Αργύρης Γιαμάλογλου: «Η μοναξιά είναι ένα θέμα που κυριαρχεί σε όλους τους χαρακτήρες του έργου, πάντα δοσμένη με χιούμορ»
Συνέντευξη: Μαίρη Κάντα
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό, όταν ακούς «προσκλητήριο κηδείας»; Θλίψη, άσχημες καταστάσεις και κλάματα; Και αν εγώ σου έλεγα πως ακούγοντας το σκέφτομαι γέλιο μέχρι δακρύων, ευχάριστη ατμόσφαιρα και πολλά χαμόγελα, θα με περνούσες για τρελή;
Αργύρης Γιαμάλογλου
1) Έγραψες το έργο της παράστασης μαζί με την Σταυρούλα Δάμπαλη. Γιατί επιλέξατε να γράψετε μαύρη κωμωδία; Νομίζω ότι αρχικά δεν το επιλέξαμε αλλά μας βγήκε στην πορεία. Γενικά με τη Σταυρούλα έχουμε αναπτύξει έναν κώδικα επικοινωνίας και νομίζω ταιριάζει ο τρόπος γραφής μας, όχι απόλυτα βέβαια, αλλά σε πολλά σημεία. Η μαύρη κωμωδία νομίζω προέκυψε επειδή και στους δυο μας αρέσει το μαύρο χιούμορ και ότι έχει να κάνει με θάνατο, κηδείες και άλλα τέτοια μακάβρια πράγματα. Μάλλον είναι ένας τρόπος να ξορκίσεις το κακό και να το δεις από άλλη οπτική γωνία. Εξάλλου δε νομίζω ότι πια ο θάνατος μας φαίνεται τόσο μακάβριος.
2) Πώς ήταν η συνεργασία σου με την Σταυρούλα κατά της διάρκεια της συγγραφής του έργου; Η συνεργασία σου με τα άλλα παιδιά της ομάδας; Η συνεργασία μας ήταν μια χαρά, με τα πάνω της και τα κάτω της, είχαμε τις καλές μας στιγμές, είχαμε και τις διαφωνίες μας αλλά το θετικό ήταν ότι είχαμε και οι δύο έναν κοινό σκοπό. Τη συγγραφή ενός έργου και την υλοποίηση μίας παράστασης. Νομίζω ότι αν είσαι επαγγελματίας και έχεις ένα στόχο στο μυαλό σου προσπαθείς να κάνεις τη δουλειά σου όσο καλύτερα γίνεται και δεν αναλώνεσαι σε τσακωμούς και μικροπρέπειες. Το ίδιο συμβαίνει και με τα άλλα παιδιά της ομάδας. Και χαίρομαι πολύ που ενώ είμαστε νέοι στο χώρο, όσοι παίζουμε στην παράσταση, την έχουμε αντιμετωπίσει εντελώς επαγγελματικά και σοβαρά. Είμαι τυχερός που μπορώ και συνεργάζομαι με αυτούς τους ανθρώπους.
3) Είναι πιο εύκολο ή από κοινού συγγραφή ενός έργου ή πιο δύσκολο;
Δεν είναι ούτε πιο εύκολο ούτε πιο δύσκολο είναι απλά διαφορετικό γιατί πρέπει να λάβεις υπόψη σου άλλον έναν (ή και περισσότερους ανθρώπους) που συμμετέχει στη δημιουργία του κειμένου και να μη δρας εγωιστικά. Κι άλλωστε λένε δύο μυαλά καλύτερα από ένα. Αν πάντως ταιριάξεις με αυτόν ή αυτούς που θα γράψεις μαζί το αποτέλεσμα μπορεί να είναι εκπληκτικό.
4) Ποιος είναι ο ρόλος σου στη παράσταση;
Στην παράσταση υποδύομαι 2 πρόσωπα. Τον Ντάνι, έναν ομοφυλόφιλο κομμωτή που έχει εμμονή με το επικείμενο τέλος του κόσμου και τον Κυριάκο, το δίδυμο αδερφό μου που είναι επίσης κομμωτής. Αν και είναι πολύ δεμένοι μεταξύ τους κατά βάθος και οι δύο είναι μόνοι, μάλλον καλύτερα όχι μόνοι, παγιδευμένοι στην εικόνα του εαυτού τους. Ο Ντάνι δεν έχει πει ποτέ στον Κυριάκο για τη σεξουαλικότητα του και ο Κυριάκος νομίζω ότι ενώ κατά βάθος το ξέρει δε θέλει να το παραδεχτεί γιατί δεν μπορεί να δεχτεί τους ομοφυλόφιλους.
5) Πόσο δύσκολο είναι για έναν συγγραφέα να κάνει τον θεατή να γελάσει με την καρδιά του και να ξεχάσει τα προβλήματα της καθημερινότητας;
Νομίζω ότι δεν είναι πολύ δύσκολο ή τουλάχιστον τόσο δύσκολο όσο φαίνεται αρκεί ο θεατής να είναι έτοιμος να ξεχαστεί, να γελάσει, να ονειρευτεί και να μεταφερθεί σε έναν άλλο κόσμο για μιάμιση ώρα που διαρκεί μία παράσταση. Δυστυχώς έχουμε ξεχάσει να γελάμε και το αναγνωρίζουμε όλοι καθημερινά δίπλα μας, στους γείτονες, στους φίλους, στους περαστικούς, εκτός από τον εαυτό μας. Και σε μένα το έχω παρατηρήσει πολλές φορές, το πως με ρουφάει η καθημερινότητα και ουσιαστικά δεν τη ζω αλλά την παρατηρώ απ' έξω προσπαθώντας να βρω το χρόνο να κάνω όσα θέλω. Και μετά πηγαίνω στο θέατρο, βλέπω το φέρετρο που έχουμε στα σκηνικά και λέω, "άρχισε να ζεις δε σου μένει πολύς χρόνος". Νομίζω ότι φεύγοντας κάποιος από την παράσταση μας θα το πάρει αυτό το μήνυμα. Αυτό που λέμε «ζήσε το σήμερα γιατί το αύριο είναι αβέβαιο». Αυτός είναι ο σκοπός μας τουλάχιστον.
Σταυρούλα Δάμπαλη
1) Είσαι η συγγραφέας του έργου μαζί με τον Αργύρη Γιαμάλογλου. Ποιο ήταν το έναυσμα για να δημιουργηθεί αυτή η παράσταση;
Με τον Αργύρη έχουμε πολύ καλή χημεία, έχουμε παρόμοιο χιούμορ και το να γράψουμε μαζί είναι κάτι που το θέλαμε πολύ και οι δύο. Έτσι όταν μου πρότεινε την ιδέα να συνεργαστούμε δέχτηκα με μεγάλη χαρά. Από ‘κει και πέρα τα υπόλοιπα ήρθαν στην πορεία. Φυσικά στο να γίνει αυτή η παράσταση συνέβαλαν πολύ και τα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας προσφέροντάς μας μια άψογη συνεργασία καθώς και ο σκηνοθέτης μας, ο Παναγιώτης Καποδίστριας, που δέχτηκε πρόθυμα να μας βοηθήσει.
2) Ποιο είναι το μήνυμα που θα εισπράξουν οι θεατές στο τέλος της παράστασης;
Παρόλο που εκ πρώτης όψεως η παράσταση διαπραγματεύεται ένα απαισιόδοξο θέμα, το θάνατο και το τέλος του κόσμου, θεωρώ πως το μήνυμα που αφήνει είναι άκρως αισιόδοξο. Στόχος μας είναι να περάσουμε το γεγονός πως κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή και πως η κάθε στιγμή που ζούμε είναι σημαντική και άξια να μας κάνει ευτυχισμένους, αρκεί να της το επιτρέψουμε.
3) Μίλησε μας για το ρόλο σου στη παράσταση.
Υποδύομαι την Αννέτα Ντούρου-Αλεβιζάτου. Είναι μία πλούσια κυρία της Εκάλης που βρίσκεται τυχαία σ’ αυτό το γραφείο τελετών και αρπάζει την ευκαιρία που της δίνεται για να κάνει πράξη το καλύτερό της χόμπι, να βοηθάει ανθρώπους. Είναι μια γυναίκα που έχει μάθει να ζει με όλα αυτά που της επιβάλλει η «καλή» κοινωνία αλλά όπως όλοι μας, στη δύσκολη στιγμή, βγάζει κι αυτή της αδυναμίες της.
4) Εάν είχες μόνο λίγα λεπτά προτού καταστραφεί ο κόσμος, τι θα ήθελες να πεις και σε ποιον;
Γενικότερα είμαι ένας άνθρωπος που δύσκολα εκφράζω τα συναισθήματά μου, ίσως μερικές φορές μάλιστα δεν τα εκφράζω καν. Οπότε νομίζω πως αυτά τα λίγα λεπτά πριν το τέλος θα ήθελα να πω στους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους πόσο τους αγαπάω… Ακούγεται κάπως κλισέ αλλά αυτό θα ήθελα πραγματικά να κάνω.
Ευστρατία Λυρατζοπούλου
4) Εάν είχες μόνο λίγα λεπτά προτού καταστραφεί ο κόσμος, τι θα ήθελες να πεις και σε ποιον;
Γενικότερα είμαι ένας άνθρωπος που δύσκολα εκφράζω τα συναισθήματά μου, ίσως μερικές φορές μάλιστα δεν τα εκφράζω καν. Οπότε νομίζω πως αυτά τα λίγα λεπτά πριν το τέλος θα ήθελα να πω στους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους πόσο τους αγαπάω… Ακούγεται κάπως κλισέ αλλά αυτό θα ήθελα πραγματικά να κάνω.
Ευστρατία Λυρατζοπούλου
1) Μίλησε μας λίγο για το χαρακτήρα που υποδύεσαι στη παράσταση.
Στο έργο υποδύομαι τη Μένη, ένα πλάσμα ιδιαίτερα εύθραυστο και συναισθηματικό , καλά κρυμμένο όμως πίσω από μια σκοτεινή μάσκα. Έχασε τη μητέρα της σε τρυφερή ηλικία, γεγονός που την έκανε να κλειστεί στον εαυτό της και να μεγαλώσει με έλλειψη εμπιστοσύνης στους ανθρώπους και τη ζωή. Βρήκε καταφύγιο στην Gothic φιλοσοφία και επέλεξε να ζει σ’ έναν δικό της κόσμο μακριά από οτιδήποτε και οποιονδήποτε θα μπορούσε να την πληγώσει.
Στο έργο υποδύομαι τη Μένη, ένα πλάσμα ιδιαίτερα εύθραυστο και συναισθηματικό , καλά κρυμμένο όμως πίσω από μια σκοτεινή μάσκα. Έχασε τη μητέρα της σε τρυφερή ηλικία, γεγονός που την έκανε να κλειστεί στον εαυτό της και να μεγαλώσει με έλλειψη εμπιστοσύνης στους ανθρώπους και τη ζωή. Βρήκε καταφύγιο στην Gothic φιλοσοφία και επέλεξε να ζει σ’ έναν δικό της κόσμο μακριά από οτιδήποτε και οποιονδήποτε θα μπορούσε να την πληγώσει.
2) Έχεις κάποια κοινά στοιχεία με το ρόλο που ενσαρκώνεις;
Όταν πρωτοδιάβασα το κείμενο και μου είπαν πως με θέλουν για το ρόλο της Μένης, χάρηκα και πανικοβλήθηκα συγχρόνως. Θεωρώντας πως πρόκειται για έναν εντελώς κόντρα σ’ εμένα ρόλο, ενθουσιάστηκα , γιατί επιτέλους είχα την ευκαιρία να καταπιαστώ με κάτι πέραν της γλυκιάς ενζενί που προδιαθέτει το παρουσιαστικό μου, αλλά ταυτόχρονα κυριεύτηκα από άγχος για το αν θα καταφέρω να περάσω στον κόσμο την αλήθεια αυτής της κοπέλας . Δουλεύοντας , λοιπόν, με τη Μένη και προσπαθώντας να την ανακαλύψω, συνειδητοποίησα πως δε διαφέρουμε και τόσο τελικά. Και οι δυο λειτουργούμε με το συναίσθημα και ότι νιώθουμε, το νιώθουμε έντονα. Από φόβο όμως πως αυτό δε θα εκτιμηθεί ή δε θα βρει ανταπόκριση , το κρατάμε καλά κλειδωμένο μέσα μας και κρυβόμαστε πίσω από προσωπεία. Διαφορετικό η κάθε μια βέβαια. Φυσικά, όταν λέω προσωπείο δεν υπονοώ την έννοια της υποκρισίας, αλλά την επιλογή έκθεσης των στοιχείων του χαρακτήρα μας στα οποία νιώθουμε ασφαλείς.
3) Οι πέντε ήρωες στη παράσταση μοιράζονται τους φόβους και τις αγωνίες τους. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος;
Θα απαντήσω μ’ ένα κλισέ, που όμως πραγματικά βγαίνει από μέσα μου. Το να χάσω τα αγαπημένα μου πρόσωπα, θα μπορούσε να με διαλύσει. Είτε πρόκειται για μέλη της οικογένειας μου, είτε για ανθρώπους που εγώ επέλεξα να λάβουν μέρος στη ζωή μου. Δε δένομαι εύκολα με κάποιον. Όταν όμως το κάνω, δίνω μεγάλο μέρος της Ευστρατίας και μάλιστα απαλλαγμένο από οποιοδήποτε προσωπείο. Όπως και να το κάνουμε, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι το άλφα και το ωμέγα στη ζωή μας. Βρίσκουμε τον εαυτό μας μέσα απ’ αυτές, αλλά και κινδυνεύουμε να χάσουμε κι ένα μεγάλο κομμάτι του.
Θα απαντήσω μ’ ένα κλισέ, που όμως πραγματικά βγαίνει από μέσα μου. Το να χάσω τα αγαπημένα μου πρόσωπα, θα μπορούσε να με διαλύσει. Είτε πρόκειται για μέλη της οικογένειας μου, είτε για ανθρώπους που εγώ επέλεξα να λάβουν μέρος στη ζωή μου. Δε δένομαι εύκολα με κάποιον. Όταν όμως το κάνω, δίνω μεγάλο μέρος της Ευστρατίας και μάλιστα απαλλαγμένο από οποιοδήποτε προσωπείο. Όπως και να το κάνουμε, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι το άλφα και το ωμέγα στη ζωή μας. Βρίσκουμε τον εαυτό μας μέσα απ’ αυτές, αλλά και κινδυνεύουμε να χάσουμε κι ένα μεγάλο κομμάτι του.
Μαρία Σόλα
1) Ποιος είναι ο ρόλος σου στη παράσταση;
Στην παράσταση υποδύομαι την Αφρούλα. Η Αφρούλα είναι μια γυναίκα η οποία έχει μεγαλώσει με τα κλασσικά παραμύθια που μας λένε οι γιαγιάδες μας: τους γνωστούς πρίγκιπες με τα άσπρα άλογα, την τέλεια στιγμή. Έτσι, περιμένοντας την τέλεια στιγμή και τον τέλειο άντρα δεν έχει γευτεί ακόμα τον έρωτα, δεν έχει νιώσει την συντροφικότητα και τώρα απελπισμένα τα αναζητά.
2) Ο θάνατος είναι ένα από τα θέματα της παράστασης. Τι σχέση έχεις μαζί του; Σε τρομάζει, σε αγχώνει ή σε βρίσκει αδιάφορη;
Ο θάνατος είναι ή μάλλον ήταν ένας απ τους μεγαλύτερους φόβους μου. Σκέφτομαι πως αφού υπάρχει η ζωή υπάρχει και ο θάνατος και αφού υπάρχει θάνατος θέλω να ζήσω. Με τρομοκρατεί η ιδέα πως κάποια στιγμή οι άνθρωποι μου δεν θα είναι εδώ, πως δεν θα μπορώ να τους μιλήσω, να τους αγκαλιάσω. Τότε φαντάζομαι θα παρηγορούμαι με τους αγγέλους που είναι πάντα δίπλα μας και με τα πνεύματα που κυκλοφορούν στη ζωή μας.
3) Εάν πιστέψουμε την θεωρία των Μάγια, τι θα ήθελες να κάνεις τα τελευταία λεπτά πριν να καταστραφεί ο κόσμος;
Να απολαύσω το τέλος. Οι τελευταίες στιγμές ας είναι χωρίς παρελθόν στο μυαλό και χωρίς απωθημένα στη καρδιά.
Μάνος Σφυράκης
1) Ποιος είναι ο ρόλος σου στη παράσταση;
Στην παράσταση υποδύομαι την Αφρούλα. Η Αφρούλα είναι μια γυναίκα η οποία έχει μεγαλώσει με τα κλασσικά παραμύθια που μας λένε οι γιαγιάδες μας: τους γνωστούς πρίγκιπες με τα άσπρα άλογα, την τέλεια στιγμή. Έτσι, περιμένοντας την τέλεια στιγμή και τον τέλειο άντρα δεν έχει γευτεί ακόμα τον έρωτα, δεν έχει νιώσει την συντροφικότητα και τώρα απελπισμένα τα αναζητά.
2) Ο θάνατος είναι ένα από τα θέματα της παράστασης. Τι σχέση έχεις μαζί του; Σε τρομάζει, σε αγχώνει ή σε βρίσκει αδιάφορη;
Ο θάνατος είναι ή μάλλον ήταν ένας απ τους μεγαλύτερους φόβους μου. Σκέφτομαι πως αφού υπάρχει η ζωή υπάρχει και ο θάνατος και αφού υπάρχει θάνατος θέλω να ζήσω. Με τρομοκρατεί η ιδέα πως κάποια στιγμή οι άνθρωποι μου δεν θα είναι εδώ, πως δεν θα μπορώ να τους μιλήσω, να τους αγκαλιάσω. Τότε φαντάζομαι θα παρηγορούμαι με τους αγγέλους που είναι πάντα δίπλα μας και με τα πνεύματα που κυκλοφορούν στη ζωή μας.
3) Εάν πιστέψουμε την θεωρία των Μάγια, τι θα ήθελες να κάνεις τα τελευταία λεπτά πριν να καταστραφεί ο κόσμος;
Να απολαύσω το τέλος. Οι τελευταίες στιγμές ας είναι χωρίς παρελθόν στο μυαλό και χωρίς απωθημένα στη καρδιά.
Μάνος Σφυράκης
1) Γιατί αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός; Τι είναι αυτό που σε γοήτευσε στη υποκριτική; Στην δραματική σχολή με είχαν ρωτήσει κάτι διαφορετικό, δηλαδή, αν ήμουν απ' τα παιδιά που διάλεξα να γίνω ηθοποιός επειδή κοιταζόμουν στο καθρέπτη και με καμάρωνα... Δεν ήμουν ποτέ το παιδί του καθρέπτη, γιατί με ενδιέφερε το μέσα και όχι το έξω. Πάντα μου άρεσε να δημιουργώ φανταστικές ιστορίες, να αποστηθίζω κείμενα και υποδύομαι διάφορους ρόλους, μα κυρίως να κάνω τον κόσμο να περνάει καλά και αυτός ήταν ένας πολύ καλός λόγος που με ώθησε ώστε να γίνω ηθοποιός. Αρχικά στόχευα για Αγγλική φιλολογία, όμως η ιδέα να είμαι πίσω από μια έδρα και να ρίχνω το επιτακτικό μου βλέμμα στα παιδάκια, αντί να τα διασκεδάζω, δεν ήταν του στυλ μου! Οπότε πριν καν το καταλάβω, βρέθηκα μέσα στην Δραματική Σχολή, όπου δεν άργησε να με γοητεύσει η θεατρική σκηνή.
2) Ποιος είναι ο ρόλος σου στη παράσταση;
Υποδύομαι τον Αριστομένη, ένα καθηγητή που δίδασκε σ' ένα φροντιστήριο στην Κρήτη, όμως κληρονομεί το Γραφείο Κηδειών του θείου του, όταν εκείνος πεθαίνει και αναγκάζεται να έρθει στην Αθήνα. Η ιδέα να αναλάβει μια τέτοια επιχείρηση δεν του φαίνεται αρκετά καλή, όμως η αγάπη του για μια κοπέλα που δουλεύει εκεί, του ανατρέπει τις σκέψεις του.
3) Πού θα ήθελες να βρισκόσουν την τελευταία μέρα του κόσμου, εάν πιστέψουμε την θεωρία των Μάγια;
Εάν υποθέσουμε πως η θεωρία σημαίνει το τέλος του κόσμου και όχι την αρχή σε κάτι καινούριο, θα ήθελα να βρίσκομαι μαζί με όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Επίσης, θα άνοιγα την καρδιά μου σε ένα ιδιαίτερα σημαντικό άτομο.
Παναγιώτης Καποδίστριας
1) Έχετε την σκηνοθεσία και τη επιμέλεια της παράστασης. Μιλήστε μας λίγο για το δικό σας ρόλο.
Ο δικός μου ρόλος νομίζω ήταν συνδετικός, όπως θα έπρεπε να είναι ο ρόλος κάθε σκηνοθέτη. Προσπάθησα να πάρω τη ζωντάνια και την φρεσκάδα πέντε νέων ηθοποιών και σε συνδυασμό με την πείρα που έχω αποκτήσει τα χρόνια που είμαι στο χώρο, να φτιάξω μία ωραία, ζεστή, χιουμοριστική και γεμάτη αλήθεια παράσταση. Προσπάθησα μέσα από την σκηνοθεσία μου να διδάξω στα παιδιά πράγματα και μυστικά που πρέπει να ξέρουν όλοι οι ηθοποιοί που ανεβαίνουν στη σκηνή.
2) Πώς νοιώθετε που συνεργάζεστε με τους μαθητές της σχολής σας;
Νομίζω μόνο υπερηφάνεια θα μπορούσε να νιώθει κανείς όταν βλέπει μαθητές του να προχωράνε και να κάνουν τα πρώτα τους επαγγελματικά βήματα. Όπως λέω σε όλους τους μαθητές της σχολή "μπαίνετε Tabula Rasa, (δηλαδή άγραφος πίνακας) αλλά φροντίστε να μη βγείτε Tabula Rasa". Tabula Rasa είναι το όνομα της σχολής και είναι ακριβώς αυτό που με εκφράζει γι’ αυτό και έδωσα αυτό το όνομα. Είναι πολύ συναρπαστικό και αναζωογονητικό να παίρνεις παιδιά που ξεκινούν τώρα και είναι εντελώς απαίδευτα και να τα βλέπεις σιγά σιγά να προοδεύουν και να κάνουν πράξη αυτά που τους έχεις διδάξει. Νιώθεις διπλή υπερηφάνεια.
3) Θα θέλατε να μας πείτε κάποια σκηνοθετικά «μυστικά» που θα αποκαλυφθούν κατά την διάρκεια της παράστασης;
Υπάρχουν πολλά μυστικά κατά τη διάρκεια της παράστασης, τόσο σεναριακά όσο και τεχνικά αλλά αν σας τα πω δε θα είναι πια μυστικά. Σας περιμένουμε να τα ανακαλύψετε από κοντά. To μόνο που ίσως θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας είναι πως σπάμε τους κανόνες του θεάτρου στο διάλειμμα. Οι ηθοποιοί παραμένουν στη σκηνή, χωρίς να σπάνε τη ροή του έργου. Το έργο "Προσκλητήριο κηδείας" διαδραματίζεται σχεδόν σε φυσικό χρόνο.
Υπάρχουν πολλά μυστικά κατά τη διάρκεια της παράστασης, τόσο σεναριακά όσο και τεχνικά αλλά αν σας τα πω δε θα είναι πια μυστικά. Σας περιμένουμε να τα ανακαλύψετε από κοντά. To μόνο που ίσως θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας είναι πως σπάμε τους κανόνες του θεάτρου στο διάλειμμα. Οι ηθοποιοί παραμένουν στη σκηνή, χωρίς να σπάνε τη ροή του έργου. Το έργο "Προσκλητήριο κηδείας" διαδραματίζεται σχεδόν σε φυσικό χρόνο.
- Για να μάθετε περισσότερα για τη σχολή Tabula Rasa μπορείτε να μπείτε εδώ
http://www.tabula.gr
Σχόλια