Γράφει: Μαίρη Κάντα
Η ταινία του Joel Schumacher “Veronica Guerin” βασίζεται στη αληθινή ιστορία μίας Ιρλανδής δημοσιογράφου, την δεκαετία του 1990 στο Δουβλίνο.
Εκείνη την εποχή, το Δουβλίνο ήταν μία «εμπόλεμη ζώνη» με τους μεγαλέμπορους ναρκωτικών να μάχονται για τον έλεγχο της διακίνησης. Η Βερόνικα Γκέριν, μία δημοσιογράφος που εργάζεται στη εφημερίδα « Sunday Indepent» αποφασίζει να ασχοληθεί με το θέμα των ναρκωτικών. Όμως, πλησίασε πολύ κοντά στη αποκάλυψη των μεγαλεμπόρων, γεγονός που οδήγησε στη δολοφονία της, στις 26 Ιουνίου 1996. Ο θάνατος της δημοσιογράφου προκάλεσε την αναθεώρηση των νόμων στη Ιρλανδία και οδήγησε στη σύλληψη των εγκεφάλων του υποκόσμου.
Η Βερόνικα Γκέριν, αν και δεν είχε σπουδάσει δημοσιογραφία, ήταν πάρα πολύ καλή στη δουλειά της. Ήταν ατρόμητη, παρά τις επανειλημμένες απειλές κατά την ζωή της συνέχισε να ερευνά και να ψάχνει να βρει την αλήθεια. Θυσίασε τα πάντα, μέχρι και την ζωή της, για να αποκαλύψει την αλήθεια και έγραψε ιστορία. Η Γκέριν δεν καθόταν στο γραφείο της περιμένοντας απλά να έρθουν «εξ ουρανού» οι πληροφορίες. Έψαχνε η ίδια να βρει τις κατάλληλες «πηγές» που θα τις δώσουν τις πληροφορίες που ήθελε. Έτσι, είχε σχέσεις με άτομα του υποκόσμου, όπου τις έδιναν πληροφορίες για το θέμα που ερευνούσε. Ιδανικές «πηγές» ήταν και οι φίλοι της οι αστυνομικοί. Οι σπουδές της στα λογιστικά την βοήθησαν να φτάσει πιο γρήγορα στην εύρεση των μεγαλεμπόρων.
Στη ταινία, την «Βερόνικα Γκέριν» υποδύεται η πολύ καλή ηθοποιός Cate Blancett. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί που συμμετέχουν είναι Ιρλανδοί. Ο Τζόελ Σουμάχερ, ο δημιουργός της ταινίας, δεν επιθυμεί να αγιοποιήσει την ηρωίδα και δεν το κάνει. Έτσι παρουσιάζει και την ανθρώπινη πλευρά της. Οι σκηνές με την οικογένεια της, η σκηνή στο νοσοκομείο μετά τον πυροβολισμό της, η οργή και ο φόβος που την διακατέχουν ορισμένες φορές και η σκηνή όπου ο μεγαλέμπορος ναρκωτικών απειλεί τη ζωή του παιδιού της, δείχνουν το δραματικό στοιχείο που χρειάζεται η ταινία, ώστε να μη γίνει ντοκιμαντέρ. Υπάρχει μεγάλος ρεαλισμός. Τα γυρίσματα έγιναν σε φυσικούς χώρους και το αυτοκίνητο που οδηγούσε η Cate ήταν ίδιο με το αυτοκίνητο της Βερόνικας. Ίδιο μοντέλο, ίδιο χρώμα, ίδια μάρκα. Ακόμα, σ΄όλη την ταινία υπάρχει μία υπέροχη μελαγχολική ατμόσφαιρα.
Βλέποντας για πρώτη φορά το έργο, μπορεί να σκεφτεί κάποιος πως θα ήταν καλύτερο η δολοφονία να βρισκόταν στο τέλος, ως φυσικό επακόλουθο της δράσης της νεαρής δημοσιογράφου. Παρακολουθώντας όμως για δεύτερη φορά, σκηνή-σκηνή όλη την ταινία, γνωρίζοντας πως πρόκειται για αληθινά γεγονότα, τότε αναθεωρεί την αρχική του άποψη. Πρόκειται για μία τραγωδία που έγινε ταινία και όχι για ένα θρίλερ. Σ΄ ένα θρίλερ, θα θέλαμε να δούμε στο τέλος την δολοφονία του ήρωα, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με ένα πραγματικό πρόσωπο. Οι δημιουργοί της ταινίας, θεώρησαν σωστό να ξεκινήσουν με αυτό τον τρόπο, ώστε ο θεατής να είναι προετοιμασμένος και να μη σοκαριστεί στο τέλος που η ηρωίδα χάνει την ζωή της.
Η «Veronica Guerin” δεν είναι μία «γυναικεία» δακρύβρεχτη ταινία. Σκοπός της είναι να αναδειχθούν τα ΜΜΕ μίας συγκεκριμένης περιόδου και το τεράστιο πρόβλημα των ναρκωτικών. Αποφεύγει τους μελοδραματισμούς , αλλά καταφέρνει να συγκινήσει, μιλώντας απ΄ευθείας στη καρδιά του θεατή. Ωραιότερες σκηνές του έργου είναι εκείνες του φινάλε, όπου ο σκηνοθέτης επιλέγει να συνοδεύσει το βουβό θρήνο για το χαμό της δημοσιογράφου με ένα μελαγχολικό ιρλανδικό κομμάτι.
Σχόλια