Της Μαίρης Κάντα
«Μία φωτογραφία ίσον χίλιες λέξεις» λέει ένα παλιό κινέζικο ρητό. Πόσο μπορεί να γοητεύσει κάποιον μία φωτογραφία; Τόσο όσο να την κάνει επάγγελμα; Συναντήσαμε τον φωτογράφο Χρήστο Καμπριάνη στη πρώτη του ατομική έκθεση φωτογραφίας «11.4.U και μας μίλησε για αυτή την έκθεση. Μίλησε επίσης, για το επάγγελμα που διάλεξε τονίζοντας πώς « είναι τεράστιο στοίχημα να μπορέσω να πιάσω την έκφραση και να την κρατήσω αναλλοίωτη στο χρόνο».
Γιατί ο τίτλος της έκθεσης «11.4.U» ;
Είμαι άνθρωπος που παίζω με τους αριθμούς. Το όνομα της έκθεσης είναι λογοπαίγνιο καθώς οι αριθμοί 3, 4 και 11 υπάρχουν παντού μέσα στη έκθεση. Είναι οι αριθμοί που λατρεύω περισσότερο οπότε και τους χρησιμοποιώ.
Η έκθεση σας αποτελείται από ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Αγαπάτε κυρίως το ασπρόμαυρο;
Εάν και στο χώρο της διαφήμισης που ασχολούμαι τα τελευταία 24-25 χρόνια έχουν ανάγκη το χρώμα, η δικιά μου αγάπη είναι το άσπρο-μαύρο. Και αυτό γιατί αφενός μπορώ να είμαι πολύ πιο δημιουργικός κατά την λήψη, αφετέρου είναι πρόκληση. Το ασπρόμαυρο έχει την δυσκολία του να μπορέσεις να αποδώσεις ουσιαστικά σε δύο χρώματα και ενδιάμεσους τόνους : λευκό που είναι το φως και μαύρο η απουσία χρώματος. Για μένα το μεγάλο στοίχημα είναι να μπορώ να βγάλω σωστά τους όγκους, τις εκφράσεις, τα πάντα μέσα από ουσιαστικά δύο τόνους.
Αν και η έκθεση περιλαμβάνει γυμνές φωτογραφίες, δεν μπορεί κάποιος να τις χαρακτηρίσει προκλητικές, αλλά καλλιτεχνικές. Πώς το καταφέρατε αυτό και πόσο δύσκολο είναι να περάσει κάποιος τη διαχωριστική γραμμή από το καλλιτεχνικό στο προκλητικό χυδαίο γυμνό;
Προσπάθησα να τραβήξω έτσι ώστε να μη προσβάλλω και να μπορεί να έρθει και κάποιος με ένα μικρό παιδί να δει την έκθεση. Είναι πολύ εύκολο να ξεφύγεις, η γραμμή που ξεχωρίζει το γυμνό είναι ελαφρά προκλητικό μέχρι το γυμνό που γίνεται χυδαίο είναι ελάχιστη. Πολλές φορές είναι δυσδιάκριτη, οπότε εκεί θέλει πολύ προσοχή, πολύ αγώνα και να είσαι προσηλωμένος σε αυτό που θέλεις να κάνεις.
Γιατί επιλέξατε το επάγγελμα του φωτογράφου;
Το να γίνω φωτογράφος ήταν η τρέλα της στιγμής, κάτι το οποίο το έκανα κέφι, παρόλο που γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα σε μία οικογένεια που ασχολιόνταν με τις γραφιστικές τέχνες. Με κέρδισε η φωτογραφία, το να μπορέσω δηλαδή να πιάσω εκείνο το εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου και να το κρατήσω αιώνια. Με τράβηξε πολύ η προσπάθεια του να καταγράψω σε εικόνα αυτό το οποίο χρειάζομαι εκατοντάδες ή και χιλιάδες λέξεις για να πω με το στόμα μου.
Τι σας αρέσει να φωτογραφίζετε περισσότερο;
Φωτογραφίζω τα πάντα. Όμως το αγαπημένο μου, το πρώτο μου «θέλω» είναι να φωτογραφίζω κάτι που έχει να κάνει με την γυναίκα είτε την ίδια την γυναίκα. Λατρεύω το γυναικείο φύλο και θεωρώ ότι είναι ίσως το πιο τέλειο κομμάτι της δημιουργίας. Μου αρέσει το συναίσθημα το οποίο βγάζει μία γυναίκα στα μάτια της. Σαν δεύτερο μου αρέσει να τραβάω μικρά αντικείμενα ή μικρά μέρη αντικείμενων. Η λεγόμενη «micro-φωτογράφηση» .
Αν σας ζητούσαν να φωτογραφήσετε την σημερινή κατάσταση στη Ελλάδα, ποια φωτογραφία θα αντιπροσώπευε την χώρα μας;
Υπάρχει μία φωτογραφία που είναι πολύ κοντά σε αυτό το οποίο θα μπορούσα εγώ να δείξω μέσα από μία φωτογραφία. Τραβήχτηκε πριν από τρία χρόνια στη Νάξο. Είναι μία ελληνική σημαία την οποία έχει ξεσκίσει ο αέρας. Θα μπορούσα να βάλω την εικόνα αυτής της ξεσκισμένης σημαίας που εξακολουθεί να στέκεται όρθια στο αέρα και από κάτω θα έβαζα ένα τσολιά τον οποίο θα τον χτυπούσε και αυτόν ο αέρας, αλλά θα στέκεται στη θέση του. Γιατί είμαστε Έλληνες και δεν θα το βάλουμε κάτω.
Αν δεν ήσασταν φωτογράφος, τι θα θέλατε να είστε;
Αν δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με την φωτογραφία θα ήθελα να είχα μπορέσει να συνεχίσω τον αθλητισμό, κάτι που το έκανα από πιτσιρικάς, και να πεθάνω κάποια στιγμή σαν αθλητής. Να με θυμούνται όλοι σαν αθλητή.
Μία φωτογραφία αφηγείται πράγματα και καταστάσεις; Τι πιστεύετε;
Η φωτογραφία ,όποια φωτογραφία και αν είναι, όποιος και αν την έχει τραβήξει, σίγουρα αφηγείται. Έχει μία ιστορία, μικρή ή μεγάλη. Το θέμα είναι τι ιστορία θέλει να δείξει ο φωτογράφος με την κάθε φωτογραφία του. Εγώ προτιμώ να αφήνω τον άλλον να δει με τα δικά του μάτια.
Ποια ήταν η καλύτερη στιγμή που έχετε ζήσει ως φωτογράφος;
Η καλύτερη στιγμή ήταν όταν κάποια κυρία που δεν την ήξερα και δεν με ήξερε, όταν συνειδητοποίησε πως εγώ είχα φωτογραφήσει το παιδί της, ήρθε, με αγκάλιασε και με φίλησε. Αυτή ήταν η πιο συγκινητική στιγμή.
Τέλος,τι θα συμβουλεύατε τους νέους που θέλουν να ασχοληθούν επαγγελματικά με την φωτογραφία;
Μετά από 27-28 χρόνια ενασχόλησης με την φωτογραφία και 24 σαν επαγγελματίας φωτογράφος θα τους έλεγα να είναι προετοιμασμένοι ότι θα πεινάσουν όσο αφορά τα υλικά αγαθά. Αν το αγαπούν, θα είναι πάντα χορτάτη η ψυχή τους. Θα τους συμβούλευα να μη σκέφτονται πολύ, να φωτογραφίζουν όσο αυτό τους γεμίζει και δίνει τροφή μέσα στη ψυχή τους.
Σχόλια