδικαστεί σε θάνατο 116 άτομα και το 1947 περίπου 688 οπαδοί του ΚΚΕ, το πρώτο εξάμηνο του 1948 καταδικάστηκαν 1,547. Το ΚΚΕ αποφάσισε τότε να αντιδράσει, καταφέροντας ένα δυναμικό χτύπημα αντιπερισπασμού.
Δράστης της δολοφονικής επίθεσης του Χρήστου Λαδά, που συνελήφθη από τους περαστικούς, ήταν ο 22χρονος Ευστράτιος Μουτσογιάννης, ο οποίος φορώντας στολή σμηνίτη , έριξε χειροβομβίδα και τραυμάτισε θανάσιμα τον υπουργό. Η δολοφονική επίθεση, εκτός από συγκίνηση και αποτροπιασμό προκάλεσε και κυβερνητική κρίση στην Αθήνα. Σε αντίποινα για την δολοφονία του υπουργού, εκτελέστηκαν 154 οπαδοί του ΚΚΕ. Ο ίδιος ο δράστηε, δεν εκτελέστηκε, γιατί έδειξε "μεταμέλεια" και συνεργάστηκε με τις αρχές, καταδίδοντας πολλούς από τους συντρόφους του.
Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, ανεξάρτητο βουλευτή της Αριστεράς, έγινε το 1963 στη Θεσσαλονίκη. Το βράδυ της 22 Μαίου του 2963, μέσα σε κλίμα πρωτόγνωρης τρομοκρατίας, ο Γ. Λαμπράκης εκφωνούσε ομιλία της Επιτροπής για την Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη στη αίθουσα του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος στη Θεσσαλονίκη. Το κτίριο όπου γινόταν η ομιλία, είχε περικυκλωθεί από 180 ένστολους χωροφύλακες και πολλούς άλλους με πολιτικά.
Η δολοφονία πραγματοποιήθηκε όταν ο Λαμπράκης αποχωρούσε από την συγκέντρωση. Όταν ο Λαμπράκης βγήκε, η αστυνομία εγκλώβισε τον κόσμο στο κτίριο, ώστε ο Λαμπράκης να απομονωθεί. Οι φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας, ο Σπύρος Γκοτζαμάνης και ο Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης, μέλη παρακρατικών οργανώσεων, βγήκαν μέσα από το πλήθος των αστυνομικών με ένα τρίκυκλο και ένα σιδερολοστό και έδωσαν το φονικό χτύπημα στο Λαμπράκη.
Ο Λαμπράκης μετά το χτύπημα ήταν κλινικά νεκρός και άφησε την τελευταία του πνοή 4 μέρες αργότερα. Στις 28 Μαίου, όταν έγινε η κηδεία του Λαμπράκη στη Αθήνα, εκατοντάδες χιλιάδες λαού πραγματοποίησαν μεγαλειώδη αντικυβερνητική και αντιαμερικανική διαδήλωση, στη οποία τα συνθήματα που κυριαρχούσαν ήταν "ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΑΙΜΑ", "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ", "ΕΙΡΗΝΗ".
Τέλος, δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε να αναφέρουμε και την δολοφονία του βουλετή της Ευρυτανίας Παύλου Μπακογιάννη. Ο Παύλος Μπακογιάννης δολοφονήθηκε από τα μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης "17 Νοέμβρη" το πρωί της 26ης Σεπτεμβρίου 1989 στη είσοδο της πολυκατοικίας που στεγάζονταν το γραφείο του, λίγο πριν ξεκινήσει η συζήτηση στη Βουλή για την παραπομπή των πολιτικών υπευθύνων για το σκάνδαλο Κοσκωτά. Την ημέρα που δολοφονήθηκε εγκρίθηκε από την τότε ΕΟΚ η χρηματοδότηση του ειδικού προγράμματος που ο ίδιος είχε καταρτίσει για την πατρίδα του, την Ευρυτανία.
Σχόλια