Συνέντευξη: Μαίρη Κάντα
Η συγγραφέας Αντιγόνη Πόμμερ στη συνέντευξη που δίνει, μιλάει για τα βιβλία που έχει γράψει, για την αγαπημένη της χώρα, την Βραζιλία και για την διδασκαλία δημιουργικής γραφής. Αυτό που θαυμάζει στους ανθρώπους είναι η ειλικρίνεια, γιατί όπως λέει η ίδια «με κάνει καλύτερο άνθρωπο». Σε ερώτηση σχετική με την σημερινή κατάσταση της Ελλάδος τονίζει: «Θέλω να πω σε όλους να μη τρομοκρατούνται, όλα είναι ένα παιχνίδι το οποίο παίζουν στη πλάτη μας. Νομίζω ότι θα επιβιώσουμε.»
Σπουδάσατε δημοσιογραφία και προγραμματισμό Η/Υ. Πώς ξεκινήσατε τη συγγραφή του πρώτου σας βιβλίου;
Η δημοσιογραφία ήταν η πρώτη μου προσπάθεια να δουλέψω πάνω στο χώρο της συγγραφής, της γραφής μα απογοητεύτηκα τόσο πολύ που τα παράτησα. Μετά σπούδασα προγραμματισμό Η/Υ γιατί τότε ξεκινούσαν οι δουλειές με υπολογιστές στη Ελλάδα και ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα, ένας χώρος τελείως διαφορετικός και σίγουρα το έκανα για την επιβίωσή μου. Ήταν μία δουλειά η οποία μου έφερνε ένα εισόδημα. Τώρα το πρώτο μου βιβλίο το έγραψα το 2003, ήταν κάτι το οποίο θα γινόταν, κάτι που είχε πάρει αναστολή από τότε που τέλειωσα τη δημοσιογραφία. Θεωρώ ότι το 2003 ήταν η πιο κατάλληλη εποχή για να το κάνω.
Τι είναι για εσάς η συγγραφή;
Η συγγραφή είναι μία περίεργη κατάσταση, είναι μία μαγεία. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει συγγραφέας που να μη νοιώθει ένα κενό μέσα του, να μη πνίγεται να γράψει, να μη νομίζει ότι θα σκάσει, ότι του κόβουν το αέρα. Πρέπει να γίνει για να μπορέσει να είναι ζωντανός. Γράφει για να μοιραστεί, για να πει πράγματα, γράφει παραμύθια, γράφει για κόσμους που δεν είχε ζήσει αλλά θα ήθελε να ζει.
Πώς νοιώσατε όταν είδατε πρώτη φορά το βιβλίο σας στη βιτρίνα;
Στη αρχή, όταν ο εκδότης από την «Εμπειρία Εκδοτική», ο Γιώργος Κανελλόπουλος, ο οποίος δεν ζει πια, μου είπε ότι θα εκδώσει το βιβλίο αυτό (σ.σ. «Γκρεκίνια») ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη. Όταν βγήκε στα βιβλιοπωλεία και άρχισε να πουλιέται, ένοιωσα μία ανάγκη να βγω, να το μαζέψω από όλα τα βιβλιοπωλεία για να μη το πάρει κανείς στα χέρια του. Ένοιωσα το κίνδυνο που δεν είχα σκεφτεί πριν, το κίνδυνο της έκθεσης απέναντι στο κόσμο. Ένοιωσα ότι τώρα όλοι ξέρουν ποια είμαι, τι είμαι, πώς σκέφτομαι, πώς γράφω, πώς νοιώθω.
Το 2006, γράψατε το δεύτερο σας βιβλίο «Η ζωή μου κύκλους κάνει». Μιλήστε μας λίγο για αυτό το βιβλίο.
Αυτό το βιβλίο δεν είχα σκεφτεί ποτέ να το γράψω. Δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό αλλά συνήθως εμπνεόμαστε από πράγματα της στιγμής. Μετά από μία συζήτηση που είχα με μία φίλη μου ένα βράδυ που μόλις είχε χωρίσει, μου ήρθε στο μυαλό η ιδέα του πόσο όμορφα θα ήταν αν είχαμε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή μας για να αποκαταστήσουμε κάποια πράγματα, να μη κάνουμε τα ίδια λάθη. Έτσι μου ήρθε αυτή η ιδέα και έγραψα το βιβλίο. Το βιβλίο ουσιαστικά καταπιάνεται με τρεις φίλες από την παιδική τους ηλικία. Λίγο πριν από το θάνατό τους αποφασίζουν να θάψουν κάποια δικά τους αντικείμενα, πιστεύοντας ή ελπίζοντας μάλλον καλύτερα ότι θα ξαναγεννηθούν για να μπορέσουν να διορθώσουν κάποια πράγματα. Έτσι η ζωή κάνει ένα κύκλο και ξαναρχίζει πάλι από τη αρχή.
Ο «Καθρέφτης του Φεγγαριού» είναι το καινούριο σας βιβλίο. Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου.
Η έμπνευση για αυτό το βιβλίο μου ήρθε από δύο γεγονότα. Όταν πρωτοπήγα στη Βραζιλία, έμαθα πως ο "Αμαζόνιος" και η "Αμαζονία" οφείλουν το όνομά τους στις Αμαζόνες της Καππαδοκίας. Οι πρώτοι εξερευνητές όταν έφτασαν εκεί, ήρθαν αντιμέτωποι με μία γυναικεία φυλή που τους επιτέθηκε και χωρίς να γνωρίζουν το όνομα αυτής της φυλής, την ονόμασαν "Αμαζόνες" και την περιοχή "Αμαζονία". Έτσι με εντυπωσίασε το γεγονός πως το όνομα "Αμαζόνες" από την Καππαδοκία και τη Αρχαία Ελλάδα έφτασε στη Βραζιλία. Διαβάζοντας για την φυλή των γυναικών στη Βραζιλία, έμαθα πράγματα για τους μύθους που είχαν γύρω από αυτή τη φυλή και για κάποια φυλαχτά που έφτιαχναν τις ημέρες που έκαναν έρωτα με τους άντρες που έκλεβαν από άλλες φυλές. Διαβάζοντας βραζιλιάνικες εφημερίδες μέσω internet είδα ότι κλάπηκαν αυτά τα φυλαχτά από ένα μουσείο, αξίας 30 εκατομμυρίων δολαρίων το καθένα. Από την φυλή των Αμαζόνων της Βραζιλίας και τη κλοπή αυτών των πολύτιμων αντικειμένων εμπνεύστηκα να γράψω αυτό το μυθιστόρημα.
Ποιο είναι το θέμα του βιβλίου; Το βιβλίο αρχίζει με τη ιστορία δύο γυναικών που έχουν μεγαλώσει σε φαβέλες, έχουν μπλέξει με ναρκωτικά και πορνεία και η καθεμία έχει μία δική της πορεία στη ζωή. Η μία από τις δύο θα βρεθεί για κάποιο λόγο μέσα στη ζούγκλα και θα γίνει μέλος των Αμαζόνων. Όταν μείνει έγκυος, καταλαβαίνει ότι δεν έχει αφομοιωθεί από αυτή τη φυλή, ότι δεν μπορεί να σκοτώσει το παιδί της (σ.σ. οι Αμαζόνες όταν γεννούν αγόρι το σκοτώνουν) και το σκάει. Αυτό είναι το πρώτο μέρος από το βιβλίο. Παράλληλα με αυτό θα γίνει και η κλοπή σε ένα μουσείο κάποιων πολύτιμων αντικειμένων και αναλαμβάνει τη υπόθεση ένας επιθεωρητής με Ελληνίδα μητέρα. Αυτός θα προσπαθήσει να λύσει ένα μυστήριο όπου δεν υπάρχει κανένα στοιχείο. Θα τον αναγκάσει να αλλάξει τρόπο και στάση ζωής γιατί θα αναγκαστεί να πιστέψει σε πράγματα που δεν πίστευε ποτέ στη ζωή του.
Τι σημαίνει η Βραζιλία για εσάς;
Η Βραζιλία για μένα είναι μία χώρα που μπορεί να εμπνεύσει το καθένα να γράψει οτιδήποτε. Έχει τα πάντα, έχει ζωή, τραγούδι, χρώμα, απίστευτο χρώμα. Είναι άνθρωποι πολύ φιλικοί, πολύ ανοιχτοί. Είναι έτοιμοι να σε αγκαλιάσουν, να σε αγαπήσουν, να σε ερωτευτούν, να σε φιλοξενήσουν, να σε κεράσουν. Είναι μία χώρα που θα ήθελα πάρα πολύ να ξαναπάω, θα ήθελα πάρα πολύ να εμπνευστώ κάτι από αυτό το μέρος. Παρόλα αυτά, να ξεκαθαρίσω ότι ναι μεν η Βραζιλία έχει κάτι μαγικό, αλλά από την άλλη, σαν την Ελλάδα δεν την αγαπώ με τίποτα.
Διδάσκετε δημιουργική γραφή στο Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής “Tabula Rasa”. Τι είναι για εσάς η διδασκαλία;
Πρώτα από όλα να πω ότι είναι μία επαφή με τους νέους ανθρώπους και είναι πολύ σημαντική για μένα. Οι νέοι άνθρωποι κάνουν refresh στο μυαλό σου. Ακούς νέα πράγματα, άλλες οπτικές γωνίες για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Τώρα, σε δεύτερη φάση, η γνώση που έχω αποκτήσει μέσα από όσα κάνω, θεωρώ ότι πρέπει να μοιράζεται, δεν πρέπει να είναι κτήμα ενός, πρέπει να μεταδίδεται και να βελτιώνεται. Ευχαριστώ ειλικρινά τον Παναγιώτη Καποδίστρια για την ευκαιρία που μου έχει δώσει να διδάσκω στη σχολή του που είναι και η πρώτη σχολή σεναριογραφίας και δημιουργικής γραφής σε όλη τη Ελλάδα, αναγνωρισμένη από το κράτος.
Αν έπρεπε να περιγράψετε με τρεις μόνο λέξεις την σημερινή κατάσταση της χώρας, ποιες λέξεις θα χρησιμοποιούσατε;
Είναι δύσκολη η ερώτηση αυτή γιατί είναι και δύσκολες οι μέρες που ζούμε. Θα έλεγα την πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό απογοήτευση, ντροπή όχι για τον κόσμο και το λαό μας, αλλά για τους πολιτικούς και θα έλεγα και αισιοδοξία γιατί δεν θέλω να πιστεύω ότι φτάνει το τέλος μας, έτσι όπως μας τρομοκρατούν.
Τι θα πρέπει να έχει κάποιος για να κερδίσει τη συμπάθεια σας;
Χιούμορ, δεν το συζητώ. Οι άνθρωποι που έχουν χιούμορ αυτοσαρκάζονται συνήθως και βγάζουν στο τέλος μία καλή ποιότητα ανθρώπου. Τουλάχιστον αυτό μου έχει δείξει η εμπειρία μου. Οι κακομούτσουνοι άνθρωποι, οι άνθρωποι που δεν γελούν, που δεν μιλούν, που είναι μυστικοπαθείς δεν μου εμπνέουν εμπιστοσύνη.
Τέλος, σε ποιες ερωτήσεις θα αποφεύγατε να απαντήσετε;
Σε ερωτήσεις που έχουν να κάνουν με τη προσωπική μου ζωή και με τη οικογένεια μου. Νομίζω είναι ένα κομμάτι το οποίο μου ανήκει και δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρει και κανέναν.
Info: - Tα βιβλία της κ. Αντιγόνης Πόμμερ «Η ζωή μου κύκλους κάνει» και «Ο καθρέφτης του φεγγαριού» κυκλοφορούν από την «Εμπειρία Εκδοτική»
- Για να μάθετε περισσότερα για το «Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής» μπορείτε να μπείτε εδώ http://www.tabula.gr
Σχόλια