Γράφει: Μαίρη Κάντα
Το να χρειαστεί να επισκεφτείς ένα ίδρυμα ανίατων ασθενειών, είναι κάτι που δεν το σκέφτεσαι συχνά.
Μία τέτοια επίσκεψη βρίσκεται «εκτός προγραμματισμού». Πολλοί δεν γνωρίζουν καν πού βρίσκονται τέτοια ιδρύματα. Άλλοι πάλι, φοβούνται να προφέρουν την λέξη «ίδρυμα», λες και θα κολλήσουν κάτι. Τι γίνεται, όμως, όταν αναγκαστείς να πας; Όταν εκεί νοσηλεύεται ένα αγαπημένο σου πρόσωπο; Δεν έχεις άλλη επιλογή: πρέπει να πας.
Μη νομίζετε, δεν διαφέρω από εσάς, ούτε η δική μου πρώτη επίσκεψη σε αυτό το ίδρυμα ήταν προγραμματισμένη. Πώς μπορεί κάποιος να προγραμματίσει μία τέτοια επίσκεψη; Πώς μπορεί κάποιος να είναι προετοιμασμένος για την είσοδό του σε ένα τέτοιο κτίριο;
Μπορεί να έχω τελειώσει το σχολείο, να έχω μάθει σημαντικά πράγματα όπως μαθηματικά, αρχαία, ιστορία, αλλά κανείς δεν με προετοίμασε για την περίπτωση που ένας δικός μου άνθρωπος θα πρέπει να μπει σε ένα ίδρυμα. Ούτε για την ζωή σου μετά την εισαγωγή του ασθενή.
Αυτά ο καθένας τα μαθαίνει μόνος του. Έτσι, τρεις μήνες μετά την «πρώτη επίσκεψη» μου, νοιώθω πολύ γεμάτη. Μία επίσκεψη σε ένα ίδρυμα ανιάτων είναι «ευλογία» και «κατάρα» συνάμα. Πηγαίνοντας εκεί, παίρνεις τεράστια μαθήματα ζωής, εκτιμάς περισσότερο απλά πράγματα που είχες ξεχάσει.
«Κατάρα» είναι, γιατί σίγουρα κανείς δεν θέλει να φτάσει στη πόρτα ενός τέτοιου ιδρύματος. Όσο όμορφο και αν είναι το κτίριο, όσο περιποιητικό προσωπικό και να είναι, ποτέ δεν θα είναι σαν το σπίτι σου. Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν γνωρίζεις πως οι ασθενείς δεν θα μπορέσουν να επιστρέψουν ποτέ ξανά στο σπίτι τους.
Μπαίνοντας στο ίδρυμα, αμέσως ανοίγεται μπροστά στα μάτια σου ένας νέος κόσμος. Οι μέρες του επισκεπτηρίου για τους ασθενείς και για το προσωπικό είναι σαν τις μέρες των Χριστουγέννων που μαζεύονται όλοι γύρω από ένα καναπέ και συζητούν. Για τους ασθενείς είσαι ο άνθρωπος που θα τους προσφέρεις χαρά, συντροφιά, αγάπη. Εκεί, δεν υπάρχουν κακές ειδήσεις. Εκεί, δεν γνωρίζουν για ΔΝΤ, χρεωκοπία της χώρας, ανεργία, εγκληματικότητα, ανεργία. Εσύ καλείσαι να γίνεις ο αγγελιαφόρος καλών ειδήσεων. Να τους πεις για νέες ιατρικές έρευνες, να τους προσφέρεις μία ελπίδα, έστω και ψεύτικη, μέχρι να τους δεις να χαμογελάνε.
Οι άνθρωποι εκεί, σε ευχαριστούν όταν απλά τους προσφέρεις ένα τσιγάρο ή ένα κουτάκι πορτοκαλάδα. Χαίρονται σαν μικρά παιδιά, όταν κάποιος τους αγκαλιάσει και νοιώσουν ζεστασιά. Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι τόσο αδύναμος, τόσο «μικρός» όταν βλέπεις άτομα με δάκρυα στα μάτια να σε παρακαλούν να τους πας μία βόλτα έξω, στον «καθαρό αέρα» έστω για τελευταία φορά και δεν μπορείς να το κάνεις.
Νοιώθεις τύψεις και ενοχές που εσύ ο τυχερός, ο υγιής, ενώ μπορείς να βγεις έξω, να κάνεις μία βόλτα στο καθαρό αέρα, κάθεσαι κλεισμένος ώρες στο γραφείο σου, στο ηλεκτρονικό σου υπολογιστή, αφήνοντας την ζωή απλά να κυλήσει. Που αν και έχει την υγεία σου, στεναχωριέσαι και γκρινιάζεις για άλλα ασήμαντα πράγματα…
Μετά από δύο ώρες το επισκεπτήριο τελειώνει. Οι συγγενείς πρέπει να αποχαιρετήσουν τους ασθενείς και να φύγουν. Η ώρα του αποχαιρετισμού είναι η πιο δύσκολη. Τότε που μπαίνει το κλειδί στη είσοδο και κλειδώνει το ίδρυμα. Οι υγιείς μένουν έξω, οι ασθενείς μέσα. Τα φώτα κλείνουν, τα «Χριστούγεννα» τελειώνουν, επιστροφή στη πραγματικότητα, μέχρι τη επόμενη επίσκεψη….
Σχόλια