Γράφει η Μαίρη Κάντα
12 Σεπτεμβρίου 1985
Αύριο είναι η πρώτη μου μέρα στο σχολείο. «Νηπιαγωγείο» μου είπε η μαμά μου πως το λένε. Ανυπομονώ να πάω στο σχολείο. Φοβάμαι λίγο, αλλά ο μπαμπάς μου είπε πως οι μεγάλοι άντρες δεν φοβούνται. Και εγώ τώρα είμαι μεγάλος άντρας, αφού θα πάω και σχολείο ντε. Βρήκα και τι θα φορέσω. Η μαμά μου έβαλε τις φωνές γιατί έκανα άνω-κάτω την ντουλάπα αλλά δεν με νοιάζει. Θέλω αύριο να είμαι όμορφος.
Αυτή είναι η πρώτη φορά που γράφω σε αυτό το σημειωματάριο. Μου το αγόρασαν προχθές οι γονείς μου για να γράφω ό,τι σκέφτομαι. Βέβαια, δεν ξέρω ακόμα να γράφω, ούτε να διαβάζω. Ζήτησα όμως την βοήθεια της μαμάς για να γράψει αυτές τις γραμμές. Όταν μεγαλώσω περισσότερο θα γράφω μόνος μου. Το υπόσχομαι.
Πάω για ύπνο τώρα. Καληνύχτα!
13 Φεβρουαρίου 1990 Έχω κορίτσι. Την λένε Ελένη και κάθεται πίσω από μένα στη τάξη. Είναι καινούρια στη τάξη και τόσο όμορφη. Έχει μακριά ξανθά μαλλιά και πράσινα μάτια. Μου αρέσει όταν περπατάει για να μου φέρει το τετράδιο της. Τα πόδια της ίσα που αγγίζουν το πάτωμα. Όταν τρέχει, νομίζεις πως πετάει. Είμαι σίγουρος πως η Ελένη είναι ένας φτερωτός άγγελος. Της το είχα πει μια φορά την ώρα της γυμναστικής και μου χαμογέλασε. Και ξαφνικά, είδα τον ήλιο στο πρόσωπό της. Αυτό ήταν. Από εκείνη την μέρα, ήθελα να γίνει το κορίτσι μου.
Πριν λίγες μέρες, η μητέρα μου με είχε πάει στη παιδική χαρά της γειτονιάς. Εκεί ήταν και η Ελένη με την γιαγιά της. Μόλις την είδα χάρηκα πάρα πολύ. Θα της ζητούσα να γίνει το κορίτσι μου. Είχα προετοιμαστεί και είχα προβάλλει τα λόγια μου στο καθρέφτη του σπιτιού. Θα της έδινα μια καραμέλα κανέλας που ήξερα πόσο της άρεσε και μετά θα της έλεγα « Θέλω να γίνεις το κορίτσι μου. Εσύ θέλεις;»
Απάντησε θετικά και της έδωσα ένα φιλάκι στο μάγουλο. Κοκκίνισε τόσο πολύ που άρχισα να γελάω. Έμοιαζε με λαχταριστή φράουλα και εγώ λατρεύω τις φράουλες. Από τότε είμαι το αγόρι της και αυτή το κορίτσι μου. Δεν είναι τέλειο;
Αύριο είναι η μέρα των ερωτευμένων. Γιορτάζει ο Άγιος Βαλεντίνος. Με την βοήθεια της μαμάς μου, έφτιαξα μια κάρτα. Έχω ζωγραφίσει δύο μεγάλες κόκκινες καρδιές με τα ονόματά μας μέσα. Δίπλα από τις καρδιές ζωγράφισα μια ανθοδέσμη και έγραψα « Θα είσαι για πάντα το κορίτσι μου, να το θυμάσαι». Σκέφτομαι να της το αφήσω στο θρανίο μαζί με ένα λευκό τριαντάφυλλο που έκοψα από την γλάστρα της μαμάς.
Ελπίζω να της αρέσει και να μη αρχίσει τις φωνές, όπως έκανε η μητέρα μου όταν αναρωτήθηκε ποιος έκοψε το μοναδικό τριαντάφυλλο από την αγαπημένη της τριανταφυλλιά. Όταν η Ελένη θα έρθει να με ευχαριστήσει για το δώρο, θα την ρωτήσω πώς μπορεί να «πετάει» τόσο όμορφα. Θέλω και εγώ να «πετάω» έτσι..
15 Φεβρουαρίου 1990 Έμαθα το μεγάλο μυστικό της Ελένης. Είμαι τόσο χαρούμενος. Εχθές έγινε η αποκάλυψη. Όλα πήγαν όπως τα είχα σχεδιάσει. Μπήκα νωρίς στη τάξη και άφησα την κάρτα με το λουλούδι στο θρανίο της Ελένης. Περίμενα μέχρι να το δει. Από την αγωνία μου άρχισα να τρώω τα νύχια μου. Μετά από λίγη ώρα, μπήκε η Ελένη στη αίθουσα και είδε το δώρο μου. Με ευχαρίστησε χαμογελαστή και τότε βρήκα την κατάλληλη στιγμή για να την ρωτήσω.
«Ελένη, πώς μπορείς και πετάς; Πές μου την αλήθεια. Δεν είσαι από την γη;» τόλμησα να προφέρω αυτές τις λέξεις και μετά αγχώθηκα για την απάντηση που θα μου έδινε. Γέλασε και με αποκάλεσε «χαζό». Λίγο πριν να φύγω για να μη δει το πόσο είχα ντραπεί, με έπιασε από το χέρι και είπε: « Ίσως είσαι λίγο χαζούλης, αλλά εγώ σε αγαπώ και έτσι. Δεν πετάω, στα αλήθεια, περπατάω απλά με στυλ, αέρινα. Όπως όλες οι χορεύτριες. Πηγαίνω σε σχολή χορού εδώ και δύο χρόνια περίπου και όταν μεγαλώσω θα γίνω σπουδαία χορεύτρια. Θα χορεύω και θα με χειροκροτούν όλοι, θα το δεις. Γιατί δεν έρχεσαι και εσύ στη σχολή; Θα είμαστε μαζί»
Να γίνω χορευτής; Δεν χρειάστηκε να το πολυσκεφτώ. Μου άρεσε πολύ αυτή η ιδέα. Να χορεύω μαζί με την Ελένη και το κοινό όρθιο να με χειροκροτεί. «Ω ναι είναι θαυμάσια ιδέα» της είπα και υποσχέθηκα πως σύντομα θα πήγαινα να γραφτώ στη σχολή.
Τώρα το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να πείσω τους γονείς μου να με πάνε στη σχολή χορού. Θα τα καταφέρω; Ανησυχώ πολύ. Θα τους εξηγήσω πόσο πολύ θέλω να μάθω να χορεύω, θα τους υποσχεθώ πως θα γίνω ο πιο καλός μαθητής στο σχολείο και αν χρειαστεί θα τους ζητήσω να μη μου δίνουν χαρτζιλίκι. Αρκεί να με αφήσουν να πάω στη σχολή. Μακάρι να τους πείσω.
30 Αυγούστου 1990
Λένε πως όταν τα όνειρα δεν χωράνε στα μάτια γίνονται δάκρυα. Αυτή την στιγμή, αγαπημένε μου φίλε, δακρύζω. Δεκάδες δάκρυα χαράς γλιστράνε στο πρόσωπό μου, μουσκεύουν την σελίδα. Αν έπρεπε να γράψω κάτι δίπλα στη λέξη «ευτυχία» θα έγραφα «χορός». Ναι, έτσι αισθάνομαι για τον χορό. Ο χορός για μένα είναι η ευτυχία που έψαχνα να βρω, είναι κάτι το μαγικό, το φανταστικό.
Εδώ και λίγους μήνες πηγαίνω στη σχολή χορού. Η δασκάλα που μας κάνει χορό έχει ενθουσιαστεί με μένα. Λέει πως είμαι πολύ καλός και πώς έχω έμφυτο ταλέντο. Πολύ μου αρέσει όταν ακούω τα «μπράβο» από την κυρία. Εξασκούμαι στο μοντέρνο και στο κλασικό χορό. Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω μεγάλος χορευτής, να χορεύω σε παραστάσεις χορού και να δίνω συνεντεύξεις σε περιοδικά.
Τώρα μπορώ να «πετάω» στο δρόμο όπως και η Ελένη. Η Ελένη νομίζω με ζηλεύει γιατί η κυρία λέει σε μένα μόνο «μπράβο» και σε αυτή μόνο παρατηρήσεις κάνει. Δεν χορεύει τόσο καλά, όσο εγώ. Να της προτείνω να της δείξω πώς να χορεύει καλύτερα ή θα μου θυμώσει;
Στο σπίτι, όταν κάθομαι με τους γονείς μου να φάνε, μιλάω συνεχώς για το χορό. Κάποιες φορές ο πατέρας μου εκνευρίζεται. Τότε αρχίζει να μου λέει πως ο χορός δεν είναι «αντρικό χόμπι» και πως πρέπει να αρχίσω να έχω αντρικά χόμπι. Δεν μπορώ να καταλάβω τι λέει. Γιατί να μη συνεχίσω το χορό; Αφού τον λατρεύω. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν.
Για να σταματήσει να εκνευρίζεται ο πατέρας μου, του υποσχέθηκα πως όταν πάω στο Γυμνάσιο, δεν θα μιλήσω σε κανέναν συμμαθητή μου για τον χορό. Θα το κρατήσω από όλους κρυφό. Δεν μου αρέσει η υπόσχεση που έδωσα στον πατέρα μου, αλλά φοβάμαι πως αν δεν το κρατήσω μυστικό, ο μπαμπάς δεν θα με αφήσει να χορέψω ξανά.
Δεν θα με ρωτήσεις, αγαπητέ μου, γιατί δακρύζω από χαρά; Ή περιμένεις να σου πω το «γιατί» μόνος μου; Δακρύζω ευτυχισμένος γιατί αύριο είναι μία πολύ σημαντική μέρα. Αύριο θα χορέψω για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό. Ναι, αλήθεια σου λέω. Η δασκάλα μου με εμπιστεύεται απόλυτα και έτσι στη παράσταση της σχολής θα χορέψω και εγώ σόλο.
Η Ελένη όταν έμαθε πως θα χορέψω στη μεγάλη παράσταση της σχολής και μάλιστα σόλο, θύμωσε πολύ με μένα. Δεν μου μιλάει καθόλου και όταν την ρώτησα γιατί μου φέρεται έτσι, απάντησε: «Μισώ εσένα και την δασκάλα. Και δεν με νοιάζει, πες της το. Εγώ είμαι περισσότερο καιρό στη σχολή και ποτέ δεν με έχει αφήσει να χορέψω σόλο.»
Ίσως να έχει δίκιο που μου έχει θυμώσει, αλλά δεν φταίω εγώ. Αλήθεια. Δεν θα χόρευα σόλο, αν δεν το ζητούσε η δασκάλα. Αλλά εκείνη μου είπε πως μπορώ να το κάνω γιατί έχω σπουδαίο ταλέντο. Ε λοιπόν, δεν με νοιάζει η συμπεριφορά της Ελένης, ας μου θυμώσει όσο θέλει. Εγώ θα χορέψω αύριο και θα το ευχαριστηθώ πολύ.
Πρέπει να πέσω για ύπνο. Πρέπει να είμαι ξεκούραστος για αύριο. Σήμερα θέλω να δω στο όνειρό μου τα βήματα του σόλου για να «σκίσω» αύριο. Ευχήσου μου «καλή επιτυχία».
ΥΓ: Μακάρι αύριο η Ελένη να μη είναι θυμωμένη και να μου ευχηθεί «καλή επιτυχία» χαμογελαστή. Α, θα έρθουν και οι γονείς μου να με δουν.
31 Αυγούστου 1990 (πρωί)
Ξύπνησα έντρομος και ιδρωμένος. Είδα ένα απαίσιο όνειρο. Χόρευα σόλο σε μία παράσταση και τα βήματα μου ήταν τόσο καλά που έμοιαζα σαν να πετούσα. Κάτω από την σκηνή με παρακολουθούσαν εκατοντάδες θεατές, όλοι ήταν γοητευμένοι με τον χορό μου. Μέχρι που κάποιος από το κοινό μου πέταξε μια κόκκινη κορδέλα. Μόλις την άγγιξα, έχασα τα βήματά μου και έπεσα στο έδαφος. Κοκκίνισα ελαφρά, προσπάθησα να σηκωθώ, μα δεν μπορούσα. Τα πόδια μου δεν με υπάκουαν. Οι θεατές με ενθάρρυναν με το χειροκρότημα τους να σηκωθώ πάνω, αλλά εγώ έμενα καθηλωμένος στο πάτωμα.
Φοβισμένος διηγήθηκα αυτό το όνειρο στη μαμά μου. Τα λόγια της και η αγκαλιά της με καθησύχασαν αλλά το βλέμμα της όση ώρα έλεγα το όνειρο μου έδειξε κάτι άλλο. Νομίζω πως ήταν φοβισμένο.
Δεν ξέρω. Θα ακούσω την συμβουλή της μητέρας μου και θα προσπαθήσω να ξεχάσω ό,τι ονειρεύτηκα. Ίσως φταίει το άγχος μου για την σημερινή παράσταση, αλλά δεν αφήσω τίποτα να μου χαλάσει την διάθεση.
31 Αυγούστου 1990 (βράδυ)
Είναι περασμένα μεσάνυχτα και εγώ είμαι απίστευτα κουρασμένος. Όλα πήγαν υπέροχα στη παράσταση. Στη αρχή ήμουν πολύ αγχωμένος και λίγο πριν βγω στη σκηνή κοίταξα κρυφά από την κουρτίνα τους θεατές. «Παναγιά μου» σκέφτηκα, «ήταν πάρα πολλοί». Πριν να αρχίσω να τσιρίζω από τον πανικό μου, με πλησίασε η Ελένη, με φίλησε στο μάγουλο και μου ευχήθηκε «καλή επιτυχία». Εκείνη την στιγμή μου πέρασαν όλα. Ούτε φοβόμουν, ούτε αγχωνόμουν, τίποτα. Ανυπομονούσα να φτάσει η ώρα του σόλο μου.
Και έφτασε. Βγήκα στη σκηνή και πέταξα κυριολεκτικά. Ο χορός, η μουσική με συνεπήρε τόσο πολύ που ήταν σαν να πετούσα στα ουράνια. Όταν η χορογραφία έφτασε στο τέλος, προσγειώθηκα ξανά στη γη με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο. Όλοι οι θεατές είχαν σηκωθεί όρθιοι και με χειροκροτούσαν. Δάκρυα κυλούσαν στα μάτια μου και δεν μπορούσα να πιστέψω πως ζούσα αυτή την στιγμή.
Όταν έφυγα από την σκηνή και μπήκα στα καμαρίνια, η δασκάλα μου με αγκάλιαζε σφιχτά συγκινημένη και μου έλεγε αμέτρητα «μπράβο». Στα καμαρίνια ήρθαν αργότερα και οι γονείς μου. Η μητέρα μου με αγκάλιαζε συνέχεια και μου έλεγε το πόσο καλός ήμουν, ενώ ο πατέρας μου στεκόταν σοβαρός και απόμακρος. Ξέρω, πως δεν του αρέσει να με βλέπει να χορεύω. Πώς θα προτιμούσε να με βλέπει σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου και να κλωτσούσα μια μπάλα.
Ξέρω πολύ καλά και ας είμαι μικρός, αλλά δεν με νοιάζει. Εγώ όταν θα μεγαλώσω θα γίνω
σπουδαίος χορευτής και θα με θαυμάζουν όλοι. Ακόμα και ο πατέρας μου. Το υπόσχομαι στο εαυτό μου.
Πρέπει να πάω για ύπνο τώρα. Νυστάζω και η μαμά μού φωνάζει να κλείσω το φως.
20 Νοεμβρίου 1994
Τελευταία τάξη στο Γυμνάσιο. Πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια; Τα μαθήματα τώρα στο Γυμνάσιο είναι αρκετά δύσκολα αλλά προσπαθώ και συνεχίζω να είμαι καλός μαθητής. Διαβάζω όσο μπορώ και οι βαθμοί μου θα έλεγα πως είναι αρκετά υψηλοί. Με την Ελένη δεν κάνω πια πολύ παρέα. Μιλάμε αραιά και πού στη τάξη. Όσο μεγαλώνει, ομορφαίνει αλλά εγώ τώρα έχω φίλους μόνο αγόρια.
Από την Α' Γυμνασίου μπήκα και στη ποδοσφαιρική ομάδα του σχολείου. Όταν προλαβαίνω, πηγαίνω στις προπονήσεις. Δεν είμαι καθόλου καλός στο ποδόσφαιρο. Μπήκα στη ομάδα, μόνο για να κάνω το χατίρι του πατέρα μου.
Ο χορός φυσικά συνεχίζει να υπάρχει στη ζωή μου. Ή μάλλον να το θέσω αλλιώς: Συνεχίζω να υπάρχω για τον χορό. Οι προπονήσεις μου τώρα είναι καθημερινές και πολύωρες. Επιστρέφω αργά το βράδυ κάθε φορά στο σπίτι, αλλά ποτέ δεν παραπονέθηκα. Όσο χορεύω, τόσο περισσότερο λατρεύω το χορό.
«Αστέρι» με αποκαλεί συνέχεια η δασκάλα μου και με καμαρώνει. Τώρα πια κάνω περισσότερα σόλο στις παραστάσεις που διοργανώνει η σχολή και αρχίζω να κάνω τις δικές μου χορογραφίες. Από το επόμενο μήνα θα αρχίσω να διδάσκω τα μικρότερα παιδιά «για έξτρα χαρτζιλίκι» όπως είπε η διευθύντρια της σχολής.
Ανυπομονώ να ξεκινήσω. Αν συνεχίσω την τόση καλή δουλειά που κάνω, υπάρχει περίπτωση να πάρω υποτροφία στη μεγαλύτερη σχολή χορού στο εξωτερικό. Την θέλω τόσο πολύ αυτή την υποτροφία. Θα αλλάξει όλη η ζωή μου αν σπουδάσω στο Λονδίνο χορό. Θέλω να γίνω ο καλύτερος χορευτής του κόσμου. Θα τα καταφέρω άραγε;
Μόνο να... Μερικές φορές φοβάμαι. Τι; Φοβάμαι πως δεν θα καταφέρω ποτέ να πραγματοποιήσω το όνειρό μου. Δεν ξέρω το «γιατί» αλλά έχω ένα- πώς το λένε; - προαίσθημα πως κάτι κακό θα συμβεί στο τέλος. Δεν ξέρω.. Είναι αυτό το παράξενο όνειρο που βλέπω αρκετά συχνά από την μέρα που ξεκίνησα το χορό.
Βλέπω στο ύπνο μου πως εκεί που χορεύω στη σκηνή, κάποιος θεατής μου πετά μία κόκκινη κορδέλα και εγώ ξαφνικά πέφτω στο πάτωμα μη μπορώντας να σηκωθώ. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό που βλέπω δεν ξέρω, αλλά τρομάζω.
Είναι και κάτι άλλο. Είναι κάποιες ενοχλήσεις που νοιώθω στο σώμα μου, όταν προσπαθώ να κάνω κάποιες δύσκολες κινήσεις. Δεν τις νοιώθω πάντα, μόνο μερικές φορές, αλλά δεν το έχω πει σε κανέναν. Καλύτερα να μη ξέρουν τίποτα, μόνο σε σένα το λέω, αγαπημένε μου φίλε. Δεν πρέπει να φοβάμαι έτσι; Όλα θα πάνε καλά. Είμαι νέος, έχω όλη την ζωή μπροστά μου και ο χορός είναι η ζωή μου.
24 Δεκεμβρίου 1995
Μόλις επέστρεψα από την χριστουγεννιάτικη παράσταση χορού. Διοργανώθηκε από το δήμαρχο της πόλης μας για φιλανθρωπικό σκοπό. Όλες τις χορογραφίες της παράστασης τις ετοίμασα εγώ. Είμαι πολύ περήφανος για τον εαυτό μου. Οι πόνοι στη μέση μου κατά την διάρκεια της παράστασης δεν με εμπόδισαν στο να ολοκληρώσω με απόλυτη επιτυχία το σόλο μου. Στο τέλος, όλοι είχαν σηκωθεί όρθιοι και χειροκροτούσαν. Είχα συγκινηθεί τόσο πολύ.
Στα παρασκήνια, ήρθε ο δήμαρχος να με δει και να «συγχαρεί τον νεαρό με το απίστευτο ταλέντο» όπως είπε. Όταν άκουσα αυτό που είπε ο δήμαρχος δάκρυσα ξανά. Είναι τόσο όμορφο να ακούς καλά πράγματα για σένα και συγχρόνως να κάνεις αυτό που λατρεύεις.
Φεύγω, πάω να κοιμηθώ για να ονειρευτώ ξανά το πόσο υπέροχα πέρασα σήμερα.
13 Φεβρουαρίου 1996 (πρωί)
Δεν είμαι καλά. Πονάει όλο μου το σώμα. Υποφέρω. Σε τρεις μέρες θα χορέψω σε ένα διαγωνισμό χορού εκτός της πόλης μου, μα τώρα δεν μπορώ να σηκωθώ ούτε από το κρεβάτι. Τι έχω πάθει; Φυσικά και δεν το έχω πει σε κανέναν. Έμεινα στο δωμάτιο όλο το πρωί με την δικαιολογία πως είχα πολύ διάβασμα για το σχολείο. Το απόγευμα όμως θα σηκωθώ και θα προπονηθώ ξανά για τον διαγωνισμό. Πρέπει όλα να γίνουν τέλεια, δεν είναι ώρα τώρα να κάνω λάθη. Όχι, αν θέλω την υποτροφία στο εξωτερικό.
Ευχήσου να πάνε όλα καλά, σε παρακαλώ.
13 Φεβρουαρίου 1996 (απόγευμα) Είμαι τρομοκρατημένος. Σηκώθηκα να κάνω τις πιο απλές φιγούρες και πονούσα υπερβολικά πολύ. Έπεφτα συνεχώς στο πάτωμα. Αναγκάστηκα να πω ότι πονούσα στη μαμά μου που ήρθε τρέχοντας να δει τι συμβαίνει, όταν με άκουσε να κλαίω από τον πόνο. Τηλεφώνησα στη δασκάλα μου και της είπα για τους πόνους που είχα. Με συμβούλεψε να ξεκουραστώ και να μη χορέψω ξανά μέχρι τον διαγωνισμό. Ίσως οι πόνοι να οφείλονται στη υπερβολική κούραση.
Άκουσα την συμβουλή της και ξάπλωσα. Παρόλα αυτά εγώ συνεχίζω να φοβάμαι. Ας πάνε όλα καλά μεθαύριο, ας πάνε Θεούλη μου.
14 Φεβρουαρίου 1996 Σήμερα ήταν η μέρα του διαγωνισμού.... Αυτό... Δεν θέλω να συνεχίσω να γράφω... Ντρέπομαι τόσο πολύ... Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Απέτυχα στο διαγωνισμό. Ποιος; Εγώ. Ο νεαρός με το απίστευτο ταλέντο. Εγώ που έβλεπα όρθιους όλους τους θεατές να με χειροκροτούν και να εκφράζουν το θαυμασμό τους.
Πώς το έπαθα αυτό; Πώς; Ποιος με καταράστηκε; Τι δεν πήγε καλά; Τι; Εκεί που χόρευα, ξαφνικά άρχισαν να μουδιάζουν τα πόδια μου, δεν τα αισθανόμουν καθόλου. Προσπάθησα να μη δώσω σημασία και συνέχισα να χορεύω. Αλλά δεν τα κατάφερα. Έπεσα κάτω και δεν μπόρεσα να σηκωθώ ξανά. Χρειάστηκαν να περάσουν πάνω από δέκα λεπτά για να συνέλθω και να σηκωθώ ξανά. Φυσικά αποκλείστηκα από τον διαγωνισμό.
Ξέσπασα στα κλάματα στη αγκαλιά της μητέρας μου. Αυτή την φορά δεν ήταν δάκρυα χαράς, ούτε αγκαλιές θαυμασμού, περηφάνιας. Τώρα, όσοι με αγκάλιαζαν το έκαναν για να με παρηγορήσουν, να πουν ένα θετικό λόγο στον αποτυχημένο χορευτή. Ήμουν πράγματι ένας αποτυχημένος χορευτής; Ήρθε και με αγκάλιασε και η Ελένη. Με τόσα που είχαν γίνει δεν είχα προσέξει πως ήταν και αυτή ανάμεσα στο κοινό. Με πλησίασε και αφού με φίλησε τρυφερά μου ψιθύρισε: «Δεν πειράζει για σήμερα. Εγώ θα σε αγαπώ. Θα είσαι για πάντα το αγόρι μου, να το θυμάσαι».
20 Φεβρουαρίου 1997
Ένα χρόνο τώρα προπονούμαι εντατικά για την υποτροφία στο εξωτερικό. Για να την πάρω πρέπει να περάσω από εξετάσεις χορού. Έχω αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο χορό. Δεν με νοιάζει τίποτα άλλο πια. Όλη η μέρα μου περνάει χορεύοντας. Έχω βάλει στόχο να πάρω αυτή την υποτροφία και κανείς δεν θα με σταματήσει.
Σταμάτησα και το Λύκειο φέτος. Δεν πειράζει. Έτσι, δεν έχω διάβασμα και κάνω περισσότερες προπονήσεις στο χορό. Θα ολοκληρώσω την τελευταία τάξη του Λυκείου, αφού πρώτα πάρω την υποτροφία. Ο πατέρας μου στη αρχή είχε αρκετές αντιρρήσεις, φώναξε πολύ, δεν ήθελε να γίνω χορευτής. Για εβδομάδες δεν μιλούσαμε, στο τέλος όμως αποδέχτηκε την απόφαση μου. Ήξερε πόσο πολύ λάτρευα το χορό και ήθελε να με βλέπει μόνο ευτυχισμένο.
Με την Ελένη χαθήκαμε. Δεν μαλώσαμε, απλά δεν κρατήσαμε επαφή. Η ίδια σταμάτησε το χορό γιατί αποφάσισε να γίνει γιατρός και έπεσε με τα μούτρα στο διάβασμα. Σχολείο-φροντιστήριο-σπίτι ήταν η καθημερινή της διαδρομή. Πίστευα πως θα την έβλεπα ξανά όταν θα ήταν φοιτήτρια ιατρικής.
Έχω ξεχάσει τους πόνους του παρελθόντος. Τώρα πια πονάω μόνο ελάχιστα. Ο γιατρός που με είχε εξετάσει πέρσι, δεν βρήκε κάτι. Υπέθεσε πως αυτό που είχα πάθει τότε οφείλονταν στη υπερβολική κούραση. «Τα παθαίνουν αυτά οι χορευτές», μου είχε πει «αλλά καλό θα ήταν αν συνεχίσουν οι πόνοι, να κάνεις κάποιες εξετάσεις». Δεν έκανα εξετάσεις. Προτίμησα να ξεχάσω όλα όσα είχαν συμβεί εκείνη την μέρα.
Ακόμα βλέπω το όνειρο με την κόκκινη κορδέλα που μου δίνει ο θεατής και πάντα ξυπνάω έντρομος. Τότε σηκώνομαι από το κρεβάτι και σιγουρεύομαι πως ακόμα μπορώ να χορέψω. Μόνο έτσι ηρεμώ τις φορές που βλέπω αυτό τον φρικτό εφιάλτη.
Νοέμβριος 1998
Good morning my best friend. Γράφω από το υπέροχο Λονδίνο. Η ώρα είναι 6 το πρωί. Εδώ και κάποιες μέρες φοιτώ στη μεγαλύτερη σχολή χορού εδώ στο Λονδίνο. Πέρασα με απόλυτη επιτυχία τις εξετάσεις του Σεπτεμβρίου και δικαιωματικά μου ανήκει η υποτροφία. Αν και έχουν περάσει μέρες εγώ ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Νομίζω πως ζω ένα όνειρο και φοβάμαι πως θα ξυπνήσω από στιγμή σε στιγμή. Αλλά δεν είναι όνειρο, είναι η πραγματικότητα.
Οι εξετάσεις του Σεπτεμβρίου ήταν πάρα πολύ δύσκολες. Είχαν δηλώσει συμμετοχή περίπου 6000 χορευτές και υποτροφία πήραν μόνο δέκα συμμετέχοντες. Ανάμεσα τους και εγώ. Χόρεψα σε κριτική επιτροπή με διάσημους και πετυχημένους χορευτές και τα κατάφερα.
Αφού πήρα την πολυπόθητη υποτροφία, ένα μήνα αργότερα μάζεψα τα πράγματα μου και εγκαταστάθηκα στο Λονδίνο. Το Λονδίνο είναι όμορφη πόλη και η σχολή είναι καταπληκτική. Μας διδάσκουν κορυφαίοι χορευτές. Το πρόγραμμα στη σχολή είναι πολύ αυστηρό. Ξυπνάμε καθημερινά στις 5:00 το πρωί και μέχρι αργά το βράδυ προπονούμαστε σκληρά. Ρεπό έχουμε μόνο μία Κυριακή το μήνα.
Δεν παραπονιέμαι όμως, γιατί είναι αυτό που έχω διαλέξει να κάνω. Γνώρισα και νέα παιδιά και γίναμε φίλοι, τον Έρικ, τον Τζακ, την Ιζαμπέλα και τον Μπίλυ. Έχω συχνή αλληλογραφία με τους γονείς μου, οι οποίοι ανησυχούν να μη μπλέξω κάπου. Γονείς μου είναι και ας γκρινιάζουν σε κάθε γράμμα, τους συγχωρώ. Άλλωστε, δεν σκοπεύω να μπλέξω.
Δεκέμβριος 2000 Πότε πέρασαν δύο χρόνια, ούτε που το κατάλαβα. Δύο χρόνια στο Λονδίνο είναι μεγάλη υπόθεση. Τι έχω να θυμάμαι από αυτά; Χορό, χορό, χορό, χορό.... Μέχρι να τελειώσω την σχολή μου δεν με απασχολεί τίποτα άλλο, εκτός από τον χορό. Ακούω μόνο θετικά πράγματα από τους δασκάλους μου και εγώ προσπαθώ ολοένα να γίνομαι καλύτερος για να μη τους απογοητεύσω. Έχουν μεγάλες φιλοδοξίες για μένα. Και εγώ έχω.
Σήμερα, βγήκα από την σχολή να πάω να αγοράσω εισιτήρια για τη Ελλάδα. Σκοπεύω να κάνω έκπληξη στους γονείς μου και να περάσω τις γιορτές μαζί τους. Έχω δύο χρόνια να τους δω. Μου έλειψαν.
Μάιος 2001
Τελευταίο έτος στη σχολή. Τώρα πρέπει να τα δώσω όλα στο χορό για την αποφοίτησή μου. Σε τρεις μήνες θα γίνει η τελική παράσταση της σχολής για την αποφοίτησή μας. Εκεί θα ξεχωρίσουν τα αστέρια και θα υπογράψουν μεγάλα συμβόλαια πάνω στο χορό. Πρέπει οπωσδήποτε εκείνη την μέρα να υπογράψω ένα από τα μεγάλα συμβόλαια. Πρέπει. Διαφορετικά, όλα τα χρόνια που σπούδασα χορό θα πάνε χαμένα. Θα πρέπει να επιστρέψω στη Ελλάδα.
Ελπίζω να πάνε όλα καλά. Το τελευταίο διάστημα αδυνατώ να κοιμηθώ. Βλέπω συνέχεια εφιάλτες. Όλη μου η προσοχή στρέφεται πάνω στις προπονήσεις. Η παρέα μου, μου φωνάζει πως πρέπει να κάνω ένα διάλλειμα, να χαλαρώσω λίγο, αλλά εγώ δεν ακούω κανέναν. Πρέπει να τα καταφέρω.
Σεπτέμβριος 2001
Πάει, καταστράφηκα. Διαλύθηκαν τα πάντα. Τα πάντα... Δεν μπορώ να το πιστέψω. Μετά βίας, γράφω αυτές τις γραμμές, μήπως και καταφέρω να καταλάβω τι συνέβη πριν ένα μήνα.. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω να γράφω.. Δεν ξέρω τι νόημα έχει πια να θυμάμαι... Με πληγώνει να θυμάμαι, με πληγώνει να σκέφτομαι...
Βρίσκομαι στη Ελλάδα καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Ναι, ας ξεκινήσω έτσι. Τι συνέβη; Ένα μήνα πριν ήταν η τελετή αποφοίτησης στη σχολή. Σε αυτή την τελετή όλοι οι σπουδαστές χορέψαμε τον «τελευταίο χορό». Κάτω από την σκηνή, μας παρακολουθούσαν χιλιάδες άτομα. Υπήρχαν κριτές χορού, διάσημοι χορευτές, δημοσιογράφοι, κάμερες.
Ήμουν τόσο ευτυχισμένος. Είχαν έρθει να με καμαρώσουν και οι γονείς μου από την Ελλάδα. Είχα χορογραφήσει το δικό μου σόλο- ένα σόλο με πολύ δύσκολες μα και εντυπωσιακές φιγούρες- και περίμενα πώς και πώς να το παρουσιάσω. Όταν ήρθε η σειρά μου, ανέβηκα στη σκηνή και η μουσική άρχισε. Τα πρώτα βήματα πήγαν όπως τα είχα σχεδιάσει, υπέροχα. Η συνέχεια όμως ήταν απρόσμενα δραματική.
Όπως χόρευα, εντελώς ξαφνικά, έπεσα στο πάτωμα. Δεν ξέρω το «πώς» το «γιατί», απλά έπεσα με μουδιασμένα τα κάτω άκρα μου και δεν μπορούσα να σηκωθώ. Οι θεατές συνέχιζαν να με χειροκροτούν δίχως αρχικά να είχαν καταλάβει τι είχε συμβεί, αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ. Κοίταζα πίσω από την κόκκινη κουρτίνα τα παρασκήνια εκλιπαρώντας σιωπηλά για βοήθεια. Πέρασαν αρκετά λεπτά, μέχρι να κλείσει η αυλαία και να έρθει κάποιος για βοήθεια.
Έκλαιγα ξαπλωμένος στο πάτωμα, μη μπορώντας να κουνηθώ. Ήρθε ο γιατρός και πήγα επειγόντως στο νοσοκομείο. Έμεινα για μέρες στο νοσοκομείο μέχρι να διαπιστώσουν σε τι οφειλόταν η παραλυσία μου. Όλες αυτές τις μέρες δεν αισθανόμουν καθόλου τα πόδια μου. Όλο το σώμα μου είχε μουδιάσει. Και το μυαλό μου ήταν μουδιασμένο. Δεν ήθελα να σκεφτώ τίποτα, δεν μιλούσα, τι να έλεγα; Τι να ρωτούσα; Φοβόμουν να ακούσω την απάντηση. Δεν ήθελα να την ακούσω.
Οι γονείς μου ήταν πάντα στο πλευρό μου. Δέκα μέρες αργότερα είχε βγει η διάγνωση των γιατρών. Έπασχα από νευρολογική ασθένεια που οδηγούσε σταδιακά στη παράλυση των άκρων μου. Σε αυτή την ασθένεια οφείλονταν οι πόνοι που είχα όλα αυτά τα χρόνια.
Έχασα τον κόσμο γύρω μου. Δεν θα μπορούσα να χορέψω ποτέ ξανά. Δεν θα μπορούσα να «πετάξω», να στριφογυριστώ στον αέρα, να νοιώσω την μαγεία της μουσικής. Δεν ήξερα τι να πω, τι να σκεφτώ... Ένοιωθα νεκρός. Ήμουν νεκρός.... Μόνο ο χορός μου έδινε ζωή και χωρίς αυτόν ήμουν νεκρός..
Από τον Αύγουστο έχω πεθάνει. Εγώ το ξέρω, το οικογενειακό μου περιβάλλον δεν το έχει καταλάβει ακόμα. Σιγά-σιγά θα το καταλάβει. Όταν θα με βλέπει καθηλωμένο σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, με σβησμένη την φλόγα της ψυχής μου, με τσακισμένα όνειρα... Θα το καταλάβει... Και τότε, ίσως... Ίσως μου επιτρέψει να ξεφορτωθώ το άθλιο σώμα μου....
Απρίλιος 2003
Χρόνια τώρα βρίσκομαι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Χρόνια τώρα είμαι ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Περισσότερο στο θάνατο. Οι γονείς μου αδυνατούν να πιστέψουν την μοίρα μου και με έχουν πάει στους καλύτερους γιατρούς. Όλοι λένε το ίδιο πράγμα: «Λυπάμαι, δεν υπάρχει θεραπεία. Πρέπει να ζήσεις έτσι». Όλοι λένε την λέξη «ζήσεις», ακούω συχνά την λέξη «ζωή». Τι σημαίνει αυτή η λέξη; Έχω καιρό να ανοίξω το λεξικό, δεν θυμάμαι την σημασία της.
Οι γονείς μου προσπαθούν να με πείσουν πως όλα είναι καλά. Πώς θα συνηθίσω. Πώς είναι όλα καλά; Ποιος συνηθίζει τον θάνατο; Πώς θα συνηθίσω να υπάρχω χωρίς τον χορό; Αυτός μου έδινε τον λόγο να ζω, να υπάρχω. Μόνο αυτός.
Θέλω να πεθάνω. Να πεθάνω, να πεθάνω. Δεν θέλω να ζω έτσι, σακατεμένος. Θέλω να ξεφορτωθώ το σακατεμένο μου σώμα. Έτσι θα μπορέσω να πετάξω ξανά, να χορέψω ως τα ουράνια, έστω για τελευταία φορά.
Αν σκέφτηκα να αυτοκτονήσω; Ναι, θα είμαι ειλικρινής με σένα. Το σκέφτηκα εκατοντάδες φορές. Το επιχείρησα κιόλας μία φορά. Με χάπια. Για λίγο, αισθανόμουν χαρούμενος, θα έφευγα από αυτό τον κόσμο, θα γλίτωνα. Με πρόλαβε όμως η μητέρα μου λίγο πριν να καταπιώ τα χάπια και έβαλε τα κλάματα. Τότε κατάλαβα πόσο πόνο θα προξενούσα στους ανθρώπους που αγαπούσα.
Δεν αποπειράθηκα άλλη φορά να αυτοκτονήσω. Δεν ήθελα να κάνω κακό στους ανθρώπους που ήταν δίπλα μου. Χάπια όμως συνέχιζα να πίνω για να κοιμάμαι με ευχάριστες σκέψεις. Χάπια έπινα και όταν άθελά μου η σκέψη μου με οδηγούσε στο χορό και πονούσα.
Τώρα, μοναδική μου συντροφιά τα βράδια έχω dvd με χορευτικές παραστάσεις, ένα μπουκάλι κρασί και ένα πακέτο τσιγάρα. Καπνίζω πια μανιωδώς. Είναι το μόνο «απαγορευμένο» που επιτρέπω στο εαυτό μου. Αφού δεν μπορώ να χορέψω, θα καπνίσω.
Δεκέμβριος 2004
Θυμάσαι την Ελένη; Την γνωστή Ελένη, το «αιώνιο κορίτσι» μου. Πήρε το πτυχίο της στη ιατρική. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτή. Πραγματικά της άξιζε να γίνει γιατρός. Εχθές επέστρεψε από την Θεσσαλονίκη και πέρασε από το σπίτι να με δει.
Όσα χρόνια σπούδαζε στη Θεσσαλονίκη, δεν γνώριζε τίποτα για μένα. Μόλις με είδε στο καροτσάκι «έπεσε από τα σύννεφα». Αυτό δεν το είχε φανταστεί ποτέ. Στεναχωρήθηκε, το είδα στο βλέμμα της αλλά δεν μου είπε τίποτα. Ούτε εγώ της είπα.
Για ώρες μιλούσαμε για τα παλιά, ξεχνώντας το καροτσάκι που έμπαινε ανάμεσά μας. Γελούσαμε σαν μικρά παιδιά, λέγαμε αστεία. Κάποια στιγμή, στην κουβέντα μας μπήκε και αυτό το καροτσάκι. Ένοιωσα έτοιμος να της διηγηθώ όλα όσα συνέβησαν. Με άκουγε να μιλάω και εκείνη σώπαινε.
Λίγο πριν να φύγει, μου έδωσε μια υπόσχεση. «Θα βάλω ξανά το χορό μέσα στη ζωή σου. Σου το υπόσχομαι» είπε και έσκυψε να με φιλήσει στα χείλη. Δεν ξέρω τι εννοούσε, αλλά θέλω να μάθω σύντομα.
Μάρτιος 2006
Έχω καιρό να γράψω εδώ. Η Ελένη φταίει γι αυτό και η υπόσχεση που μου είχε δώσει. Θυμάσαι; Μου είχε υποσχεθεί πως θα έφερνε στη ζωή μου το χορό. Και τα κατάφερε. Πράγματι τα κατάφερε. Μη βιάζεσαι, ακόμα να βρίσκομαι σε αναπηρικό καροτσάκι. Αλλά ο χορός, ο χορός.
Χορεύω ξανά, πετάω ξανά. Ποιος είπε πως κάποιος σε αναπηρικό καροτσάκι δεν μπορεί να χορέψει; Δεν μπορεί να αισθανθεί χαρούμενος με την μουσική, να κάνει φανταστικές φιγούρες και να πετάξει ως τα αστέρια; Όποιος το έχει πει, τον προκαλώ να έρθει να με δει να χορεύω.
Όλα άλλαξαν με την παρουσία της Ελένης, του ανθρώπου που λατρεύω και την υπόσχεση που μου
είχε δώσει. Έψαξε πάρα πολύ μέχρι να μπορέσει να την πραγματοποιήσει. Με την έρευνα που έκανε, βρήκε άλλα άτομα με κινητικά προβλήματα που τους αρέσει ο χορός. Έτσι η ιδέα της μπήκε σε εφαρμογή. Θα δίδασκα χορό σε άτομα ίδια με μένα.
Στη αρχή ήμουν αρνητικός, σκεφτόμουν πως δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ κάτι τέτοιο. Και αν δεν πετύχαινε και απογοητευόμουν και εγώ και τα υπόλοιπα άτομα, τι θα γινόταν. Όμως, είχα την στήριξη της Ελένης, μου ζήτησε να τολμήσω και ήθελα να την δω χαρούμενη.
Τόλμησα. Πρώτα διστακτικά, μετά λίγο πιο θαρρετά, πιο θαρρετά... Ξεκίνησα με δύο χορευτές που έμειναν παράλυτοι μετά από ένα ατύχημα. Είδα πως όλα πήγαιναν καλά, μετά από κάποιους μήνες προπόνησης, αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να χορέψω με την ομάδα μου μπροστά σε κοινό. Και το έκανα σε μια φιλανθρωπική παράσταση.
Όπως και τότε, πριν το καροτσάκι, αισθανόμουν το ίδιο υπέροχα πάνω στη σκηνή. Έλαμπα ολόκληρος, δεν έβλεπα την αναπηρία μου, ούτε το καροτσάκι μου. Πετούσα από χαρά. Η χορογραφία που είχα ετοιμάσει ήταν τόσο καλή που ενθουσίασε τους θεατές. Στο κοινό με χειροκροτούσε συγκινημένη και η Ελένη.
Από εκείνη την μέρα, μας καλούσαν σε διάφορες εκδηλώσεις για να χορεύουμε. Δεν έβλεπαν την σωματική μας αναπηρία, αλλά το πλούσιο μας ταλέντο στο χορό και αυτό ήταν κάτι που με χαροποιούσε ιδιαίτερα. Σιγά-σιγά η χορευτική ομάδα που είχα δημιουργήσει έγινε γνωστή και όλοι με ανέφεραν ως «ταλαντούχο χορογράφου σε αναπηρικό καροτσάκι».
Οι δύο μαθητές μου έγιναν τέσσερις, οι τέσσερις, οκτώ και σιγά- σιγά πλήθαιναν τα άτομα που ήθελαν να τους διδάξω. Όλα άτομα με κινητικά προβλήματα, αλλά με όρεξη και αγάπη για τον χορό. Άνοιξα μία μικρή σχολή χορού και είχα πια το δικό μου μέρος για να χορεύω και να ονειρεύομαι. Τα πάντα τα χρωστάω στη λατρεμένη μου Ελένη, το μοναδικό μου κορίτσι από το Δημοτικό. Αυτή με επανέφερε στη ζωή, αυτή με έκανε να πιστέψω ξανά σε μένα, να τολμήσω και να κάνω όνειρα από την αρχή. Θυμάμαι τα λόγια της κάθε φορά «Πίστεψε στα όνειρά σου και τότε όλα θα γίνουν αληθινά. Μόνο πίστεψε».
Χάρη σε αυτή πίστεψα και έγιναν όλα τόσο μαγικά. Η Ελένη δεν φεύγει στιγμή από δίπλα μου. Είναι ο φύλακας άγγελός μου και την λατρεύω. Και αυτή με αγαπάει πολύ. Πόσο τυχερός νοιώθω για την αγάπη της.
Ιούνιος 2008
Δεν ξέρω γιατί αποφάσισα να σου γράψω απόψε, αντί να προετοιμαστώ για την μεγάλη μέρα. Καλά, θα γράψω βιαστικά λίγες γραμμές. Αύριο θα ντυθώ γαμπρός και δίπλα μου στη εκκλησία θα βρίσκεται το άλλο μου μισό, ντυμένη νύφη, η Ελένη. Παντρευόμαστε! Είμαστε μαζί από το Δημοτικό, ο γάμος ήταν το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί για εμάς.
Δεν περίμενε πώς θα της έκανα πρόταση γάμου. Ήθελα να είναι πρωτότυπη και συγκινητική. Έτσι, κανόνισα να γίνει η πρόταση, στο τέλος μιας χορευτικής παράστασης που θα έδινα τα Χριστούγεννα. Η Ελένη, όπως πάντα με παρακολουθούσε στη πρώτη θέση κάτω από την σκηνή.
Λίγο πριν να τελειώσει η χορογραφία μου, κάποιος από τους θεατές που είχε ενημερωθεί από πριν, έδωσε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στη Ελένη και τότε εγώ σκύβοντας κοντά στην σκηνή, της είπα ψιθυριστά: «Είσαι τόσα χρόνια το κορίτσι μου, τώρα θέλεις να γίνεις γυναίκα μου;» Το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα.
Αυτό ήταν λοιπόν. Αύριο θα παντρευτώ το «κορίτσι της καρδιάς μου». Πόσο συγκινημένος νοιώθω. Σκέφτομαι το κοινό μας μέλλον και δακρύζω από ευτυχία. Αν είμαστε τυχεροί, θα αποκτήσουμε και παιδί. Όχι μόνο ένα, πολλά θέλω. Πάρα πολλά. Και αν αγαπούν και αυτά το χορό, τότε θέλω να τα δω να χορεύουν στη σκηνή, μαζί με μένα, δίπλα σε μένα. Θα τους μάθω τα πρώτα βήματα και μετά θα τα αφήσω να περπατήσουν μόνα τους ή και να «πετάξουν» όπως ο πατέρας τους...
Σχόλια