Μία επίσκεψη σε ψυχολόγο




Γράφει: Μαίρη Κάντα


Πριν από λίγη ώρα ολοκλήρωσα άλλη μια συνεδρία και αποφάσισα να περιγράψω την εμπειρία μου από τους τελευταίους μήνες της ψυχοθεραπείας. Γιατί; Γιατί γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μία μικρή επαρχιακή πόλη, όπου ακόμα και σήμερα η ειδικότητα του ψυχολόγου είναι παρεξηγήσιμη. Ας αρχίσουμε... Είμαι η Μαίρη, είμαι καλά και επισκέπτομαι σε εβδομαδιαία βάση ψυχολόγο....


Πληκτρολόγησα την λέξη “ψυχολόγος” και περιμένω... Τις αντιδράσεις σας, την ανατίναξη του πληκτρολογίου, κάποιον να μου χτυπήσει την πόρτα και να με συλλάβει, τους εξώγηινους.... Όχι,μη ανησυχείτε, ξέρω πια πως τίποτα από αυτά δεν θα συμβεί... Υπάρχουν πολλοί μύθοι γύρω από το επάγγελμα του ψυχολόγου. Μύθοι που δυστυχώς για χρόνια με κρατούσαν μακριά από το γραφείο ενός ειδικού μα και μακριά από την αναζήτηση της βοήθειας που χρειαζόμουν.

Ξεκίνησα την ψυχοθεραπεία τον Μάιο του 2017, όταν ένοιωσα πως το υπερβολικό άγχος μού έκλεβε δεκάδες στιγμές από την ζωή μου. Μα και όταν έπαψα να νοιώθω υγιής. Όταν φοβόμουν να κοιμηθώ τα βράδια, νομίζοντας πως θα πεθάνω από κάποια ανεξήγητη ασθένεια. Μένοντας στην επαρχία, το να επισκεφτώ ψυχολόγο, ήταν ο μεγαλύτερος μου φόβος. Ίσως και μεγαλύτερος από την φοβία μου για τις ασθένειες.

“Τι θα σκεφτούν για μένα, φίλοι και συγγενείς; Πώς θα φτάσω στο γραφείο του ψυχολόγου; Αν με δει κανένας γείτονας ή γνωστός;” Πολλές παρόμοιες σκέψεις με τυραννούσαν, για μεγάλο διάστημα. Μέχρι που αποφάσισα να πάω σε ψυχολόγο, εκτός της πόλης μου και να ξεκινήσω συνεδρίες μέσω skype. Η χρήση της τεχνολογίας και του skype με βοήθησε πάρα πολύ στο να αποφασίσω να ξεκινήσω την ψυχοθεραπεία. Γιατί; Γιατί ήμουν στο σπίτι. Κανένας δεν ήξερε, με ποιον μιλούσα στο skype. Δεν χρειαζόταν να πάω στο γραφείο του ψυχολόγου και να ανησυχώ μήπως με δει κανένας. Το skype είναι η τέλεια λύση για όσους φοβούνται για το “τι θα πει ο κόσμος”, αλλά και το κουτσομπολιό της κλειστής κοινωνίας.

Το πρώτο καιρό έκανα τις συνεδρίες μου, αθόρυβα, σιωπηλά. Δεν ήταν όλα ρόδινα, ούτε εύκολα. Υπήρξαν φορές, στην αρχή, που αγχωνόμουν περισσότερο λίγο πριν να ξεκινήσει η συνεδρία ή και κατά την διάρκεια της. Φορές που ανησυχούσα μήπως μάθει κάποιος για αυτές τις συνεδρίες. Μου πήρε καιρό να καταφέρω, όχι μόνο να ελέγξω το άγχος μου και την υποχονδρίαση μου, αλλά να συνειδητοποιήσω πως δεν είναι κακό να επισκέφτεσαι ψυχολόγο.

Όλο το διάστημα που κάνω ψυχοθεραπεία, έχω ακούσει διάφορα από το περιβάλλον μου, σε διάφορες συζητήσεις και αποφάσισα να τα καταγράψω.


“Μη πεις σε κανέναν πως πηγαίνεις σε ψυχολόγο. Κράτα το μυστικό”

Γιατί να μη μιλήσω; Εάν είχα πρόβλημα με τα μάτια μου, δεν θα πήγαινα σε οφθαλμίατρο; Θα κρατούσα μυστική την επίσκεψη μου σε οφθαλμίατρο; Δεν κάνω κάτι κακό, ούτε κάτι ντροπιαστικό. Απλά αποφάσισα να προστατέψω το εαυτό μου, ελέγχοντας το υπερβολικό άγχος μου.

“Είσαι τρελή; Αν πηγαίνεις σε ψυχολόγο, πως θα βρεις μετά δουλειά;”

Όχι, δεν είμαι τρελή. Ίσως, απλά ξύπνησα στο Μεσαίωνα, γιατί δεν εξηγείται διαφορετικά να ειπώθηκε αυτό από ένα νέο άτομο σήμερα. Το ότι πηγαίνω σε ψυχολόγο, δεν αναιρεί την επαγγελματική μου ιδιότητα, ούτε με καθιστά “μη λειτουργική” στο επαγγελματικό χώρο.

“Σου έδωσε πολλά φάρμακα ο ψυχολόγος;”
Όχι, φυσικά. Ο ψυχολόγος δεν δίνει φάρμακα. Φάρμακα δίνει μόνο ο ψυχίατρος. Είναι δύο διαφορετικές ειδικότητες, που δυστυχώς μέχρι σήμερα, πολλοί τις μπερδεύουν. Περιπτώσεις σαν και μένα, άτομα δηλαδή με γενικευμένη αγχώδη διαταραχή, κάνουν κυρίως ψυχοθεραπεία σε ψυχολόγο. Μόνο εάν και εφόσον χρειαστεί, συμβουλεύονται και ψυχίατρο που ίσως εκείνος δώσει κάποια φαρμακευτική αγωγή. Και για να προλάβω, επόμενες ερωτήσεις, αν χρειαζόταν να δω και ψυχίατρο και να λάβω φαρμακευτική αγωγή, θα το έκανα. Όπως θα λάμβανα φάρμακα που θα μου έγραφε ο παθολόγος για να αντιμετωπίσω την βρογχίτιδα.


“Οι εβδομαδιαίες συνεδρίες δεν δυσκολεύουν την καθημερινότητά σου;”
Όχι. Kάνω ακριβώς ό,τι έκανα και πριν τις συνεδρίες. Εργάζομαι, παρακολουθώ τα μαθήματα της σχολής μου, βγαίνω έξω. Απλά μια φορά την εβδομάδα, ξέρω πως θα συναντήσω είτε μέσω skype είτε στο γραφείο της, την ψυχολόγο μου. Η μόνη διαφορά στη καθημερινότητά μου, είναι πως πλέον έχω σταματήσω να ανησυχώ συνέχεια για τις ασθένειες και έχω καταφέρει να ελέγχω σε μεγάλο βαθμό το άγχος μου.


“Δεν φοβάσαι, μήπως μαθευτεί στη κλειστή κοινωνία πως επισκέφτεσαι ψυχολόγο;”

Φοβόμουν στη αρχή. Τώρα πια όχι. Δεν έχω να φοβηθώ κάτι. Ας μαθευτεί οτιδήποτε και ας ειπωθεί επίσης οτιδήποτε. Δεν με νοιάζει. Δεν μπορεί “ο κόσμος”, ούτε η ενδεχομένως “κακία του”, να με αποτρέψει στο να συνεχίσω τις συνεδρίες μου.


Τελειώνοντας, θα ήθελα να τονίσω πως η συμβολή ενός ψυχολόγου είναι πολύ σημαντική για οποιονδήποτε χρειάζεται βοήθεια. Ακόμα και αν βρίσκεστε στην επαρχία, ακόμα και αν ανησυχείτε για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι για εσάς, τολμήστε και κάντε αυτό το βήμα. Πιστέψτε με, μετά την πρώτη συνεδρία, όλα θα έχουν αλλάξει, προς το καλύτερο...

Σχόλια